wczoraj ewakuowano dom umarłych
w pamięci pozostał niedopalony znicz

okaleczone twarze niedowierzających
odwróciły się w drugą stronę

wierzącym pozostawiono ołtarz
i Nowe Jeruzalem
broń Panie Boże bez tęczy
i biegnących prześcieradeł

kiedy nie istnieje czas
nigdy nie jest za późno
rozniecić słowem ogień

tak jak dziecku opowiedzieć bajkę
kto wejdzie do ogniska ten umrze mamusiu

w rzeźbie wieczoru lampa i kufer
bal roznegliżowanych lal
podąża za korkiem szampana

jak w krysztale popękanych wspomnień
nie ma ulicy ze złotą podkową
konia oddano Trojanom
batem przegnano media

czas uczty w paszczy lwa
z półlitrówki została ćwiartka
na dokarmienie nocy
porcja mięsa

gdy miasto śpi
kobiety na Piotrkowskiej
wynurzają się z Łodzi
na odległość chwili

w nowym wcieleniu
balkony rozdają kwiaty
rudy kot dokańcza akt
z zamysłem szczekania
na przyjaciół

aktorzy w ciepłym mleku
sfermentowali noc
kefir kefir kefir
nadzieja na początek dnia

za oknem zabrakło nieba
dziś tylko ptaki i kawałek
porzuconej chmury
tramwaj rozjeżdża Żoliborz

oczy szukają jesieni
widząc konające kleszcze
pod pachami mostu

rzędy papierowych kwiatów
zabrania się tu rzucać krople wody
nie wolno tak bezkarnie podglądać
wywleczonych na zewnątrz ulic
w szarym prześcieradle
miejskiej przestrzeni
słychać jeszcze tykanie świata
słowa przebrane z gruzów
znikają poranione krzykiem szaleńca
tylko szczur w potrawce
błąka się po linie cienia
Życie trwa nadal
czasem tylko umieramy

Na koniec dnia
nikt nie zapalił neonów
ponury księżycowy pył
zarysował sny
sterroryzować miłość
może tylko śmierć
poświadczona inicjałem
zniewolonej dłoni

tylko w saloniku
czas tyka z humorem
krusząc zwierciadła wspomnień

za oknem
nocni łowcy
zmywają latawcom twarze

Baleary ogrodzone morzem
na każdej plaży
błękit dnia i ten nastrój

zapalę Ci świece.......

wędrowni turyści
potykają się opiach
samotni rzucają się
w ramiona tęsknoty

gdzieś daleko żagle
pomachują cieniem
gasząc suche  światło dnia

i wtedy zapalam świece
znaczy że jestem
              i nie odchodzę...

ukłony są w stronę samego diabła
i to po kieliszku nie źródlanej wody
w oknie zmatowiały pejzaż
to zostało po wczoraj

graniaste twarze owinięte szalem
szmal osiadł na koncie
wybawcy pięciozłotówek złotnicy
i drobni waluciarze
kosmici ze szklanką mleka
potykają o martwe krowy
udojeni do łez

w ciszy ramion drzew
wkradamy się w wiosnę
powoli sączona
w małych dawkach
tak aby zrozumieć jej przyjemność

młode tulipany
łagodni kochankowie
grono pedagogów
i gałązki śpiewających ptaków
maj wznosi się ponad ławkami
kapie z drzew podniecona zieleń

teraz możemy tańczyć na czarnym parkiecie
z igłą i naszym gramofonem
na czerwonym kole tłumy gapiów
kurz , ciemno i jedna piosenka
ktoś kładzie się do snu
biją dzwony na dobranoc
nie przepadam tańczyć
ale to pobudza własne marzenia
pożądanie i zimną krew
jeżeli w oczach widzimy duszę to na ustach szczerą prawdę
w salonie bal maskowy
i korowód skacowanych gwiazd
w jej uśmiechu odrobina Wenecji
i plac zalany poranną kawą

w salonie uliczek
z portretami
kamiennych drzew
gawędzi czas
na meblach dziadków
księżyc rumieni ostygłą herbatę

w ciszy przebiegam
po ornamencie snu
patos chwili
zamienia samotność w deszcz

krople chmur wywołują fotografie
Odysei twarzy
w dłoniach utopionej

w chińskiej ilu­minac­ji jodły
ku­bek do ku­beczka z her­batą ciepłą
ty­le wys­tar­czy na początek
bo­hate­rowie przyjdą z zim­nej strony

za taflą szkła sztuczny Mikołaj
me­lonik z dru­cianym piórkiem
i śnieżyn­ka w ko­lorze viziru
audy­torium świątecznych twarzy
z przy­gaszo­nym kar­piem i podarunkami

te­raz po­zos­tają życze­nia i mrug­nięcie smsem
po­lity­cy odar­ci z niewiel­kich skrawków wstydu
uśmie­chną się w ten wieczór
graf­fi­ti pod ścianą sumienia
roz­grzeszy płacz dzieciątka
i słowo sta­nie się ciałem

Został tylko stary zegar
opuszczony przez zlepki kukułki
pajęcza nić na srebrnej ikonie
zimny piec mrokiem płonący
sztuczne kwiaty co dawno przekwitły

Został obraz z przodkami rodziny
mętne lustro bez blasku odbicia
kartki wspomnień w słonej zalewie
kilka wierszy gromnica i Biblia

Biały obrus tęskniący za chlebem
rzędy cieni samotnych aniołów  
skrawek okna pływający w kroplach
deszczu pustki padającej ciszy

ze snu ciepłego pozostał kot
noc oddała w depozyt nieme grzechy
medialnie przebudzone bałwanki
skryły się w futerale wyziębionej bieli

w przestrzeni miasta śnieżne kule
i odciśnięty fragment krótkiego filmu
celebryci nie muszą zakrywać twarzy
pełzać między tykającymi palcami

za wcześnie na poranną kromkę obfitości
łyk grzanego wina utknął w korku butelki
szalony Turbodymomen zawstydził wszystkich
i zmywa zimę pługiem soli

pamiętasz
było kiedyś takie nieme kino
z lustrami i pustym bufetem
czasem kobieta w golfie
sprzedawała tam herbatniki
zjadaliśmy je bezszelestnie
a wokół  słychać było
krzyk
łuszczonych małych pestek
zbici w jedno ciało
szukaliśmy bezustannie
gniazda  prawdy
nadzieja przykryta
śladami czołgów
jarzyła się śniegiem w ciemności
nigdy nie przestałem
wierzyć
że Wolność istnieje realnie

Biel­szy uśmiech
to tyl­ko w grud­niowy pocałunek
nie ty­puję miejsc
na każdej oszro­nionej ulicy
możemy ułożyć ran­king codzien­nych absurdów
w każdej bra­mie og­rzać do­tykiem piekiel­ne­go ciepła

wra­camy do sa­mot­ności jak do domu
w bun­cie dwu­lat­ka krzyczy­my cier­pkie Nie
zimą nie do­kuczają już komary
je­dynie koszmar nieodśnieżonych dróg

w ta­jem­niczym og­rodzie po­zos­tały tyl­ko dziewice
wyrzu­conym z raju
łyk grzechu z zer­wa­nego jabłka
w hip­no­tyzującej promocji
ich ciała będą le­ciut­ko po­wiewać na wietrze
ska­lane człowieczą próżnością