otwierasz mnie w słowach
w kolorze fiołków
bieli przebiśniegów

kołyszesz rytmem barw
codzienności

- co może być piękniejsze
od jesieni życia
posypanej ulotnym pyłkiem wiosny

odwiedzam cię
każdą cząstką siebie
gdzie słowa myśli dotykają

bezimiennie wychodzę
poza wersy

i jestem
- poetycko niepoprawna

spotykam cię w słowach
w poufnych zwierzeniach

rozpoznam na drodze myśli
niepojętych

w dalekiej i mglistej przestrzeni
żyjemy
- wspieramy w upadkach i losu
zwątpieniach

w niepewności świata
wschodów i zachodów przemienności
w oszalałych zegarach bez wskazówek

w milczeniu tworzymy enklawy
- według wewnętrznej instrukcji

czy z bliska
czy z daleka
pojawiasz się z naręczem wzruszeń

z dojrzałych kłosów sypiesz ziarna
nektarem z kwiatów karmisz duszę
i płyniesz nurtem rzek wezbranych
wpadasz do mórz i oceanów
po drodze wnikasz w głębię życia
dajesz odpowiedź
niekiedy pytasz
a ja od nowa cię odkrywam
codziennie składam bukiet z pytań

i wiem
że z bliska czy z daleka
pojawiasz się i mnie przenikasz

w ciszy
w milczeniu nieznośnym
rozerwane myśli
ze strzępów uczuć nieustannie cerujemy nicią wrażliwości

tak po prostu
z przeznaczenia
przez przypadek
z konieczności

czy to zmierzch...
czy już świta...

zatrzymani na krawędzi słońca
trwamy
balansując w niepewności

zatrzymani
- na krawędzi życia

spłoszona
jak dzikie zwierzę
wielkość świata oswajasz
- myśli moja

wrażeń mocą
w małości słów uwięziona
na drodze zdarzeń

drodze zbyt krótkiej
i długiej zarazem

pokochać deszcz
który kroplą po kropli
spływa strofami
poezji strumieniem

pokochać deszcz
dźwiękiem przelotnym
rzeką wezbraną
życia melodią

pokochać
- o nic nie pytając

jezioro otoczył poświatą księżyca
opowieść miłosną
w pył gwiezdny rozsypał
i siłą drzemiącą w lirycznych pasażach
zwątpienie z nadzieją
w sonacie swej zawarł

nad brzegiem jeziora muzyką zabrzmiały
akordy tęsknoty
miłości i wiary
on dźwiękiem wielbienia uczucia wyraził

ona została - kształtem fantazji

(Impulsem stała się geneza ,,Sonaty księżycowej" Ludwiga van Beethovena).

twój spokój
pachnący letnim sadem
jesienną dojrzałością smaku
zimą
zmysły wiosenne rozbudza

- i moje cztery pory roku

lubię
kiedy deszcz
przez liście przenika
lubię deszcz
który ust dotyka

lubię
- gdy zbierasz
kroplę po kropli

muzyką
- każde słowo twoje

czułością dźwięczną
rozlega się w duszy
aby po chwili
melodią tęskną
zabrzmieć

- we wszystkich frazach
myśli mojej

swoistym rytmem
odmierza czas nutami wzruszeń
na pięciolinii życia
ślad zostawia
- przenika w ludzkie dusze

więc
nie uciszaj bicia serca
nie odbieraj mu
prawa do miłości
powolny rytm menueta*
uleczyć może z samotności

*menuet - (fr. drobny krok) francuski taniec ludowy, który stał się z czasem tańcem dworskim, w metrum 3/4 i tempie umiarkowanym. Tańczony był parami i składał się z kilku figur (ukłon, podanie prawej ręki, podanie lewej ręki, podanie dwóch rąk, figura zet)

czym obdarujesz mnie dzisiaj

słodką maliną
truskawką
a może naręczem kwiatów
może wiśniową karafką
może garść jagód mi wręczysz
lub ginu do drinka nalejesz

przyjdź i nie przynoś niczego
oprócz siebie samego