lubię
kiedy deszcz
przez liście przenika
lubię deszcz
który ust dotyka

lubię
- gdy zbierasz
kroplę po kropli

muzyką
- każde słowo twoje

czułością dźwięczną
rozlega się w duszy
aby po chwili
melodią tęskną
zabrzmieć

- we wszystkich frazach
myśli mojej

swoistym rytmem
odmierza czas nutami wzruszeń
na pięciolinii życia
ślad zostawia
- przenika w ludzkie dusze

więc
nie uciszaj bicia serca
nie odbieraj mu
prawa do miłości
powolny rytm menueta*
uleczyć może z samotności

*menuet - (fr. drobny krok) francuski taniec ludowy, który stał się z czasem tańcem dworskim, w metrum 3/4 i tempie umiarkowanym. Tańczony był parami i składał się z kilku figur (ukłon, podanie prawej ręki, podanie lewej ręki, podanie dwóch rąk, figura zet)

czym obdarujesz mnie dzisiaj

słodką maliną
truskawką
a może naręczem kwiatów
może wiśniową karafką
może garść jagód mi wręczysz
lub ginu do drinka nalejesz

przyjdź i nie przynoś niczego
oprócz siebie samego

widzisz
widzisz - co dzieje się z nami

zagubieni własnymi troskami
w czasie i przestrzeni
pragnienia skrywamy

zamiast je wypuścić
na przydrożne łąki
pokryte kwiatami i trawą
na ten czas rozłąki
chwilowym kaprysem
losu zrządzeniem

- otworzyć drzwi
na życia istnienie

kartki starego kalendarza
wiatr rozwieje

te radosne i smutne
które niosły nadzieję
wyjątkowe
niepowtarzalne
pozostaną z nami

- i tak rok po roku
w słońcu i między chmurami

gorąca kawa
ze szczyptą cukru lub bez
pachnąca majem

poczekam
- a ty wypijesz mrożoną

tak cicho do siebie mówimy
słowo - nutą czułości się staje

przyspieszamy
pędzimy
ponownie zwalniamy

romantyczny nokturn*
wybrzmiewa dalej

..................................................

*nokturn - bardzo spokojna i zrównoważona, nastrojowa instrumentalna forma muzyczna inspirowana poetyckim nastrojem nocy (w okresie romantyzmu – utwór o charakterze miniatury instrumentalnej)

tylko
sen spaceruje w nocy
przemierza drogi
bezdroża
zagląda w nasze oczy
czasem w zaułku się schowa

a my wypatrujemy
szukamy gwiazd na niebie
gdy one - w zasięgu ręki

a sen
spaceruje z tęsknoty
od nocy do nocy
od nocy do nocy

jesień
pogubiła kolory na wietrze
kwiaty - jeszcze wczoraj żywotne
utrwaliły kształty w szklanej otoczce
a ja
ogrzewam nasze sny złociste
i pytam
- dlaczego utraciły liście

ogrzewam nasze sny białe
- co jeszcze mam zrobić
by stały się ciałem

przez chwilę cię tylko widziałam
śnieg sypał spokojnie z obłoków
- drżałam

twój dotyk od razu poznałam
na mrozie śnieżynki tańczyły
- topniałam

a wszystko na przekór zimie
i zima na przekór wszystkiemu
- swe ciepło dawała

spadła śnieżynka
w środku serca zamarzła
ale szczęściara

czytam cię
słowo po słowie
pojedynczo każdą literą

czytam
z przecinkiem i kropką
z pytajnikiem

potem cię składam
szukam znaczeń w swojej małości
- i za każdym razem dajesz mi
odpowiedź na życie

nie budź mnie dzisiaj ze snu
samotność
łatwiej przespać
wyrzuć z pamięci noce
i dnie
- czasu dla mnie już nie trać

jutro może
przypomnisz sobie
dotyk czułości rąk
lecz dzisiaj
jeszcze mnie nie budź
- po prostu
odejdź stąd

jedną chwilą cię ogarnąć
- to za mało

kiedy słowa
gonią słowa w życia pędzie
ogrom uczuć szyk przestawia
usta milczą jak zaklęte
swój sens myśli zatracają

wciąż tak mało
- zawsze mało