Znowu jesteśmy we troje
- tylko ja
listopad
i zielone winogrona
na talerzu

Nie boję się śmierci
wiem, że ona już czeka,
aż zaproszę ją na swoje
przyjęcie urodzinowe.

Szklane oko
latarni
wpatruje się we mnie
nocą.
Co myśli
stojąc tam
w deszczu?

Wczoraj widziałam
młodego Boga
Zapalał lampki
na zielonym
cmentarzu

Mała dziewczynka
z wielkimi
marzeniami
sprzedaje sny w
pudełkach zapałek

Dryfuję
po pościeli
na moim wielkim łożu
w żagle łapię
samotność

Wczoraj zrywałam
obłoki
związałam je
srebrną wstążką
i wtykałam do
słoików.
Teraz mam
swoje niebo
na mroźne
wieczory.

Witraż
Szkielet szyby
drży jak struna
pod dotknięciem deszczu
Mozaika barw
rozbija się w kropli o ziemię
Podnoszę głowę
by uciec pod szarością nieba.

Zamykam oczy w mroku
czerwieni szkła
W ciszy kościoła
brzęczy modlitwa witraży

twoje ciało
znam na pamięć
każdą chropowatość
skóry
rysę po łzie
gdzie palce
suną ku wargom

buty chodzą
bez mojej wiedzy
po bezmiarze ulic

w cichym kącie
ogrodu zdejmuję je
boso biegam
po trawie i końca
nie widać

patrzę na anioły
nie widzę wśród nich Ciebie
Bóg nie dał Ci duszy
więc krzycz nocami
w śmietniku, gdy
ja gryzę palce
z miłości

Sypie się,
wali,
burzy,
pali się
wszystko.
Mój świat.
Jaki świat?
Jaki mój?
Przecież nic
nie mam
swojego...