Wiersze — piórem2

Zanurzam pióro w atramencie,
kropla pada szybsza od słowa
próbuję raz jeszcze, kleks.
Zrzucam kałamarz, zrzucam ubrania
może zanurzysz się dziś we mnie idealnie bez słów?

Wspinam się czasami po cichu
na czubek drzewa
zaczerpnąć powietrza
wiem że to grzech,
ale życia nie umiem przerwać
i oddychać muszę.

/ fragment 'krecie opowieści'/

Lubię przysiąść w fotelu mojej nieporadności,
patrzeć na orszaki tryumfujące w słońcu,
przycupnąć w uboczu patrzeć na walkę słowa.
Lubię przysiąść pod drzewem wspomnieć o ciężkich rozmowach
mocy i niemocy prawdy, sile i bezsilności po równo,
o możliwościach bez mocy sprawczej,
pragnieniach trzymanych w kieszeni,
o miłości do siebie samego
o utraconym zapachu
o Tobie i o sobie,
ale to na końcu.

Deszcz nie dzwonił, pukał.
Łzy nie kapały a spływały normalnie,
Świat się nie skończył a dzień się pochylił.
Pochyliła się głowa nad durną nadzieją pustą.

Nie jednemu do jednej nie po drodze,
ale innemu całkiem blisko choć daleko.

To nie księżyc pozwala ci nie spać
to gwóźdź włożony dawno temu.
Zardzewiał.

Na kamiennym poddaszu słodkie głosy słyszano,
na kamiennym stole świeże kwiaty pachniały,
na kamienne serce kropla łzy upadla,
na kamienne nadzieje przyszła śmierć.

Biegnę do Ciebie tak śmiało,
a kiedy już jestem, drętwieje mi ciało.

Butelka do połowy pusta
ty chwytasz mnie za usta.
Za język , za wargi, za słowa.
Dokąd zmierza ta rozmowa?

wbijam paznokcie w dłonie,
zagryzam wargi, krew chyba płynie,
kiedy widzę jak ty do niej,
ukrywam, ukrywam zaciskam, czuję
przez zamknięte oczy, lubię tem ból

Kiedy podam Ci bułkę, jabłko,
a będzie to najcenniejsza rzecz którą dostaniesz,
a potem razem spróbujemy ją zjeść
i niebędzie najmniejszej rzeczy która nas od tego oderwie.
I kiedy zobaczę w Twoich oczach że pragniesz tylko tego owocu,
poznam Cię po tym.
To napewno będzie koniec misterium populis i początek misterium sakrale.

Idziesz przez łąkę
wąchasz kwiaty
schylasz się do najmniejszego.
Pamiętasz zapach,
skupiasz się na banałach
Nie oglądasz motyli,
nie wodzisz już wrzokiem za ulotnym,
chcesz się złapać jeszcze gałęzi
ale jest daleko
odchodzisz,
idziesz dalej,
nic cię nie zatrzymuje
wciąż marzysz
ale
wydzierasz je z głowy
jak brudne rogi kartek wertowanych,
nie potrzebnie,
jak źdźbła trawy wepchane we włosy
dla oszukiwania samej siebie.
Dla zmylenia czasu.

Kręciła się wkoło, liczyła że zaglądnie pod unoszacą się spódnicę,
a on szukał wzroku. Taki gentelmen. Jednorogi rodzynek.