Stawiali przydrożne krzyże, dziś tylko drzazgi z nich lecą, by zrobić koronę cierniową. Zdobili liliami i różami,
po latach trujący bluszcz zadusił.

Zapomniany przez ludzi.

Nieraz zabłąkany kot lub pies
skryje się u podnóża.
Wiosną przysiadzie ptak
zaśpiewa o dawnej świętości.

Siadam przy stole
Naprzeciwko twoich chmurnych oczu
Nie wiem jak przetrwać tą burzę

Rysuję palcem po zmarszczonym czole
Puste ramiona. Na końcu smutne dłonie

Pogruchotane słowa wylatuja przez głowę. Pod żebrem piekący ból. Okna ociekają krwią.

Przy moście zwodzonym
anielskich piór, nędza
wykrzywia usta.
Rozbiera życiorys.

Do naga.

Wędruje urwiskiem, wiernie
niczym pies. Szarpiąc strunami
nerwów. Garbaty cień życia.

W pułapce domysłów
stawia pasjanse.

Rozdarte krzykiem nocy.

słowa tlą się
nad urwiskiem
wiatr rozdmucha
na cztery strony świata
porzucone uczucia

bezsenności skamle u drzwi
zabrakło nas o włos
poranek w twarz puka

trzeba rozpocząć dzień

w odbiciu szyb

zanim zgubi się oddech

Kiedy nie ma odwrotu, dna
od którego można się odbić,
za człowiekiem ciągnie się
szary obłok dymu po spalonych
mostach
Właściwie pozostaje tylko jedno,
Wskoczyć na głęboką wodę,
by poznać sekrety zagubionej
beztroski, okruchy nadziei.

Choć nieraz brakuje słów.

Codzienności

Kwiat kaktusa kwitnie dobę.
Najpiekniej

bezradność rozkłada ręce
gdy miłość przybija
do krzyża

grzechem oddycha

anioł dał nadzieję
krwawi na trawie
złamane skrzydło
*
pod skrzydłami anioła
plote pacierze
modlitwa grudą w gardle
*
popijam kawe z kotem
z braku lepszego towarzystwa
potykam się o wąsy
*
świtem łapie motyle
odbite w kałurzy
architekt słowa

gdzie byłeś, gdy byłam samotna
pośród rozdartych dni. skuta
przenikliwym chłodem.

tak długo czekałam na spokój,
w burzy. zobaczyłam
zasępioną twarz Jezusa.

pozwoliłeś bym wpadła w wir
poszarpanych nocy.

składam ręce, lecz nie do modlitwy.
obok przechodzą dusze, szukają
zbawienia.

wypuszczam powietrze, próbuje
utrzymać się na powierzchni.
otwieram oczy, ośmielam się
patrzeć w niebo.

majowa gorączka
zanurzona w zapachu bzu
pietwszy motyl
*
zmoczony deszczem
goniący wiatrem
zagubiony list
*
chodzimy pod niebem
tuż na piekłem
wybieramy kwiaty
*
wcześnie budzi poranek
zaskakuje ciepłym deszczem
kolory tęcza
*
rozkwita pąk
szepcze potok
ożywia las
*
majowy księżyc
drżenie jutrzenki
miłość idzie

Łzy na strunach gitary, wypłakały
oczy. Dzień obgryza paznokcie, noc
wyje do księżyca.
Jak długo jeszcze wytrzyma
Poszarpana dusza zmeczonego
człowieka.

Gdy między nami
wiszą ponure zasłony ciszy
nawet radosne promienie słońca
mają zbyt małą siłę przebicia.

Miłości, mój miły nie można zamknąć
w klatce. Ona musi wędrować.
Jest niczym niespokojny ptak, który
na skrzydłach wiatru drufuje.

Miłość, mój miły musi oddychać
wolnością. Z wyboru osiadać
na lini dwuch żyć.

Miłość, mój miły to niebo
ubrane w biały sweter chmur.
Zachody słońca zacierające,
ślady kłamstw, gdy pod stopami
zamiast skwarnej ziemi
czujemy niebo.

do tego ogrodu nie zawita Bog
porzucić nadzieję
najłatwiej

gdy po drugiej stronie tęczy
zabrakło barw
a z gwiazd wieje chłodem

anioł nawołuje
by przed śmiercią
ukoić duszę

Może jesteś Jezusem dzisiejszego świata.
Dla ciebie to jest gra, dla nas życie.

Dokad nas zabierasz , co chcesz pokazać.

Niemiłości mętna breję
Twarz niezrozumieniem pooraną.

Sznurujesz usta, otwiersza powieki.

By nie wpaść w nicość podrywasz się do lotu. Z wiatrem. Niczym ptasie piórko.

(Dobra) noc.

Może jesteś Jezusem dzisiejszego świata.
Zwalniasz nas od obietnicy bycia.