Jest mroźny zimowy wieczor. Siedze przy oknie.Herbata parzy palce. W tle Alex Turner przypomina mi kochanie, oboje wiemy, że noc jest po to, by mówić rzeczy których nie jesteśmy w stanie wypowiedziec następnego dnia.... Biorę łyk. Wiem to Alex.
Kropla na rzęsach niebezpiecznie sie chwieje. Spadła. Osłodziła mi napój. Chociaż i tak tego nie poczuje. Nie czuje nic, wraz z uczuciami odeszły też zmysły. Pusto, ale jak spokojnie. Czy tego właśnie pragnęłam? Czy o to zabiegałam?
Boże, pozwól mi zrozumieć Twoje plany.
Skończyła się herbata. Już nie grzeje moich rąk, a one skostniałe wołają o odrobinę ciepła. Twoje serce też już nie grzeje mojego. Skostniałam cała, czekając na czulszy dotyk.

Wstałam. I co teraz? Zupełnie nie wiem co robić. Z tym dniem, i kolejnym, następnym tygodniem, miesiącem, rokiem, ze swoim życiem. Kompletny brak pomysłu. Ostatnio zaczęłam się zastanawiać jakby to było beze mnie. Nie, wcale nie myślałam o samobójstwie. Na to jestem zbyt wielkim tchórzem, ale rozważałam wygląd tego świata bez moich narodzin. Wydawał się taki szczęśliwy.
Kiedyś myślałam, że moje wnętrze jest inne, lepsze, bogatsze, uważałam się za kogoś 'ponad' , może tego nie okazywałam, ale tak było. Dzisiaj wiem, że te myśli były takie naiwne, jestem taka jak wszyscy, przeciętna, zupełnie się niczym nie wyróżiam, nie potrafie. A to chyba źle.