I nie wiedzieć czemu większość ma dosyć tego, a i tak nikt nic nie chce się nawet wysilić by zmieniać, bo po co. Łatwiej wyklinać wszystkich w sobie, po kryjomu, mówić jakie to złe, myśleć co ten człowiek robi, jakie to złe co my wszyscy czynimy...

Godzenie się na zło i przyglądanie się mu tylko i przy tym tylko użalanie się jakie to wszystko niepoukładane jest - oto nasz puzzel brakujący do zbrodni, która się dzieje cały czas. I każdy ten puzzel ma.

Nic o Niej nie wiem.
Nie powiem Ci nic o Śmierci.
O Życiu? Wiem trochę, żyję, będę wiedzieć więcej, jeszcze jestem.
A Śmierć? Śmierci jeszcze nie 'przeżyłam'.
Nic o Niej nie wiem.

Ty się nie bój swojej. Zawsze boli nas śmierć czyjaś, własna nie będzie.

To nie to, że niektórzy nie chcą pomagać. To czasem to, że nie wszyscy chcą przyjąć pomoc.

Oczy bez wyrazu, ujawniające nieobecność ducha,
Ręce bezwładnie zwieszone wzdłuż ciała,
Bezruch,
Rozczarowanie, bezradność.
Pustka, samotność.
Zagubienie.
gdy po latach, kiedy nie ma mowy o powrocie, o poprawkach, uświadamiamy sobie, że drabina, po której wspinaliśmy się resztkami sił, okazuje się być oparta o złą ścianę.

To wśród setek drzew powinno się gubić a nie wśród ludzi! W dzisiejszych czasach prędzej wyjdę z tego cholernego olbrzymiego lasu niż odnajdę drogę w tłumie!

" Nadzieja matką głupich."
Matką...
Co za matka tak swoje dzieci głodzi?(!)

Zawsze jesteśmy milimetr od śmierci. Dlatego, zawsze powinniśmy starać się żyć o sekundę dłużej.

Robię to co lubię i to jest najważniejsze. Ale coraz bardziej mnie to pochłania, a ja coraz częściej obawiam się, że to może stać się moim więzieniem. Nie chcę tego rzucać, ale to przysłania całą resztę, a przecież chcę dostrzegać też inne rzeczy. A ów upragniony złoty środek, dający oddech, wiruje tak szybko, że kręci mi się w głowie.

Na spód buta nikt nie patrzy. Nikt nie dostrzega zdeptanych.

nikt nie zagląda na ostatnie strony...

Bo to jest tak, że ludzie są dla siebie a życie jest dla nich. Tak naprawdę ludzie muszą być ze sobą, bo chcą, a życie ich w tym utrzymuje. Naprawdę wszystko gra.

Ale dzień katastrofy nie zamyka się w tym dniu. To jeszcze przyszłe dni.

Teraz leję więcej wina do kieliszka, bym pijąc nie musiała zbytnio odchylać głowy do tyłu. Przecież muszę utrzymywać równowagę...