I siedzę tak w ciszy
zewnętrznej
gdy w środku sztorm.

Zasznurowałam usta
zatuszowałam oczy
nie poznasz, że płonę
dopóki nie dotkniesz

wyleję się na ciebie
z furią

nie chcę cię widzieć!
nie chcę słyszeć!
ni myśleć!

lecz

potrzebuję cię
pragnę
drżę

niezdecydowanie
mąci myśli
trąci obłędem

Odeszłaś, żegnając się łzawo. Nie rozumiałam. Było mi obojętne. Zrozumiałam zbyt późno. Nie było odwrotu, bo go nie chciałaś. Pozbyłaś się balastu, który jednak dopłynął do brzegu i o własnych siłach przeobraził się w solidny okręt. Wrak, którym się stałaś dryfuje nieustannie po oceanie smutku, zawijając niekiedy do portów zapomnienia. Jednak musisz wiedzieć, że ty i ja jesteśmy z jednego drewna stworzone. Więc pozwól załatać podtapiające cię wyłomy mym własnym drewnem.

Na uwięzi wciąż trzymasz mnie
A ja nawet nie próbuję się uwolnić
Jakaś siła paraliżuje mą wolę
Posłusznie zgadzam się na wszystko
W nadziei na większą swobodę.
Ty wydłużasz mój łańcuch
Sprawiając, że wierzę
Chcesz bym wierzyła.
I duszę się.
Przybądź ożywcze tchnienie
Zerwij kajdany lęku
Pozwól odejść
Daj rozwinąć skrzydła
Które oczekują by wzbić się w niebo możliwości
Nie płacz, bądź dumna
Ja wrócę z kawałkiem słońca.