wskazówki zegara po godzinach
rozrzucają marzenia, w których
próbujemy się spełnić

otwierając siebie na innych
niestrudzenie oswajamy nieznane

choć nie jest łatwo

żyć ze świadomością, że nieraz
kończy sie infekcją

kiedy słońca przyjdzie kres
niebo cekinami rozbłyśnie
obudzi się ziemia

szeptem

na końcu tęczy

rdzawe szpilki jesieni
nagrabiły sobie
wywołując burzę wśród liści

latarnie oświetliły oddech

płatki śniegu szukają bliskości
pod dotykiem topnieją
na próżno

oddech jest życia
westchnieniem

w oknach deszcz
tworzy kałuże
drzewa zrzucają szaty

na grobach płonące znicze
oświetlają dusze
bezpowrotnie

jestem serią przebrzmiałych słów
mapą którą wytarł czas
kiedyś byłam początkiem
melodią
dnia dzisiejszego i następnego

umiejscowiona za przecinkiem
na niepełnej godzinie
przesuwam koraliki różańca

biało-czarna ściana
elegancka samotność
cień i ja

*****

kolor listopada
pyta wiatru
kto będzie następny

coraz wcześniej
w lustrach zapada zmrok
ziębną usta

***

w pus­tej szafie
tyl­ko wieszak
od­mie­rza ciszę

jestem w podróży do wnętrza

samej siebie

przyglądam sie oczami
w innym kolorze

słowa skąpane słodko~gorzką śliną
opieszale układają się w zdania
by na końcu postawić kropkę
nie moimi ustami

wiatr przyniósł niepokój i ciszę
bezkrwawą, bolacą bardziej
niż zazwyczaj. na kręgosłupie
liści nakreślona przyszłość
spełnia się,gniotąc życie
na strzępy

a gdzie ludzkie istnieni

zepchnięte w zimne wody odmęty

bedziemy pamietac

zrozum, chciałam tylko pocerować
wczorajszy dzień, chwile w które
wgryzła się nieszczerość

i wcale nie jest prawdą,
że to kolejne przedstawienie
szkicowane zbutwiałą porą roku

nie przepraszaj za noce
w kolorze sepii i myśli cięższe niż
wczoraj wypity alkohol

przeszłość to nie demon,lecz
odtrącony anioł pragnący jedynie
poczuć się bezpiecznie

przeczekam rdzawe motyle
mrozem malowane kwiaty
z kubkiem parującej kawy

przyjda roztopy