Pogodzona z rzeczywistością siadam na krześle u rogu stołu. Już nieustępliwie tu siedzę, bo wiem, zostanie owo moim stałym miejscem. W ręku trzymam kubek gorącej kawy, żeby pobudzić i ułożyć myśli, co rozsypane są jak puzzle – wydaje się na pierwszy rzut oka, że nic w nich nie pasuje, jednak po zastanowieniu składają się w obraz całości. Pewnie przedstawi mnie. Tą pełną tak oczywistych felerów fizycznych. Naznaczonych swoim lenistwem pełnym wymówek, straconego czasu i próbach perswazji, że ta strona jestestwa [...]