Może masz rację. Może na naszą śmierć czeka ktoś, na kogo czekamy całe życie.

może to sam fakt Twojego uśmiechu
gdy spoglądasz na mnie
i gdy nie chcesz mnie budzić
automatycznie sprawia, że śni mi się lepiej

Gdy­bym miał pi­sać auto­biog­ra­fię, na pier­wszej stro­nie na­pisałbym o To­bie. Trzy­małbym się później upor­czy­wie tej, mo­jej naj­lep­szej strony.

Przestałem witać się wraz z nocą i żegnać z porankiem, choć z blaskiem księżyca wciąż rozmawiam w cztery oczy, a słoneczne promienie nadziei przestały tępić ostrze percepcji. Uczucia zastygły wraz z nieosiągalnym horyzontem, paradoksalnie, niszcząc tym samym wiązkę logiki w moich ślepych oczach. Widocznie czasem trzeba zabić coś w sobie, by ocalić siebie.

Wiesz jak wygląda skrawek najpiękniejszego smutku? To coś jak lawina, kiedy stoisz od siedmiu lat na tej samej górze, wykrzykując "Nadchodź!", oczekując, aż echo wykona wyrok. Choć uważam, że to najpiękniejszy smutek, nie śmiałbym odpowiedzieć echem "to było piękne!", rozumiesz? Może gdybym stał tam koło Ciebie... chętnie krzyknąłbym. Może zabrałoby mnie z Tobą. A raczej mam nadzieję, że tylko mnie.

Nie żyjemy obok siebie, a mam wrażenie, że graniczę z cudem.

Poniekąd czasem tego potrzebuję, rozpaść się na kawałki, rozerwać na strzępy, ale mimo wszystko nie dać się podzielić.

Nienawidzę poranków tylko dlatego, że przebudzenie nie odbiera treści koszmarom.

Paradoksalnie; ciężko jest mi rozpalić iskierkę nadziei w Tobie, kiedy sam stoję w płomieniach.

Nie uniosę odpowiedzialności, skoro ledwo na barkach noszę dwadzieścia jeden gramów.

Dzisiejsza noc nauczyła mnie tego, że milczenie nie daje niczego, a zmienia wszystko.