uczepiłam się imienia
mojej babci. Rozalia
bez niego chodziłabym
ślepa. tak mi się wydaje

to jak skok w głąb
kobiecej duszy. Rozalia

szukam drżącej ludzkiej reki

niekonsekwentnie powstrzymując
łzy. Rozalia

nie słuchałam gdy raczyła
mnie opowieściami
lekceważąc mądrość oczu
wypranych z koloru

składam wspomnienia
na kawałki

Wielcy poeci piszą niebanalne
wiersze. Udomawiają słowa
łagodząc ostre krawędzie.

Nadeszła wiosna. Dla niej
warto było przetrwać zimę.

Wielcy poeci docierają do miejsc
w których rozum drętwieje. Oparami
emocji wypełniają każdy wers.

Słońce złotem rozsypalo się
na drodze. Na szczęście.

Wielcy poeci na grzędzie siedząc
ocieplają wizerunek świata. Znikają
w eksplozji cichego dźwięku.

Dzisiaj będzie inaczej. Zdaje się
krzyczeć poeta mniejszy.

Otworz okno na świat, nie wychodź
z domu. Świat nie odczuje braku
twoich kroków

Zamarznięte mdleją gesty,
na odległość metra.

Planeta wolniej odmierza czas
wirusem oddycha.

Przypomniał sobie Bóg
że człowiek próżny bywa

W pośpiechu stała się cisza

*koniec i początek

Dziejemy się miedzy czerwienią
Ciszy ust
Wyrazem oczu zza rzęs
Osiada kurz

Słowa nawleczone na nić
Poczucia ulgi

W nich jest tlen

Niecierpliwym bladym świtem
Bolesna pręga przecięła niebo

nie miała powodu by zostać na zimę
kluczem białych żurawi odlaciała
nie wypatruje powrotu

pod szarym nieboskłonem
na brukowanej ulicy
dogorywa
ta która została

gwiazdo(zbiorem)
w ławicy
zodiakalnej

Dłonie które nie mogą poczuć
dotyku umierają powoli. Niczym
wypalone świece. Budują mosty
nieistniejącej rzeczywistości. Nad rzeką
niedostępnej czarnej kipieli.

Tak trudno upleść gobelin
pozytywnych myśli. W tej posępnej
ciszy. Gdy słychać delikatne
słów drżenie.

Śpij niech cię zycie już nie boli.

Dusza odbita w lustrzanej tafli
zawyła i znikła.

(Może była to dusza kota
i wróci, gdy wiatr dmuchawce
rozwieje)

Przeszklone ściany
Drapacza chmur
Z lękiem wysokości

W bezmiarze świata
Dach opiera o chmury

Aniele stróżu mój
przy mnie wiernie trwasz
masz cierpliwości aż nadto
pomimo moich wybryków.

lecz dziś nie jestem tą samą
dziewczyną wędrującą urwiskiem
teraz chodzę górską serpentyną.

Aniele stróżu mój
zaprzyjaźniony z cieniami życia
objęty ramionami drzwi
obskubanymi skrzydlami
pilnujesz by nie przemknęło zło

Globalne opcieplenie planety
W ludziach coraz wiecej chłodu
Rozszlochał się lodowiec

Kiedyś myślałem, że życie
nie jest skomikowane, jeśli
godzimy się z tym co nas spotyka.
Powtarzano mi, że każdy jest kowalem
własnego losu oraz jak sobie pościelesz
tak się wyśpisz. Może jest w tym ziarenko
prawdy, które uwiera pod źle naciągniętym
prześcieradłem.

Dzisiaj wiem, że to część prawdy. Decyzje
kiedyś podjęte tłuką się pod lewą skronią.
Niepotrzebne słowa zaschły na wewnetrznej stronie policzków.
Ludzie nieświadomie zmienili bieg
mojej rzeki, tworząc wiry w które wpadłem.

Jestem samotnikiem, dobrze mi z tym.
Mam koty, psy i kilka ptaków. Kiedyś
był jeszcze pająk, który tkał swoja sieć
moich myśli, słów. W lepkość wpadały
nieostrożne zdania.

Jestem samotnikiem, próbuję być
wolny. Pozwól mi.

plytkie kałuże łez tuz pod dolną
linią rzęs. cichym skrzypnięciem
otwieraja powieki. z trzaskiem
unoszone brwi.

ciernie coraz mocniej oplatają
serce wciąż zadziwione słowami
na granicy których spotkały się
linie papilarne

za długo milczałyśmy do siebie.
i choć obydwie kochamy słońce
spojrzeniem mrozimy siebie.

nie ma dla nas jutra.

Draśnięcia
malutkich okruchów szczęścia
niczym najczulszy szept
muzyka dla duszy

karmelova Lilou rozwiesza
codzienność na sznurach
minionego
dnia
wyścig na życie i śmierć
z emocji wyprany
gdy ogląda się
w przeciwną
strone
niczym góra lodowa
gwiazda z nieba nie spadła
kłodami i dołami
życie szczodrze
obdarowało

Karmelova Lilou
zjechała z wyznaczonego szlaku
szukac własnej
drogi

pogodynka zapowiada
opady deszczu w środku zimy
a ja, marzę o śniegu
i świecie pod
puchową
pierzynką

wnętrze dostrojone
do aury zmiennej
zalewa smutek
choć wzrok
lodem
skuwa

niespodziewanym przymrozkiem
zaatakuje nocne powietrze
uśmierci uśmiech
nieśmiały

Cóż znaczy jutro, gdy nie widać
wschodu słońca, a melancholia
nocy dyktuje słowa. Papieros i whiski
zalewa smutki,  których lęka się
dusza.  Nadciaga śnieżnca.
Ostre krawędzie zimowego poranka
mają metaliczny posmak. 

Zwiędłe kwiaty wykrwawiają się
z kolorów.

Nic tak nie zaburza przestrzeni
jak upadłe anioły
ze skrepowanymi skrzydłami
tkwiące w niedoczasie
na załamaniach płatków śniegu.

Jak teraz wzbić się na wyżyny
skoro tyle wątpliwości
budzi jutro.