Umieram z każdym oddechem
który zostawiam na Twojej szyi.
Z każdą kolejną sekundą
ucieka ze mnie życie.

Uśmiechu, którego brakuje
przywrócić już nie potrafię.
Każdy ruch mojej klatki
zabiera mi na to siłę.

I znów, tak bardzo po cichu
wzdycham, by powiedzieć życiu.
Że codziennie, niezauważalnie
oddalam się o milimetr.

Lecz zdaje się nawet nie słyszeć
cichego wołania o pomoc.
Które zaraz ucichnie
razem z serca łomotem.

Ważne są także krzyki,
których nie słychać jak za oknem burzy.
To te najcichsze
są jak obdzieranie ze skóry.

Nie chcą być wiecznie samotne
dłońmi nie ogrzane...
To one pragną najbardziej
by je odnaleźć.

Czekając tak dniami
snują małe plany.
Nie chcą się mścić
chcą być akceptowane.

Policzę kamienie na mojej drodze
odsunę je na bok i chmury przegonię.
Spojrzę na słońce, które czasem mnie oślepia
nie na tyle jednak by nie żyć i wciąż czekać.

Zrobię mały krok by sprawdzić czy już mogę
postawić więcej kroków i iść ile sił w nogach.
Za wszelkie utrudnienia dzięki stokrotne
lecz idę przed siebie nawet gdy moknę.

A gdybym tak
przeszła na drugą stronę
została na brzegu i nie bała się wody?

A gdybym tak
wciąż chciała iść, spełniała marzenia
nie bała się żyć?

A gdybym tak
dawała więcej niż trzeba było
nie czekając na resztę? [...]

Zacznę od nowa, przegonię strach
wyciągnę rękę i wrócę po więcej.
Otworzę oczy, zasłonię siebie

nie dam się zjeść światu na kolację!

Spacerkiem pójdę, nie śpiesząc się nigdzie
poszukam i znajdę odludne miejsce.
Zamknę za sobą drzwi niepewności

wyproszę z życia zbędnych gości!

Mówię Ci co rano jak bardzo jest mi źle
gdzie idę gdy chcę schować się...

Kiedy dajesz mi sygnał by patrzeć pozytywniej
ja odwracam wzrok i stoję wciąż bezczynnie.
Nie wiem czy akurat teraz chcę spoglądać w przyszłość
może samotność to będzie kiedyś dla mnie wszystko.

Mówię Ci co rano żebyś poszła już do siebie
chcę zapomnieć o tym, że komuś na mnie zależy...

Kiedy tylko myślę o moich dniach bez Ciebie
czuję pustkę w sercu, ale tak będzie najlepiej.
Stwierdzam to stanowczo i szybko wychodzę
nie patrzę już na łzy, niech mi twarz zasłonią.

Poszłaś i zapodziałaś się
wśród spraw codziennych.
Nie masz już czasu
okazać ludziom serca.

Zajęłaś się swym życiem
i zgubiłaś ich w tłumie.
Zapomniałaś, że oni
czasem ciepła potrzebują.

Chcieli Ci wybaczyć
wyciągnęli nawet ręce.
Lecz Ty tak bez słowa
po prostu odeszłaś...

Sama siebie krzywdzę
choć wiem
że nie powinnam.

Mogłabym przestać
przywoływać
przykre wspomnienia.

Ale podobno co jest w Tobie
i tak w końcu
o sobie przypomni.

Gdzieś
po leśnej drodze chodzę.
Gdzieś
myślami błądzę co dzień.
Gdzieś
wciąż patrzę z mą nadzieją.
Gdzieś
obcuję poza sceną.

Bywa w życiu tak
że warto iść wspak.
Że trzeba być odważnym
i mocno o siebie walczyć.

Bywa w życiu tak
że zawodzisz się nie raz.
Że wciąż liczysz tylko na siebie
obserwując samotne cienie.

Bywa w życiu tak
że postawiony krok wydaję się zbędny
a jest on początkiem
dobrego wstępu.

Wciąż spaceruję po drogach niechcianych
gdzie nikt nie czułyby się na pewno kochany.

Nie umiem odejść, nie umiem przestać
ciągle tak chodzę i nie czuję się lepsza.

Nie czuję się dobrze, jakbym się czuła
gdyby to było miejsce, które czymś znieczula.

Na ból i na świat co mnie przeraża co dzień
gdzie ciągle czuję, że muszę odejść.

Nie chcę tak dalej żyć i się pogrążać
ale trudno znaleźć lepszą drogę... tak niechcący.

Chyba nie mam już łez
i Ty dobrze o tym wiesz.

To przez Ciebie już nie płyną
- gubię się.

Nie chcę żeby wciąż tak było
może tylko mylę się...

Może są gdzieś pod powieką
może tylko skryły się...

Chciały bym je odnalazła
o mnie śniły cały czas.

Chciały bym do nich wróciła
ale ja jestem niczyja.

Dzisiaj znów się dowiaduję...

że nie łatwo być wciąż w tłumie
który wszystko wokół psuje,

że nie łatwo jest być rannym
łatwiej poddać się niż walczyć,

że nie łatwo jest u ludzi
znaleźć choć trochę kultury,

że nie łatwo wyjść naprzeciw
ludziom którzy lubią przeczyć,

że nie łatwo jest o ciszę
chociaż staram się usilnie...

i na szczęście nie jest łatwo
zdobyć czyjeś serce... lecz warto.