W mdłym
pejzażu jesieni
popielate powieki
mruży niebo

Jest chłodno
nad wodą pochmurną
ale przyjechałem tu po ciszę
skupienie
i choć miasto mruczy
w dali
to odnajduję ciszę
w żółtej sukni
uszytej z liści
nićmi babiego lata

Wody tafla
srebrzy się
wlana w przedmieście
na skraju świata...

Noc przyszła
ale bez snu
która zagląda zza zasłony
podbitym okiem
z papierosem w brudnej lufce
rozczochrana jakaś

Pożyczam od syna laptopa
kot idzie za mną do łazienki
daję mu z kranu wodę
je karmę

Świat zatrzymał się
jeszcze jakiś radiowóz drąc mordę
przejechał za oknem
i zapadła cisza
w którą delikatnie wbija się pomruk lodówki
osaczonej drgawkami

Wszędzie flauta
mdłe światło i lustro
zaraz obok pralki...

W cieniu snu
stoi zmartwiony Jezus
i trzyma w objęciach krzyż ze sobą
przybitym i upokorzonym

Zielony nalot
wydobywa zmarszczki z piaskowca
czyniąc rzeźbę realną
obolałą
zwyciężoną
ponad światem

Ludzie pytają
czy on ubolewa nad swoim losem
a może ten krzyż w jego objęciach to losu umiłowanie
tego nikt nie wie
spluwając znakiem zapytania

Wrona strasznie zawodzi
i siadła na nim...

Na stalowej konstrukcji krzyża
powleczonej rdzą
wisi zmartwiony Jezus

Ma ten sam wyraz twarzy
co wczoraj
rok temu
i za tydzień

Patrzy na ruchliwą ulicę
w epidemii wyludnioną
jest solidnie osadzony
nawet wiatr nim nie kołysze

Ostatnio ludzie
choć jesień
nie stawiają mu zniczy
dla otuchy
patrzy z tym samym wyrazem twarzy
dziś przejeżdża obok
na wózku inwalidzkim
sex instruktor
w znoszonej marynarce

Soczysta mgła
ścieka
po lepkim jęzorze poranka

Zamyślona magnolia
pozbawiona sukni
nad stawem stoi
w oczach ma tęsknotę
w objęciach kolorowych liści
bukowej jesieni

Deszcz rzęsiście
na źdźbłach traw gra
w śpiewie ptaków
stroją się pigwy
miodowe nawłocie
rozkołysane w błękicie
marzą o łagodnej zimie...

Niech państwo
pozwolą jej żyć
w kwiecistej sukience pragnień
błądząc piwnymi oczami
w marzeniach

Życie to nie reklamowa gazetka
ze sklepu
ani masło
czy salceson przysypany pasztetową
w chłodniczej ladzie

Pozwólcie jej tańczyć
kochać
na ławce pozbijanej z marzeń
niech pod rozłożystą brzozą
zamyślona w błękicie nieba
zaśnie
i niech oddycha zmęczona
spokojna
jak mak w czerwcowym upale...

W tramwaju poczwarki
w formach plastikowych siedzisk
osnute pajęczynami obojętności
wychodzą za mąż w welonach
obumierających pragnień
siwych w zakamarkach oczu
włosów podwiewanych wiatrem

Wagon jest zniszczony
a kolorowa reklama
zakrywa stan zaniedbania
pasażerowie podobni
do siebie
choć ciężarna staruszka
wybija ząb schematu

Wielka huta
wystawia jęzor jaskrawy
i blaskiem liże
co drugą twarz
zapach palonego koksu
pęta oddech
jak mleko w słoiku
zsiadł się czas....

Nie odchodź proszę
psie o mądrych oczach
gdy prowadzę cię jak starca
a ty popuszczasz moczu
i ciężko łeb spuszczasz
to wydaje mi się
że za lasem
czaka na ciebie trumna

Ożyj z patykiem
w pysku
zaszczekaj w jesienną mgłę
posklejaną zroszonymi pajęczynami
niechaj słońce
przestrzeli promieniem las
i rozweseli dzień mokry...

Życie to chwila
którą z ledwością
zapamiętujemy

Trzy dni temu
zatrzymaliśmy się
na tym moście
z którego patrzyliśmy
na torowisko
a dziś wracając pociągiem
mijamy to miejsce
w Pile
i gdyby nie ta chwila
to obraz ten
zniknąłby z pamięci
bezpowrotnie...

Lubię speluny
gdzie czas
powiesił się
na pasku z wojska
i zatrzymuje się wszystko
w stop-klatce

Brunatny zapach
zapylonych stołów
nożem poderżnięta cerata
twarze przepite nieboże
i kufli szczęk
z poobgryzanymi sumieniami

Wiaduktem przejechał pociąg
i cisza się zsiadła
zgęstniał w tubce obraz baru
gdzie można kupić
taniego jadła...

Dziś ma być upalnie
słońce w rękawicach bokserskich
za lasem się czai...

W ogrodzie
nagła zapada cisza
winogrona różem
kleją się do podniebienia
obłoków
w błękit "zachwytny"
ulotne wpada niebo

Nastaje w sercu spokój
po mijanej przed chwilą
kobiety bezdomnej
która za papierosa
obiecuje uchylić warg nieba
- nie palę -
pijany dziadek jak czort
na rampie siedzi
brodzi w nudzie nogami
i pociąga wino

Skaza tego świata
jest wielka
jak rana w sercu
wrażliwego człowieka...

Już świta
a jeszcze noc bełkocząc
gwiazdami na ustach zmierzchu
kłóci się z dniem
pod latarnią miejską

Modli się
to niech się modli
tłum duszny i rozciągnięty
do bram katedry
przez miasto
i jak pijany na wieży dzwon
bez logiki przewraca
językiem w gębie

A obok jest
jakiś święty
tylu ich i patrzy z przejęciem
na twarzy kamiennym
pierwszy promień
liże mu stopy
jeszcze senne...

Puchną jej nogi
ale i twarz od
alkoholu

Pewien obraz
w którym Jezus
nauczał z łodzi
opustoszał
i nie ma tłumów
wsłuchanych w nauki
na żwirowym brzegu

Została rama
złocona
odeszli też apostołowie
jezioro Galilejskie jest
i samotny
na kamieniu Jezus
gasi nogą tlącego się papierosa
i puszcza w dal
kryształowy oddech...

Błądząc w zawiesinie mgły
owinięty szalem jesieni
dławi się buczek

Ludzie jak ptaki wędrowne
z walizkami
wszyscy nieruchomo
patrzą spokojni
ze statku rozdzierającego morze
rozpinane jak błyskawiczny zamek
w słońcu złoty

Oby dopłynęli
do upragnionego celu
niech im Bóg
trzymając w żylastej ręce żelazko
uprasuje morze
jak upraną
wykrochmaloną pościel...