O sile
Mi tylko bajki
Mów

I lata mi niezliczone
Szeptaj je

Bajkami mnie usypiaj
W swojej głowie

Może kiedyś z nich
Wyrosnę

I przedłużę się
o głowę

A później bajki
Sama będę pleść

To tylko listy nieznajomej
Co w niepamięć odejdą

Kilka słów
Na temat jej duszy

Co na ustach Ci
Na mgnienie oka
Osiądą

To tylko wydumana [...]

Liczę kroki
Do Ciebie

Pierwszy
Gdy kwiatów
Zapach mi
Uciekł

Drugi
Gdy Księżyc
Umarł w
Beznocy

Trzeciego
Nie będzie

Trzy to już za dużo
Nam.

W kawałkach nocy
Mnie upij
I zatańcz ze mną

Tylko raz

Srebrem mnie przykryj
i utul do snu bezdźwięcznie

Nie obiecuj mi nic
Rankiem cię już nie będzie

Znikniesz
Jak każdy

I wrócisz
Jak żaden

To tylko teatr
Dziurawa scena
Kilka desek zbitych w biegu

I kurtyna połatana
Czarnym płótnem

To tylko kilka małych ról
Co nigdy się nie zdarzą
I my – aktorzy beztalencia

To tylko światła blade
Co wypalą nam oczy
i oklaski bezeche

co nas w szepcie ogłuszą

Wbiłam się w piaski
Kiedy skrzydła uciął mi czas

Kolana zdarłam
I zgubiła gdzieś serca
Resztki

Nielot – ja na ziemi
Oszukałam twarzą oczy

Zapomniałam jak się budzi
Bez tęsknoty

Do skrzydlatych serc podskoków

Chcę zbawić siebie
W nie – spojrzeniach

Na wzgórze syzyfowy
Kamień bez ciężaru
Wnieść

I wierzchołki
Samej siebie chcę
Zdobywać

Jak błędny rycerz
Po obwodzie serca
Iść

Tylko kiedy zamknę oczy
cień odwagi znika we mnie

By odnaleźć samą siebie
Pośród twarzy, które
znam

Zieleń Twoich oczu płomieniem
Który zatwardziałe serca mroki
Rozjaśnia. Noce czyni jaśniejszymi
A krople słone nie giną już w echu
Samotnie.

Nadzieją moją Ty
Kwiatami, które kwitną, choć umrą
Niezmysłowo. I deszczem, który zmywa
Strach, choć bólem i zimnem
Mnie chłosta

Skrzydłami moimi Ty
Które choć na ziemi
Nieba mi przychylają
Gdy umieram w bezwiarze

Ty, który dajesz mi pewność
Że obudzę się jutro spokojnie
A za powiekami ujrzę
Nadzieję, co chodzi i kocha

Bez wstydu

Ja ten cień się nazywa
Który w lustrach przybiera
Moją Twarz?

Poznaję go palcami
wodząc po szkle, co tłucze oczy

I cień udaje, że płacze
Łzy pod skórą chowa krwawe
A ja tylko jak smuga na szkle
Umieram [...]

Nie potrafię zasnąć
i kłócę się sama ze sobą
o ten skrawek poduszki

gdzie zostawiłam te sny słodkie
co gubiły mnie nocą
I odnajdywały cichą rankami

Więc mnie przytul
Choćby myślami
Choćby sennymi

A ja za moment zamknę już
Oczy ołowiane
I zgubię się w nocach

Poczuła się trochę bledsza
trochę bardziej krzywa
Zgięła się w pół
i w ziemi utonęła

* tytuł jest pomysłem Scorpiona, więc mianuję go współautorem ;)

Zapomniałam jak pachnę

choć wonne kwiaty zatrzymałam
w dłoniach

I deszczem nie przesiąkłam
ziemią nie oddychałam

Zapachniałam sztucznymi kwiatami
co w rozbitym wazonie stoją

w bezwonności

Zapomniałam, kim jestem

Ty: nieśmiałym oddechem
Niepodobnym do wiatrów
Mnie muskasz. Delikatnością
Płatków róż usta słodyczą
Obdarzasz niewinnie.

Ty: mrugnięciem powiek
Niepewnym mnie czytasz
W bałaganie moich oczu – Ty
Wyłuskałeś anioła.

Ty: moim marzeniem
Co nocami mnie dusi
Tęsknotą.

Ty: czasem, który trwać
Ma nieprzerwanie miłością.

Człowiekiem też trudno być
I ptakiem wolnym, co po
Bezkresie nieba lata.

Nauczyć się trzeba
Poruszania skrzydłami
Nieba planu. I wysokości
Głów ponad chmurami.

Być. Kilka metrów nad sobą
Nie zniżać lotu, a wznosić się
Do zastępu Aniołów.

Lecieć. Rozłożyć skrzydła
I szybować. Wzrastać i wznosić
Serce ponad brudne słowa

Lecieć i uczyć się być człowiekiem.

Czasami muszę się zgubić.

Dreptać dookoła, mijać
To samo spróchniałe drzewo

Czasami muszę zbłądzić.

Ominąć martwe słowa, pozwolić
By to zieleń drzew mną rządziła

Czasami szepty wiatru mnie wabią.

Ze zmrużonymi oczyma chodzę
Bez celu. W głowie nosząc tyle chwil.

Czasami muszę się zgubić. By odnaleźć
Siebie w ciszy.