I znowu czuję słodkość kwitnącej lipy.
Myślę o niedokończonych zdarzeniach.
Dręczy mnie zapach deszczu na drodze, pusty obraz rozłąki.
Czekam na dziwny splot zdarzeń z mej głowy.
Niedokończony "pomnik miłości"wciąż czeka na swój wyrok.
Kiedy go mijam odwracam wzrok.

Mała kawka usiadła na ławka.
Przyleciał pan kruk i ją puk.

W bycie i niebycie
w zwątpieniu w zachwycie
przemierzam w rozstąpionych wodach życie

Bez znaków z przeszłości
bez złamanej kości
zamiatam pod dywan swe niegodziwości

Jest jednak - jedna księgi strona pusta
w mym pamiętniku - sto sześćdziesiąta szósta
nie wpiszę tam nic,
- a namaluje Twe usta.

A ja tam lubię róże.
Nadziać się w zapach , zlizywać krew z palca,
dotykać jedwabną skórę
A ja tam lubię róże.
Poczuć się bosko, zupełnie beztrosko, być panem pięknego.
A ja tam lubię róże.
Patrzeć nań z góry, podziwiać chmury rozdawać miłość czerwoną.

Pstrąg gonił węgorza
jak się rozpędził
- wleciał na talerz Grzegorza.

Tak bardzo pragnę,
tak bardzo tęsknie
ale mój rozum mi nie pozwala
to takie trudne ale ufaj mi kochana
na zawsze będę, kiedy oczy otworzysz ble ble ble
a potem będzie nasz i twój jedyny świat i heloo,
Kubek kawy, twoje usta, moje ego się nie znają
zawsze marzyłem mosty zrywałem kwiaty wąchałem i nie tylko
a teraz spij spokojnie, jutro tez wstanie brat i powie
- obudź się hu... .

Historia była taka:
-Nie chciał pokazać ptaka,
lecz ona na ornitologi się nie znała,
małego ptaszka nie wyglądała.
Pokazał jej rogi, rogacza nie pokochała.

Od cycuszka do cycuszka krąży w ręce ma poduszka
Bo ja dorwać chce te uszka wsadzić, wetknąć, jęzor swój
A jak będziesz lepić uszka nie odwracaj pupy swej
Ja nadziewać się tuż będę by ci było w życiu lżej.

/z przemyśleń kwarantannowca/

Zanurzam pióro w atramencie,
kropla pada szybsza od słowa
próbuję raz jeszcze, kleks.
Zrzucam kałamarz, zrzucam ubrania
może zanurzysz się dziś we mnie idealnie bez słów?

Wspinam się czasami po cichu
na czubek drzewa
zaczerpnąć powietrza
wiem że to grzech,
ale życia nie umiem przerwać
i oddychać muszę.

/ fragment 'krecie opowieści'/

Lubię przysiąść w fotelu mojej nieporadności,
patrzeć na orszaki tryumfujące w słońcu,
przycupnąć w uboczu patrzeć na walkę słowa.
Lubię przysiąść pod drzewem wspomnieć o ciężkich rozmowach
mocy i niemocy prawdy, sile i bezsilności po równo,
o możliwościach bez mocy sprawczej,
pragnieniach trzymanych w kieszeni,
o miłości do siebie samego
o utraconym zapachu
o Tobie i o sobie,
ale to na końcu.

Deszcz nie dzwonił, pukał.
Łzy nie kapały a spływały normalnie,
Świat się nie skończył a dzień się pochylił.
Pochyliła się głowa nad durną nadzieją pustą.

Nie jednemu do jednej nie po drodze,
ale innemu całkiem blisko choć daleko.

To nie księżyc pozwala ci nie spać
to gwóźdź włożony dawno temu.
Zardzewiał.

Na kamiennym poddaszu słodkie głosy słyszano,
na kamiennym stole świeże kwiaty pachniały,
na kamienne serce kropla łzy upadla,
na kamienne nadzieje przyszła śmierć.