-Dzień dobry
Moja twarz przybiera jak mam nadzieję sympatyczny wyraz.Następnie odkształca się do wyrazu zobojętnienia kryjącego pod spodem żal, smutek i rozgoryczenie.
Idę dalej przed siebie w strugach deszczu...

Strach mnie zatrzymuje.
Wszystko wydaje się takie nierealne. Wręcz niemożliwe.
Mój strach tuli mnie do siebie i szepcze ,,Zostań.Tu będziesz bezpieczna."
Więc zostaje przy nim.
Dwie samotności w parze.

Nie musisz wszystkiego rozumieć.
Czasem mówię Ci co mnie boli, żebyś wiedziała co się ze mną dzieję.

Nie upieraj się, że wiesz jak to jest.
Tylko człowiek, który przeżył to samo co my, wie co czujemy.

Więc teraz proszę Cię...
Zrozum chociaż to...
Bo na tłumaczenie Ci jeszcze tego
brak mi sił i chęci.
I gniew przeze mnie przemawia.
Irytacja pochłania.