Uf­nen pi­sała lis­ty do mat­ki. Ich ilość była zadzi­wiaja­co duża jak na nią. Lost po­dej­rze­wał spi­sek.
Nie my­lił się. Miał w do­mu dwie zdol­ne bes­tie, i z cza­sem poz­nał sche­mat skom­pli­kowa­nych sztuczek.
Uf­nen chciała skończyć os­tatni rok w Ro­mie. Jak pos­ta­nowiła tak zro­biła. Na­pisała prośbę o prze­niesienie a uczel­nia przesłała bez prob­le­mu pot­rzeb­ne jej do­kumen­ty. Ge­ny to jed­nak moc­ny kom­po­nent.
Lost nie pro­tes­to­wał w su­mie to jej [...]

Wychowywanie córki jest trudne a jak się jest samotnym ojcem to mozolna praca. Ufnen dawała w kość, była nieobecna, pozadomowa, zabiegana. Dostawszy się na dwie wymarzone uczelnie chwytała wszystkie sroki za ogon, ta zdolna i roztrzepana bestia*. Lost martwił się co robi, z kim spotyka, czy tęskni za matką. Napewno Des wiedziała by lepiej co robić. Nie było jej z nimi, musiał więc sam urządzać podchody.
Zakradł się do jej pokoju jak detektyw na praktyce, zostawiając po sobie większy bałagan niż zastał.
Na biurku [...]

* * *
W re­dac­ji Des nastąpiły zmiany, męczyło ją ciągłe cze­kanie i niewiado­ma. Kiedy Uf­nen skończyła osiem­naście lat mogła po­mys­leć o zmianie. Tuż po No­wym Ro­ku Dy­rek­tor wez­wał ją i roz­ma­wiali o jej ewen­tual­nym prze­niesieniu ale dzięki te­mu będzie miała dal­szą bez­pie­czną pracę. Zmiana wiązała się z wy­jaz­dem a na­wet przep­ro­wadzką. Des prze­niosła się do no­wej fi­lii w Rzy­mie. Kochała to mias­to tak jak Los­ta i te­raz wyb­rała to dru­gie, dlacze­go?
cdn

/by R. Th/

Desires, Lost i Ufnen byli rodziną i to się liczyło. Nie była to tylko papierowa rodzina bo wszystkie trudne chwile rozwiązywali spokojnie i po swojemu. Choroby ciała i duszy leczyli wzajemnie. Nie byli przesadnie bogaci ani przesadnie doświadczeni co jest niezbedne do osiągnięcia sukcesu. Byli kompilacją zgodnych charakterów co się zdarza bo zależało im na sobie a jest warunkiem, ponieważ się spotkali kiedyś tam, los dał im szansę a oni umieli to wykorzystać. Strzegli ogniska jak pasterze stada, budowali na mocnych, stabilnych kamieniach które wspólnie wtaczali wycierając pot z czoła każdy każdemu. Znali swoje rolę i je wypełniali. Za błędy i porażki przepraszali. Płynęli jedną łodzią do przodu i nikt się nie wychylał, nikt nie wyskakiwał. Pokonywali przeszkody a co najważniejsze nie zabierali pasażerów na gapę.
cdn

/by R.Th./