Jak mam wyrazic to co czuje,
gdy słow brak, a obrazów nie maluje?
Jak przekazac mam czym dla mnie jest świat
i co buduje w sobie juz od tylu lat,
no jak?
Nie widze sposobów, nie mam pomysłów.
Czy to juz wariactwo czy tez figiel zmysłow?

A tu sie zatrzymał czas
gdzie dzień był kiedyś wypełniony śmiechem
A tu sie zatrzymał czas
by historia powróciła do nas echem
A tu sie zatrzymał czas
Z dala od ludzkich, trudnych spraw
A tu sie zatrzymał czas
Na przekór nam, bo taki juz jest świat

Nie ma co się dręczyć
Nie warto
Nie raz się zawiodę nie muszę duszy męczyć
Korowód mych łez nie starto
I tak zostaną zdradzieckie ukazując uczucia
Których i tak odsunąć w kąt nie potrafię
Puste oczy wrak człowieka
Straciłam szansę, odeszła zostało wspomnienie
by pocieszać serce nie pocieszone
Dajcie dręczycielowi koronę!

W głowie mętlik, w oczach pustka
Szare okulary
i świat też szary!
Jej osoba budzi grozę
Nie wierzą !
bo była inna
całkiem inna
Ale zbyt wszystko ja przytłacza, by być tamtą osobą
Mówią "jest po ciemnej stronie mocy ! "
Bo wygląda jak noc
czarna ciemna groźna
Nigdy już nie zobaczycie dawnej JEJ
Teraz to wrak człowieka
Ma za sobą tyle rzeczy
tragedii...
doświadczenia...
ciągle zadawała się z kłamcami
a teraz nikt nie zapłacz na jej pogrzebie
nie ma nikogo
zupełnie nikogo

W chwili gdy przyjaciel przeszedł do twierdzy wroga
Łza na policzku jej wykwitła
Teraz ona zwiastowała że gdzieś w środku potwora
żyje istota ludzka. O znikła !
Na twarzy gniew w oczach pustka
Idzie na niemą wojnę ze swym przyjacielem od chwili tej wrogiem
Ręce zmienione w pięści ni w głowie jej biała chustka
usta w ciasną kreskę zacisnęła- od teraz zemsta jest jej nałogiem
ale kiedy opuszcza twierdzę na twarz przyodziewa uśmiech
jak kolorowy szal
Z ust jej nie wychodzą już groźby tylko śmiech
Od opuszczenia twierdzy jej życie to bal
I ciągnie się jej życie od twierdzy do prawdziwych przyjaciół
a ona marzy by by mogła być tylko u nich.

W ciszy mojego pokoju,
zamknięta w czterech ścianach.
Myślę czy to na pewno ten dzień
w którym wszystko odmienia się.
Moje myśli kołują jak samolot we mgle-
nie może trafić do celu
przetarte szlaki- to nie dla mnie
szukam nowych korytarzy,dróg, zakamarków
w każdej może się kryć myśl
złota lub srebrna
które podnoszą ducha
wysoko
żeby szczęście mogło ogarnąć ciało

Światłem zmęczonych gwiazd,
zza zakurzonych firan
wygląda duch świat
Pierwszy w klawisz uderza
nucić kolędę zaczyna
bo bez niego diabeł przeklęty
i zgiełk świąteczny w złą stronę zmierza
wkrada się w kąt mieszkania do serc zakamarków
przemierza cichcem korytarze
mierzy czas ie używając zegarków
On zawsze jest, mniej lub bardziej
Lecz nie znajdziesz go na żadnym bazarze
Bo on jest czy tego chcesz czy nie

Trudne myśli kłębiące się w głowie
tak bardzo chce się to wyrazić
ale jak ?
Kolejny dzień i znów muszę
przyodziać maskę z uśmiechem
a pod nią?
złość, gniew, nienawiść, żal
szamocą się bo chcą wyjść
i okazać się światu
lecz ta maskę nosi marionetka
grzeczna, poukładana zabawka
dla której prawdziwe uczucia
są w słowniku wyrazów obcych
i w dzień w dzień zakłada maskę
I zawsze marzy by z tej kukły
wyrwała się osoba z charakterem
i własnymi poglądami.

Piętrzące się przeciwności losu
świat nastawiony przeciwko tobie
ale ty nie żyjesz dla nich
żyjesz dla tych chwil
spokoju,wytchnienia, wyciszenia

To one pozwalają ci być lepszym
mieć swoje plany
jasno określone cele
bez nich byłbyś jak świat na początku
chaotyczny i nie poukładany

Te chwile są tak wazne niczym
sen dla ciała
i uśmiech drugiej osoby dla duszy

Ciemno
nikt nie widzi
mogę spokojnie pomyśleć
Myślę i wspominam
wspominam te dwa słowa
które zmieniły mnie...całkiem
dwa słowa wypowiedziane przez niewłaściwa osobę
KOCHAM
i
CIĘ

Ciemność
zamykam oczy i widzę ciebie
Widzę w twych oczach złość
nie ! to za mało powiedziane
widzę cierpienie, nienawiść, żal i gniew
a potem w pośpiechu pakujesz się
i trzaskasz drzwiami
zatrzasnąłeś mnie w tych czterech ścianach
przez okno widzę jak wsiadasz do autobusu
twoje ostatnie spojrzenie na dom, okno...
w twoich oczach widziałam łzę,
za tym co przeszło ?
Podnoszę z ziemi starganą fotografię
na niej TY
w promieniach słońca
na odwrocie dedykacja
'Na zawsze twój
do końca mych dni...'

Gram twardą
Nie chce, by ktoś znowu złamał mi serce...
ale w nocy gdy gwiazdy błysną
płaczę
Już nie jestem tym kamieniem
To mi daje siłę na dalsze udawanie

Zniknęło, została tylko pustka.
I znów lata przeminą,
i znów ktoś porzuci mnie, moje serce, usta
lecz ci co tak zrobią nie zginą
bo już łopocze biała chustka

Chciałabym odejść, zapomnieć, nie myśleć
Chce zniknąć we mgle
zostałabym tam by otrzeć mą łzę.
Jak dla mnie mogłabym tam zostać na dłużej,
ale muszę wrócić do świata ''żywych''
do świata ludzi szczęśliwych...