jedną chwilą cię ogarnąć
- to za mało

kiedy słowa
gonią słowa w życia pędzie
ogrom uczuć szyk przestawia
usta milczą jak zaklęte
swój sens myśli zatracają

wciąż tak mało
- zawsze mało

nie oddzielaj mnie jeszcze od duszy
- rzekło ciało

nie mogę jej stracić za życia
chcę tylko tak mało
by przy mnie trwała
ona piękna
wieczna
ja z marności słynę
kiedy odejdzie
wnet w ciemności zginę
gdy jesteśmy razem
istnieniu sens nadaje

- ciało żyje wraz z duszą
bez niej
cieniem się staje

przytulę cię jarzębinowo
koralami oplotę jak szalem
będziemy trwać w uścisku
aż listopad
stanie się majem

przejdą dni pełne słoty
deszczowej mgławicy jesiennej
a my nadal w uścisku jarzębiny
lecz tym razem
- wiosennej

świat - na wyciągnięcie ręki
mój mały świat
w czułości zamknięty
i otwarty na czułość

w myślach zawsze gdzieś goni

w dłoniach
- gotowy na dotknięcie drugiej dłoni

poduszkę przytulam
oczy zamykam
i z kłębka Ariadny
nić nieskończoności rozwijam

dobranoc mój miły...

- głos w myślach się plącze
urywam...
i ponownie wiążę

***
jesteś światłem dnia
w słowach i bez słów
blaskiem szeptów i ciszy
w mroku nocy
- pozwól mi
na odrobinę milczenia

niech będzie złotem

Poprzez gąszcz
twoich słów
muszę się przedzierać
i zawsze gubię kapelusz

- następnego już nie kupię

Wielu doznań dostarcza nam życie
że nie sposób przejść obojętnie

zawsze ktoś
coś
gdzieś
kiedyś - skrycie
ból odczuwa codziennie

Zapadają w pamięć te chwile
przeżywane
na różne sposoby
z pomocą ludzkiej miłości
łatwiej zrozumieć kamienie na drodze

zobaczyłam cię dzisiaj
tak przypadkowo
kiedy słońce
niechcący
przez chmury nad głową przeniknęło promieniem
tylko na chwilę

ono zaszło za chmury
- ja tą chwilą żyję

Tyle razy słowem pieścisz
moje usta
tyle...
i chcę jeszcze więcej

Tyle razy w moich oczach
słów pachnących łąka
tyle...
pragnę jeszcze więcej

Tyle razy w słowach składasz
czuły dotyk
tyle...
czuję jeszcze więcej

- tyle razy...
ile...
już nie pytaj więcej

nie pytam drzewa
o kształt istnienia

liści nie pytam
o barwy przyszłości

nie pytam ciebie
i nie zapytam...
- jesteś i będziesz
kształtem miłości

***
twoje słowa spadają deszczem
mokną myśli
nabrzmiałe przeszłością

jak mam je osuszyć
gdy jeszcze
- wewnątrz ciebie panuje
pora deszczowa

Tylko mnie zaproś do tańca
dłoń moją
ukryj w swej dłoni
dźwięki melodii niech pieszczą
dotyk słów
upragniony

Zatańczą z nami wieczory
poranki
będą nas witać
tylko proszę
- nie zechciej
tańca poezji przerywać

ile lat
- w strumieniu czasu -
przepłynąć musi

aby kamień - rzucony
kiedyś

nie ranił wody

radością jesteś w deszczu
- w każdej dotkniętej kropli

ulewie
kapuśniaczku

- zwłaszcza
gdybyśmy tylko we dwoje
pod drzewem poezji mokli