jutro miniemy ostatni pociąg
pod szklanym semaforem
i śniadaniem w Kaliszu

w inną niedzielę
domaluję cytrynowe tory
z zachodzącym słońcem
i ten sam stolik w warsie

za oknem
świat szyty na miarę czasu
w niezbyt dobrze
skrojonym garniturze

dziś będę sam
tu czyli blisko
w mojej ciszy
upaćkanej chmurami
wiejską drogą
tnącym wiatrem

odcięty od sieci
kciuków w górę dół
serduszek
roześmianych mordek

i tylko ten lęk
codzienny w ciało zanurzony
mrożący
gdzie każda kra zabija myśli
kaleczy

dziś będę sam
jak wojownik poczęty
w złotej ciszy
pierwsze lodołamacze
dotykają dłon

nie mówiłem ci
że kupiłem zieloną pościel
a i tak śpię
na dnie mojego oka

obrazy
nie potrafią milczeć
rozkołysały morze

potem były schody
rytmicznie w dół
stand up szatniarki

ubrałem się w marzenia
reszta wydała się zbędna
aż ciasna od słów

za drzwiami
martwa cisza
nóż piękny jak kobieta
tnie wzrokiem

są godziny po których
trudno wejść
na kolejne schody
podnieść głowę
otworzyć usta

pochyleni nad mostem
nad brudną rzeką
czerpiemy tylko wiatr
w zregenerowane płuca

na powierzchni miasta
ludzie kołyszą się w tramwajach
szukają siebie w lustrach
niektórzy przestają oddychać

na samotnej dłoni
ostatnia wskazówka dnia

są wiersze uczepione do choinki
zatrzymaj mnie jeszcze
wczoraj czytaliśmy w leśnym domku
dziś w pośpiesznym do Krakowa

potem był pusty peron
i czerwona czapka
nie pasujemy do nikogo
nawet w dobranych słowach

miasto kwitnie śniegiem
na białych ulicach
marzną kartki niezapisane
i wersy do nieba przytulone

otarłaś się o promień słońca
niekoniecznie dziś trzeba czekać na zagubione chmury
przed nami ten sam widok w kolorze ogórkowego soku
tak czasem mdli gdy motyle kiełkują na łące

a Ty zerkasz na pustostan chwili
nie masz chęci na popołudniową drzemkę
czy to w niemym kinie czy na dłoni wielkoluda
wystarczy pepsi z górą oderwanego lodu

i zatoniemy w kroplach chaosu
taki tęczowy drink z mokrym parasolem
i nie zawracaj sobie głowy wiatrem
on zmienia twarz zabiera słowa
otwiera drzwi za którymi nie ma już nikogo

w dolinie zaginiony wiatrak
przegryzam ciastko uśmiechem
przecież odnalazłem wirujący dach
na którym możemy gardzić światem

tu nikt nie będzie zaglądał nam w usta
krzyczał promocjami i rozdawał talony
możemy kochać się dziś i zawsze
być jak wschód słońca pragnący dnia

bez końca zamieszkać w sobie
mieląc noc i dzień
w rozmowie z Panem Bogiem
ofiarować odrobinę poezji
i karafkę z winem

a winą obarczyć huragany
za ich chciwą dłoń
i rozdarte wargi
w walce z wiatrakami

Unosisz ten gest
skrzydłami wędrującego ptaka
nie dziękuję za dziś
oraz granitowe okno wyobraźni
ranne rzeźby umierają w kamieniu
cieniem zatrzymując czas

ile niezamierzonych możliwości
rozmyją ludzkie łzy
tworząc wieczny chaos

Przy winie i wodzie dotykam Cię w milczeniu
ciszą kuszę ciało w nadziei na spełnienie
pozostało jeszcze kilka sekund
to nie wystarczy aby przebiec na drugą stronę
i upokorzyć konające myśli

piękno nie pyta o wiek
ale błądzi na płaszczyźnie grzechu

opowiedz mi o deszczu
gdy za oknem ruda jesień
konie biegną po niebie
nie ma słońca jest cisza
nie ma drzew zostały liście

każde słowo porywa wiatr
unosi śpiące mosty
w Pijanej Wiśni
szklanki grają na stole
kelner zamyka dzień

sen koty drapie po mordkach
idąc spać zmywam tatuaże
jutro zabarwisz mnie na nowo
pieszczoty w pierzynie
oczekują nagich ciał

otwieram wino i parasol
teraz wszystko się zlewa
w jedną sekundę rozkoszy
toast za mokrych gości
którzy zasnęli w tramwaju

koci wzrok usiadł na parapecie
między mną a zachodzącym słońcem
zawieszam fotografie dnia

czas przechodzi turbulencje
jak zwykle jak co dzień
za narodziny chwili łyk wódki

na agrafce jeszcze jedna sekunda
rozmarzona jak wieczorna gwiazda
w wielkim wozie samotności

to kwiat pa­piero­wej nocy
sku­lone w ciem­ności nożyce
prze­cięły wstęgę bram nieskończoności

sko­ro się urodziłeś
prze­bieg­nij po alei snajperów
w ro­li be­zimien­ne­go wygnańca

wy­powiedz mod­litwę przed po­ran­na kawą
do praw­dy rzeczywistości
wejdź jak do wanny
na­go i z wiarą w rychłe oczyszczenie

za pa­piero­wym parawanem
op­rawcy ba­wią się w ludzi
z żydow­ską lalką na ręku

to jest dyskretnie rozwiane
zapach łąki pragnienie ciszy
właśnie dopasowałem smak wina
i nie musisz się spieszyć

kilka stron z Paryża
reszta to obłoki z pobliskiej wioski
uniesione stodoły oparami bimbru
i mały Montmartre

z kocią łapką na gardle
i poduszką wybudzonej wiosny
gdy grzechy snu się czerwienią
śpiewam kwiatami w rytmie motyla
melodię paryskiej nocy

Pu­kam do drzwi
te­raz wys­tar­czy pozbierać
wszys­tkie ry­by z chmur
rzu­cić słońcem o ziemie
jak szklanką w chwi­li złości
na niedo­kończo­nym horyzoncie
do­malo­wać ra­dos­ne­go Boga

i ma­my chaos nie tyl­ko w pogodzie
a niech pa­da próżny deszcz
w pro­moc­ji są parasole
i gu­mowe wieloryby

Idziemy pustą plażą
dziś nie ma na­wet komorników
sto­py ka­leczą wyrzu­cone muszelki
przy bur­szty­nowej herbacie
up­ragniony pocałunek
lu­bię ten wiatr od morza
o słonym poranku

nad kanałem jest pas zieleni
gdzie krasnoludki piją alkohol
owinięci w plasterki sera

w imię wolności rowery
wyzbyły się łańcuchów
kręcąc do woli przemierzamy
chwiejne domy i uliczki

pod czerwoną latarnią ...się koty
w flakonach przytulają kwiaty
zielone lizaczki rozdają
martwi widzowie doktora Tulpa