a zamknęli nas tuż przy ekranach
by każdy widział co zrobić nam mogą
nakryli płachtą jedwabną zardzewiałą klatkę
by oczy dotknęły tego czego ręce nie mogą

jesteśmy tak sami od lat wielu
ilu, nie liczę
chciałbym odliczyć jak w szeregu oficerów
lecz to ja rozkazy wciąż słyszę

ja niczym lis wyliniały
my jak dzicz wysiedlona
skaczemy sobie do pustek
przy biodrach dźwięczą strzemiona

myślę, wyskoczę, gdy karmę ktoś wniesie
ugryzę w dłoń karmiącą,
lecz to grzech,
więc poczekam aż ją na nas podniesie.

przed wielkim dniem
stawia się
neonowe afisze
kolejki wódki

przed wielkim dniem
układa się
ostatnią garść włosów
niezdarne słowa

przed wielkim dniem
nie wie się
że jest

przed wielkim dniem
dzień
jest wielki

Pozostało już tylko
usiąść i płakać
nad rozlanym dniem
zatopić się
w twarzach mijanych ludzi
klaksonach aut

krztusząc się
słodkimi obietnicami
osiąść na dnie
rozbijając skroń
o zatopione kłamstwa

jak najmocniej

namalowałem kwiaty
w palmowym ogrodzie
o wschodzie
nad Manzanares

tam nie brzmi muzyka
którą znam
ani szept traw
gwar przechodniów

posadziłem te kwiaty
w Puerta del Solo
na bruku ulic
wśród szumu
rozlanych win

tam jest ona
jej szept
dla niej brzmi
każdy kwiat