Wszystko ma swój cykl: mglisty poranek,
ulotność chwili...

Radość i smutek, śmierć i narodziny
Dużo dobrego i wiele trudnego
Czas "wyjątkowy" - bo covidowy

Koniec i początek - to jeszcze nie piątek

A jednak... z aromatem można się złapać
w czasie, w życiu - nie zawsze

Z przyczyną, bez przyczyny
Wciąż - lubię cię życie!

Dla najzwyklejszej chwili

Słońce, chłodne powietrze, kilka kraczących wron, suche gałęzie.
Do tego: mała, zgrabna filiżanka, lekka pianka, dobra latte i przyciężkawy - choć bardzo przyjemnie, drażniący nozdrza kardamon.
...
kontrasty są zawsze na czasie

Tak sobie myślę, że z wiekiem chętnie dziecinniejemy, bo dziecko - to żywa radość.

Mam takie oderwanie...
Czasem muszę zapisać,
a czasem tylko zapomnieć

Grudzień, pozwala nam dzisiaj zmrużyć oczy... Brat Słońce (a może siostra)
Tak czy inaczej, twarz dzisiaj całkiem radosna
...
Naturalnie, kiedy mrużysz oczy, uśmiech z buzią się jednoczy

Orzechowe brązy
otulają twarz, śmieją się sarnie tęczówki
Kalejdoskop barw - to tylko kwestia pigmentu
...
"Niebo" - możesz zobaczyć w każdym człowieku, jeżeli sam dostrzegasz je
w sobie

Tak przyjemnie wypełnia wnętrze.
Cieszy oczy i jest taki... wdzięczny.
Ileż on w sobie pomieści, ten tylko się dowie - kto go poznał. Kto go przygarnął ze sklepowej półki, gdzie stał i wypełniał luki, gdzie robił dobrą minę
(do głupiej sytuacji).
A teraz... Piękny taki, tworzy wnętrze -
gromadzi skarby.

Kosz wiklinowy...

Po długiej podróży, usiadł w końcu i westchnął...
Wyszeptał cicho: Jestem w domu.

Słońce -  wstał nowy dzień.
Hmm... Chłód poranka tak potrzebny.
Potrzebny, by człowiek obudził się i żył pełnią swoich niemożliwości, pełnią swojej wyjątkowości (nie patetycznej
i pełnej sloganów), tylko tą pełnią, której w sobie nie mamy (sami z siebie).
Pełnią, w której czas pozwala rozumieć, jak mały jest człowiek i jak niewiele potrzebuje,
by... (w tych kropkach trzech)
wciąż dawać mógł sobie przestrzeń...

Przestrzeń - do życia, do bycia...
Małą częścią całości, tak potrzebną, tak odpowiednią.

I wciąż tu na ziemi -  wątpliwości pełną

Słońce listopadowe
tyle subtelności w tobie
Ileż twarzy w twoją stronę zwrócone

A ty... Na nieboskłonie
Robisz swoje
...
Po prostu

Nagie ramiona
drżą na wietrze,
a pojedyńcze już liście
trzymają się kurczowo
żeby nie odpaść

Żółcienie i brązy
dobrzy sąsiedzi
Koledzy z jednej ławki
- tej w miejskim parku,
gdzie czas ma swój ślad
...
Uniwersalny

Zielony wkład w długopisie.
Nie wiem dlaczego sięgnęłam po zielony.
Chyba nawet nie zauważyłam...
Cienkopis - całkiem ładnie układa się w tych charakterystycznych zagięciach palców.
Zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy nieudolnie próbuję jeść "to coś" pałeczkami. Patrząc na białą kartkę i zielone, nieco pochylone litery
- widzę "dorosłą trawę" (tak trawę), tańczącą w rytm dzisiejszego wiatru.

A ten wiatr... Ten wiatr...
(nawiasem mówiąc - lubię trzy kropki)

Ten wiatr -  to "towarzysz podróży"
...
(cudzysłów - też lubię)

Poranek
mimo upływu lat, wciąż mnie zachwyca
Listopad?
- Tak

Po prostu - słów mi brak
...
Słońca blask!