w rzeźbie wieczoru lampa i kufer
bal roznegliżowanych lal
podąża za korkiem szampana

jak w zwierciadle wspomnień
nie ma ulicy ze złotą podkową
konia oddano Trojanom
batem przegnano media

czas uczty w paszczy lwa
z półlitrówki została ćwiartka
na dokarmienie nocy
porcja mięsa

gdy miasto śpi
kobiety na Piotrkowskiej
wynurzają się z Łodzi
na odległość chwili

Na kamiennych schodach
czarny kot
oparty wąsem
o Koloseum
rozłożone niczym dziurawa
muszla pod rzymskim niebem
skropione rdzą czasu
uśpione.
Zmarszczki murów
leniwie tworzą
obraz przemijania
odbity
w kocim spojrzeniu
jak w bezmiarze wieczności

w chmur­ce zapomnienia
do­tyka­my us­ta­mi słów
wkra­damy się w siebie co noc
nie ma tu miej­sca na wstyd
prze­cież wiemy że sny is­tnieją naprawdę
jak pus­ta bu­tel­ka pogrążona w myślach

niezna­ni sobie
dzieląc się sobą uciek­niemy by na­kar­mić nasze zmysły
i nie do­pije­my te­go dziecka
ono tak roz­kosznie pełza
po kieliszku

jest tyl­ko szklanka
łyk słońca opar­ty o usta
i kaszta­nowe włosy cienia
je­sień prze­myka przez las

w od­da­li intercity
mknące ok­na w pośpiechu
zer­kają na
bez­czel­nie kończący się dzień

po­tykam się o ob­jedzo­ne rdzą szyny
mi­jam człowieka i psa

niepos­trzeżenie rzeczy­wis­tość tra­ci kontakt
z człowiekiem
pies prze­myka przez las

cisza...
mimowolne wtrącenie w samotność

mi­jam to­ry z których zdjęto po­ciągi
w cza­sie dnia brzęczą już tu tyl­ko puszki po pi­wie
mam sta­le zmien­ne nas­tro­je
dla­tego w tej chwi­li od­wie­dzam cmen­tarz
gdy widzę mo­nument śmier­ci
życie wy­daje się ta­kie piękne
rdza­wa cisza krzyży
pta­ki mają pra­wo tu zaśpiewać

w pow­rotnej drodze przez Ru­mej­ki
na­pije się dob­rej ka­wy
gram słod­kich cias­teczek pop­ra­wi nas­trój
ach prze­jadę jeszcze ro­werem
po sier­pniowych łąkach
za­gubiona zieleń
i te cze­kola­dowe kro­wy
ra­zem z mo­tyla­mi w ko­metkę grające
w od­da­li bo­ciany zos­ta­wiają w gniaz­dach
zmarłe ar­le­kiny

karmisz mnie piersią
anielico z ułamanym skrzydłem
kolejny raz ulegasz ograbionym
wygłodniałym wędrowcom
to takie nieestetyczne
kiedy ktoś gubi twarz i duszę
szczególnie w pędzącym metrze

na pierwszej stacji
latający talerz z powszednim chlebem
głodni odfrunęli w nieznane

w porannym orędziu malujesz słowa
litość zapomni o naszej bluźnierczej nocy
jak niewidoma bogini klękasz przed obrazem

kto zamyka oczy aniołku
zostaje okradziony z własnego sumienia

krople deszczu grają na fortepianie
koncertuje czerń i biel w Twoich dłoniach
miasto zakryło się w półcieniu murów
malarze dyskutują z uliczną ikoną

to nie wstyd iść za rękę z młodym klerykiem
rozmawiać o grzechu machając butelka szampana
przecież już tyle mówiono o wodzie a tyle o winie
o winie kielicha i winie za grzechy niemocy

teraz krew spływa z dusz naszych do Wisły
ramiona mostu unoszą zatopione łodzie
Bóg nie słucha klimatyzowanych słów
światło dnia dogasa w butelce

w oddechu wiatru kilka smaków
późna Warszawa w bielańskim gaju
Bazyl i ja
błąkamy się po stołach kończącego dnia

oliwkowe mrugnięcie gasi miasto
można do woli wybierać
menu jest bogate w kolory nocy

z wirujących talerzy wyskakują
zielone pory
każdego roku na ciepło

tu czas omija wskazówki
wędrowcy kończą bieg
blaszane koty
spadają z tacy

na owdowiałej ulicy
wyżeracz snu
na zdrowie
i po jednym wszyscy

człowiek upada po raz trzeci
pod krzyżem
między rowem a kołem
gospodyń wiejskich

na samotnej stacji
poranny peron
i wciąż ten sam pociąg
do alkoholu

idź już spać
wiersze nie ponoszą odpowiedzialności
za nieprzespaną noc

przeczytam jeszcze kilka uliczek
potem przeliczę baranki
zaczynając od siebie

w sennych podróżach łaszę się do czworonogów
to bardzo bezpieczne nie gryzą koszmarami

jutro obudzimy się na słodko
z niczyjej winy

dzień odjechał na koniu bez głowy
Ty mówisz poczułam wiosnę
ja senne obłoki zdjęte z orła
kurtyna zapada na usta

nienarodzeni idą drugą stroną
pod wiatr
gdzieś na końcu drogi srebrne torowiska
po których gwiazdy przetaczają krew

w bursztynowym oknie parasol
czarna polana z mrugnięciem żubra
i estetyczne schody
tu nocują tylko wariaci

zasypiasz w moich ramionach
do twarzy Ci we śnie
kot czmychnął mleczną drogą
na dobranoc

na skrawku małej łączki
kilka słów twój list
z nieba tęczą spływa uśmiech
niczym modlitwa o poranku
przed kawą a po pierwszym westchnieniu

teraz mogę wędrować
zanurzyć w świeżej zieleni maja
oddychać głosem ptaków
zdmuchiwać chmurne bałwanki
i skradać całusy z kobiecych ust

na szklanym fortepianie
rozbijasz kolejne chwile
ranisz muzykę i bezbronne dłonie
ktoś rozsypał klawiaturę
po wiejskich drogach

nie szukaj
jestem za rzeką i czytam list

pod pałacem nadgryzam dzień
pierwszy kęs o smaku deszczu
przykryty chmurą
ociemniałym spojrzeniem miasta

marzenia
gdzieś na kolejnej stronie
we wstępie kilka uwag
o życiu i raju zakochanym w Bogu

zero pragnień zero cukru
dbam o każdą pulsującą chwilę
odmawiam piwa o smaku dzielnicy
i nowennę pompejańską z zagubionym

tylko pozostały rowery
mknące ku zielonym światłom
powiewają majowe flagi
cień kwiatu przebija się przez kamień

pamiętam to zimne spojrzenie
w kolorze spranego błękitu
słowa ubrane w czapki
biegały mi po głowie

karzeł obraził się i odszedł
opustoszały myśli
z twarzy spłynęła oczywistość
rodząc kałuże drwin

nie do śmiechu bywalcom szczęścia
świat w biskupim odcieniu
nie ma łez nie ma tła
ale próbuję malować

to jest jak twój poranny uśmiech
w lekko niedogotowanej kuchni
obrany z uczuć podgrzany
bez pieprzenia