prześlij mi jesienny powiew
z szelestem liści

- popatrz -
drzewa odkrywają swoją duszę
- nie mają już nic do ukrycia
nitki babiego lata pląsają
w powtarzalnym rytmie
strumienia piękna

- tylko my
jeszcze czekamy na listonosza

ukołysz mnie - ukołysz
słowami

pamiętasz...
- wiosną i latem motyle
fruwały nad nami
jesienią i zimą
brakuje skrzydeł trzepotu

więc kołysz mnie - kołysz
od zmroku do świtu
od świtu do zmroku

***jesieni się jesień

jesień
nieuchronnie goni już za nami

pomaluje życie pastelami
a my
z kolorowych liści dywan
upleciemy

pójdziemy na spacer - do przyszłej
jesieni

wspólnie napiszmy wiersz
- od słowa - do słowa

wyobraźnia jest snem
rzeczywistość - ubrana w dzień

każda z nich
szuka miejsca w życiu

motyle krótko fruwają

kolorowe lato przeminie
słońce nie będzie mocno grzało
a ty
potrafisz rozpalić chwilę zachwytu
w kropli deszczu
płatkach śniegu

- w każdym dotyku

nie pytaj wiatru
dlaczego wieje
- nie uciszaj

przemierza łąki pola
muska szaleje

nie uciszaj go
- a liście podziękują ci
za szelest

dotykasz słowem
a serce drży jak membrana

wiesz
- jestem dzisiaj w kwiaty ubrana
całą łąką sukienka pokryta

odszukaj mnie pośród kwiatów 
zerwij - i więcej nie pytaj

wiatr
zagra na strunach kwiatów
drżeniem zapachów
ukołysze ciche tęsknoty
a my - na zatracenie
będziemy nucić melodię
- na jeden głos

dzień coraz krótszy
a ty
każdą chwilą
przybliżasz piękno

- jest jak dojrzały owoc

a ja trzymam garść malin
pachnących już
tylko tobą

jeżeli
jesteś prawdziwa

w każdym żywiole
można cię odnaleźć
tulisz
kołyszesz
niekiedy gromisz
delikatną bryzą
orzeźwienie przynosisz
stawiasz na ziemi
znowu unosisz
na błękitne przestrzenie
złociste łany

ja ciebie nie zmienię
a motyle
- zawsze będą motylami

czuję twoje piękno
zmysłami ogarniam
obejmuję rozumem

nie chcę żyć złudzeniem

- a trawa rozkosznie
nieba dotyka

chaos i słowo
- początek Boskiej jasności
według wzoru

przejrzystość raz ustalona
dzisiaj
- jasnością nie jest

sięgam ponownie do źródeł
- na wieki wieków

wnikam w uczuć uwięzienie

świadomość
samoograniczona klatką
nie domaga się wolności
- na przekór logice

tkwi w granicach serca
- kołysana twoim rytmem

a ty mnie prowadź

pośród łąk kwiecistych
ogrodów marzeń
mieszanych lasów

zraszaj od stóp aż do skroni

jeśli obejmę cię poezją
uczucia skryję w swojej dłoni
kroplą radości je otoczę
posadzę ziarno myśli
- twojej

i będę śpiewać tylko dla niej
i tylko dla niej myśli
- moje