Kiedy w końcu przestanie boleć to, że gdy Ty o mnie zapominałeś, ja pełna nadziei, kupowałam dla Ciebie maleńką podkowę... na szczęście...

Pytasz co najbardziej boli...
Najbardziej bolą wspomnienia o ludziach, którzy obiecywali, że nie zapomną... a zapomnieli...

To prawda, że:
- często przeklinam,
- wolę trampki zamiast szpilek oraz t-shirt, bluzę i jeansy zamiast sukienki,
- uwielbiam piłkę nożną, i zamiast wytwornej kolacji wolę obejrzeć mecz z najbliższymi mi osobami,
- wolę wódkę zamiast kolorowych drinków,
- nie noszę ostrego makijażu,
- mam więcej kumpli niż koleżanek.
Ale to wszystko nie oznacza, że nie płaczę wieczorami, gdy nikt nie widzi, nie wzruszam się z byle powodu, a zamiast serca mam twardy kamień...

trudno było wybaczyć... a jeszcze trudniej będzie zapomnieć...

Dzisiaj mam siłę... Dzisiaj ja dyktuje zasady... Dzisiaj dostajesz drugą zółtą kartkę... Schodzisz z boiska... Chyba zgodzisz się ze mną, że dla Ciebie ten mecz trwał zdecydowanie za długo...
Kto powiedział, ze bez Ciebie nie będzie to piękne widowisko?

Są ludzie, którzy obiecują że nie zapomną, mówią że uwielbiają, że jesteś dla nich ważną osobą...
Ale są też tacy, którzy nie mówią nic, po prostu nie zapominają, bo naprawdę jesteś dla nich kimś ważnym...

Chcesz przyjaźnić się z mężczyzną? Nie warto, bo wcześniej czy później zawsze przyjdzie ta, która będzie chciała od Niego czegoś więcej niż przyjaźni... A wtedy... przyjaźń zawsze przegra z miłością...

Pamiętam jakby to było dzisiaj, jak opowiadając Ci o sobie, moim życiu i moich problemach nagle zamilkłam... Zamilkłam, bo w jednej chwili przyszło mi do głowy, że kiedyś będę żałować, tego że tak dużo Ci o sobie opowiedziałam, że wiesz o mnie prawie wszystko, że powierzyłam Ci swoje największe sekrety... Powiedziałam Ci o moich obawach, a Ty zapewniłeś, że nigdy nic takiego się nie wydarzy...
Ale teraz to ja siedzę zapłakana, żałując że tak dużą cząstkę siebie powierzyłam osobie, która w jednej chwili potrafiła odejść i zapomnieć...
Jednak tzw. "kobieca intuicja" istnieje... tylko dlaczego tak często przegrywa z naiwnością, nadzieją i wiarą w ludzi?

Dlaczego po raz kolejny zostałam potraktowana jak chusteczka która pochłania gorzkie łzy bólu, braku nadziei, smutku? Chusteczka, którą się wyrzuca, gdy tylko zrobi to co do niej należy? I dlaczego tym razem to tak strasznie boli?

Na początku zawsze jest ostrożna wymiana zdań, kilka spotkań... później zaczynam się przywiązywać... a gdy już nazwę przyjacielem i jestem gotowa zrobić wszystko, ta osoba zawsze odchodzi, zapomina...
Gdzie popełniam błąd?
Największym błędem jest wiara w ludzi...

- A stanie się coś jak się przyzwyczaisz?
- Tak, bo Ty w końcu o mnie zapomnisz, a ja... ja znowu będę cierpieć...
- Nie zapomnę.
- Jesteś tego pewny?
- ...

Zniknij - uratujesz mi życie...
Zostań - a pogrążysz mnie jeszcze bardziej...

Jakie to wspaniałe uczucie wiedzieć czego się chce, mieć plany, marzenia, dążyć do ich realizacji, a w koło mieć samych przychylnych ludzi, którzy pomogą, upewnią w chwilach zwątpienia i będą cieszyć się razem z Tobą z sukcesów...

najgorszy jest ten moment kiedy uświadamiasz sobie że nie da się zlikwidować zła, nie da się uleczyć świata, że ludzie wcale nie są tak dobrzy jak zawsze myślałaś, a Ty nie możesz zrobić nic, bo przecież jesteś taka jak oni...

Moje życie składa się z nieskończonej ilości tygodni...
dni w każdym z tych tygodni wyglądają tak samo:
wtorki są pełne wątpliwości
środy składają się z samych rozczarowań
czwartki wypełnione są żalem
piątki to jedne wielki smutek
soboty zalane są łzami
niedziele są pełne nadziei
poniedziałki to radość z życia...

a po poniedziałku znowu nadchodzi wtorek...