DNI

Mówię do Johny'ego, że są takie dni, gdy czuję się jak połamane krzesło, gdy jestem jak stół z po-wy-ła-my-wa-ny-mi nogami, kiedy jestem jak porzucona na śmietniku lodówka albo jak otwarte okno z do połowy wybitą szybą. Spadam wtedy jak to szkło na chodnik i leżę czekając na „nigdyniewiadomoco”.

Ludzie szczęśliwi piszą mniej.
Szczęście słów nie wymaga.
Oczyszczać się zeń nie trzeba.
Cicho
sza.

PRZYJACIELE
Gdy drogi przyjaciół rozchodzą się bezpowrotnie, gdzieś na niebie jedna z gwiazd spada do Oceanu. Kolejne słońce gaśnie bezgłośnie milknąc w głębinach. Nie ma eksplozji, fanfar. Nie ma melodramatów. Życie płynie dalej. Nawet woda wzburzona gwiazdy upadkiem w końcu się uspokaja. I znów jest nieskalanie. I znów jest zapomnienie. A wszyscy żyją długo i…

DETEKTYWI
W pokoju siedzi dwóch detektywów, poza pracą. Obaj czytają książki, Philip „Grę w Klasy” Julio Cortazara, Julio „Czas Poza Czasem” Philipa K. Dicka. Po dłuższej chwili lektury wypełnionej wzajemnym acz przyjacielskim milczeniem Philip mówi:
- Miałem ostatnio ciekawą sprawę do rozwiązania.
- Jaką? - Julio podniósł wzrok znad książki.
- Morderstwo. Facet o nazwisku Vonnegut zginął we własnym mieszkaniu od ciosu tępym narzędziem w głowę.
- Vonnegut? Ten pisarz?
- Nie wiem czy pisarz. Zresztą ja ich w ogóle nie kojarzę, tych pisarzy, rozumiesz. No więc facet został zabity ciosem w łeb, ktoś go zaszedł od tyłu i wykończył. Sama sprawa była, rozumiesz, dość banalna, zbieranie śladów, zeznań, wiadomo. Ale najciekawszy okazał się finał tego wszystkiego. Wiesz kto zabił Vonneguta? Wiesz kto go walnął w potylicę?
- No kto?
- Mój przyjacielu, Vonneguta zabiła Cisza. Rąbnęła go w potylicę. Młotkiem. No i zmarł.
- Paskudna śmierć muszę przyznać – podsumował to Julio.
- Paskudna – zgodził się Philip.

PISARCZYK
Dzień jak co dzień, chociaż niebo bardziej szaro-bure niż zwykle a ćwierkanie ptaków akurat dziś mnie drażni. Lekki ból głowy, mocna kawa. Do pokoju wchodzi Gary i mówi:
- Pisanie przychodzi mi łatwiej, gdy wyobrażę sobie, że to jazz, że właśnie układam jakąś misterną kombinację akordów, nie dla publiczności, dla siebie. To w tym wszystkim jest najlepsze – że gram, że piszę dla własnej satysfakcji. A dopiero w dalszej kolejności (Czy piątej? Nie wiem.) gram, piszę dla innych. Kiedy robię to dla siebie, bo to lubię, bo to kocham, wychodzi mi to najlepiej.
- Hm… - zawieszam się na moment. - Wiesz co?
- No?
- Głowa mnie boli.

TRZECI SKIT
W Pewnym barze siedzą dwaj pisarze. Ten łudząco podobny do Foresta Whitakera mówi:
- Jak myślisz? Zawsze będziemy Kumplami?
- Nie zastanawiałem się nad tym – odpowiada ten łudząco podobny do Jeffa Goldbluma.
- Może to jest klucz do sukcesu?
- Nie zastanawiać się zbyt dużo?
- Tak. Nie zastanawiać się.