Jesień
zbuntowane liście
uciekają z drzew
- są już dorosłe.

kiedy się wreszcie
smukłokościste palce
staną relikwią
abym je mogła posiąść na
własność
dziś jeszcze
ciepłe, żywe
nie moje
nie moje

daj mi tylko
garść ziemi
z miejsca
gdzie odbiły się
nasze myśli razem

wystarczy

Ludzie na ulicy
zmarznięci
niechciani.
Dla nich życie
to suchy chleb
posmarowany poranną
mgłą
i ten pieniądz
niechlujnie
wrzucony do ich
brudnych kapeluszy.

cienie nasze
ciepłe
kołyszą się na zasłonce
w blaskach księżyca
kołysze się cała ulica
błyszczą światła
biegniemy pod górę
zrywamy księżyc
i zasypiamy
tuląc
złoty rogalik

Moje ręce są wiatrem
cichym szelestem złamanych
gałązek.
Moje ręce
umieją tylko płakać drżeć.
Nie potrafią budować.

samotni
w objęciach nocy
płaczemy księżycowi
w mankiet srebrzystej koszuli

Nie myślę, więc jestem.
Nie myślę.
Myślenie
To śmierć.
To wyrok.
To topór kata
obleśnie niezgrabny.

Ktoś gdzieś
umiera.
Ktoś gdzieś
rodzi się,
gdy piję herbatę.

Znowu jesteśmy we troje
- tylko ja
listopad
i zielone winogrona
na talerzu