to wystarczy
- powiedział i położył się na zimnej podłodze

otulił się własnymi rękoma
w geście bezwzględnej rozpaczy
podkulił kolana pod sam podbródek

to wystarczy
- ta zimna podłoga i ciepło tylko mojej skóry
te echo drażniące moje uszy i ta jedna myśl
w której siebie zamknąłem - szeptał latami

choćby znalazł drzwi
nie próbowałby nawet szukać kluczy

to wystarczy
- na wszystko inne
nie zasłużyłem.

Z serii rozmów antyterapeutycznych

gdybym mogła zaufać temu wspomnieniu
ciepłych letnich wieczorów

rozlałabym się w tafli mazurskiego jeziora
pozwoliła odbijać w sobie jaskrawość nieba

i kołysałabym się w rytm wiejskiego wiatru

oddałabym swoje ciało i resztę rozsądku
łagodnym uniesieniom wody i tylko w jednej kropli
bym się sobie przyglądała [...]

Widziałam:
Stare drzewa bez złotych warkoczy
I rumieńców.

Smagane wiatrem - drżały nagie
czekając na liche białoszare okrycie

Widziałam:
Melancholijnie wygięte pnie
na tle bezbrzeżnej szarości
- czytające historie swoich pęknięć
i zgrubień

Widziałam:

Stare drzewa, które stały ramię w ramię
- samotne
szepczące pokątnie o tej niedawnej złotej wstędze
przeplatające ich dłonie

- dziś boleśnie wyciągnięte ku górze
modlą się o ciepły deszcz
i twardą skórę.

nie przemijam
tylko wyciekam spod powiek

zostawiłam już wszystkie miejsca
i księżyce

kiedy wiem, że nie śpię
chowam się pod język

i choć się szukam
nie mogę dotknąć siebie
myślami

wierząc, że łzy to dowody
na czerwień we krwi
i ciepły oddech

jak głupiec
łapię się w garść

przyszedłeś po wszystkim
kiedy zrzuciłam starą skórę
i wspięłam się o dwa stopnie ku słońcu

widziałeś mnie wtedy pierwszy raz
ja siebie również

urodziłam się
w objęciach twojego ciepła
zaokrągliłam kąty
i nadałam nowe imię [...]

Ciebie najlepiej opisać barwą
twoich oczu

Niebem i tonią lazurowych rzek
Płynących bez pośpiechu

szarością
która patrzy na mnie smutno
z wieczną tęsknotą za wczoraj i jutrem

tą zielenią
która obejmuje mnie nadzieją
i dobrem

te oczy są tak ciepłe
jak ogień po wielu latach szczypiącego mrozu.

jak upiór w cichą noc
przemilczana na wskroś
zważyłam swój oddech
- lżejszy od westchnienia

na ziemi trzyma mnie tylko worek kości
na smyczy moje usta i dłonie

Nie bój się
szczekam tylko na siebie

chowam dziś oczy przed zmarznięciem
tak tu zimno jak w psiej budzie.

nagi ląd
na środku płynnej pustyni
bez dna i horyzontu

bezkorzenny
należący tylko do wiatru
i ziemi

wieczne odpływy
niewdzięczne tęsknoty
i te brzegi [...]

Długo popełniałam błąd niekochania
Przypominałam sobie tylko ból
I to, że brakowało mi sił

Miłość mnie zabijała
Samotność była taka szlachetna
Serce takie ostygłe

I ja taka zimna.

Długo popełniałam grzech niekochania
I za długo czułam ten ból

Dzisiaj czuję tylko połowę
I wszystko jest tylko połową świata.

W tylu miejscach
tyle łez dawno zaschłych

ulicami
gdzie latarnie nie palą się wcale
biegną myśli uwięzione

od tygodni ta sama trasa

może lepiej gdyby zostały za kratami
mojej głowy

stoję sama pomiędzy domami z moich kości
pamiętam jak powstały

i pamiętam wydeptywanie dróg, i łzy
na zardzewiałych policzkach

i ten zapach.

dzisiaj wszystko płonie
nigdy nie było tu aż tak zimno

Dlaczego wciąż mnie wołasz
Do ciemności, której się boję

Prowadzisz mnie za rękę jak ślepca
I barwisz moje oczy żółcią

Poczułam już twój chłód
Na szyi

Dlaczego wciąż mnie wołasz
Idziesz po drabinie z żeber
i pijesz moją krew
Oplatasz moje serce szorstkimi palcami

Już zapomniałam, że jesteś w moich kościach
Tak samo pięknie zimna

Chyba Cię słyszę wyraźnie

Dlaczego mnie wołasz.

dzień buntem nocy
dźwięk sprzeciwem wobec ciszy

świat niezależnych tupnięć nogą
dwóch skrajnych biegunów
pomiędzy nimi – półpełna szklanka

ja sprzeciwem wobec ja-teraźniejszej
żywą komórką buntu
która nie godzi się na siebie

która nigdy nie skończy poszukiwać
która nigdy nie znajdzie drugiego końca
która ze swoim buntem umrze w milczeniu
- nie buntując się

płonie niebo zachodami słońca
i nikt nie gasi konających dni

bez żalu gorączkują się spojrzenia
spijają ciepło płomieni
a niebo się zwęgla
i zsypuje nam na głowy popiół

bez opamiętania żyjemy w płomieniach
na gruzach niespełnionych pragnień

płoną dni
a my naiwnie wierzymy
że zawsze będziemy się tlić

Spadł Ikar na ziemię.

ojczyzna młodych
- mekka dla Dedali
którzy przestali patrzeć w niebo.

Po jej twardości
wlokła się jego miękkość
- niewylęgła myśl przejrzałego ciała
miękkość która nigdy nie chciała być
sztywna

Upadł. Dostał swoje morze i
lądy.

Pamiątka tragedii młodości.

nawet jeśli uciekam
to przed samą sobą

z pełną świadomością swojego strachu
przed i po wczoraj

bez żałosnej naiwności
że po długim biegu
zapomnę skąd biegłam

nawet jeśli uciekam
po zmroku
bez pożegnania
to tylko przed swoim oddechem

moje kalendarze nie przepadną
choćbym biegła i biegła
nie przegonię
tego co było

uciekam tylko po to
by nauczyć
się zatrzymywać