Chusteczki dzielę na dwie połowy.
Jedną wycieram łzy, drugą zalewam krwią.
Smutny obrazek, ale jakże prawdziwy
ogarnia mój pesymistyczny świat.

Myślisz, że egoistka, jakże bardzo się mylisz.
Siebie ma głęboko gdzieś...

Nie jesteś w tym sam, nie martw się.
Ja tez chcę stąd odejść!
Może spotkamy się gdzieś na końcu świata gdzie pełno jest ludzkich dusz.
Takich jak my...
Myślisz, że tam jest łatwiej?
Tak, ja też tak myślę.
W końcu nie ma gorszego miejsca niż to.
Umrzemy razem?
Pokaż mi jak działa pocałunek śmierci
i zniknijmy stąd.
Chcę zamknąć drzwi życiu, otworzyć Tobie...

Nie ważne...

Wspomnienia wracają tak potężne jak teraźniejszość.

Są zbyt silne, chcą mnie zniszczyć.

Upadam z każdym dniem coraz niżej i niżej.

Boję się usłyszeć poprawne odpowiedzi na przecież tak ważne pytania.

Choć jednak tak bardzo ich poszukuje.

Powiedz tu i teraz, że już po wszystkim,

że już wszystko w porządku.

te słowa tak banalne,

jednak tak bardzo pragnę je usłyszeć.

Wiem, że mogę zapanować nad wszystkim,

jeśli tylko dam sobie spokój z bólem.

Te rany są jednak zbyt duże,

żeby czas mógł je wymazać.

Nie ma nikogo, kto uchroniłby mnie przed samą sobą,

nie potrafię nauczyć się uciekać przed prawdą.

To i tak nie ważne...

Jestem architektem własnej świadomości.
Do resztek zepsutych i nic nie znaczących marzeń
dodaję 100000 niepoukładanych myśli i słów.
Ukrywam stłumione uczucia, których brak.
Na wierzch ukazuje smutek i strach.
Powstaje nędzne stworzenie , które powinno się zwać "człowiek".
Lecz czym właściwie jest człowiek?
Skoro nim nie jestem to kim?