wybieramy się w podróż
na drugą stronę ulicy
dziś nie przyjechał tramwaj 23
zbyt mokra i pusta jest ta niedziela

rozdano tylko parasole
w kolorach mocnego drinka
bez promieni cytrusowego słońca
każdy polał sobie z sumieniem ust

koty owinięte w swoje mruczanki
zagubiły własne ścieżki
cztery łapki śpią w zaciszu dnia

nie rzucajcie w niebo kamieniami
niebo jest odporne na agresję

w oddechu wiatru kilka smaków
późna Warszawa w bielańskim gaju
Bazyl i ja
błąkamy się po stołach kończącego dnia

oliwkowe mrugnięcie gasi miasto
można do woli wybierać
menu jest bogate w kolory nocy

z wirujących talerzy wyskakują
zielone pory
każdego roku na ciepło

tu czas omija wskazówki
wędrowcy kończą bieg
blaszane koty
spadają z tacy

przy barbakanie są dwa drzewa
czasem się zastanawiam które to on które ona
a może on i on ona i ona bądź zagubione ono

mówisz dziś nie będziemy robić zdjęć
to taki niefotogeniczny dzień
ułamany przez wiatr
tylko rzeźbiarze będą zachwyceni

nie zazdroszczę kamieniom że są twarde
zazdroszczę drzewom
że potrafią pięknie zazielenić się
by móc z miłości do nas zakwitnąć
a potem w tej rozpaczy dotyku człowieczeństwa
czerwienią się żółkną zamierają
zrzucają z siebie wszystko

pod dłutem ułamanej gałęzi
ukrzyżowana twarz Chrystusa
na drewnianym krzyżu zasiedli widzowie

za drzewem jest niewinna rzeka
kusi diabła nurt czystości
jak samotna dziewica na której dłoni
tli się ostatni pacierz

są dni i słowa
na które osobiście nie znam odpowiedzi
przemierzam kolejne uliczki
by odnaleźć kolor którego nie ma

nie znam modlitwy by przekonać
Pana Boga i zaprosić na odpuszczenie
popełnionych grzechów

teraz mogę podróżować
za oknem jeżdżą autobusy i nieznane miasta
bezdomne psy oszczekują horyzont

w kolorowe noce
coraz częściej mam sny
w kolorze sepii

dorośli zbudowali mur
z klocków lego
w geście przyjaźni między ludźmi
darowany dzieciom wojny

z dworca pełnego marzeń
odjeżdza tylko kolejka po ciepły posiłek
tłum rozlał rosół ze skrzydeł anioła
bezsilność zamknęła oczy
wystarczy być i nie widzieć

z nocnego morza wychodzą trupy gapiów
by spocząć w ziemi obiecanej

koniecznie zerknij w oczy Argusa
sto razy na odkupienie kropli Tsipouro
w nocy cytrusowe lampy
tulą się do siebie
nie odrywamy wzroku od nieba
Bóg jak zwykle częstuje winem

smak morza smak soli
w grzechu falującego snu
statki po śmierci sięgają dna
niczym zatraceni ludzie

budzimy się w szmaragdowy poranek
z garścią słońca i pragnieniem kawy
Ty opierasz się o cień kolejnego Airbusa
ja wędruję w kierunku Sarandy

podróż jest jak kromka
chleba naszego powszedniego
którą daj nam dziś i jutro
na przemierzenie dni naszych

na Jezuickiej brylantowy wieczór
chwieje się dzień zwyczajny
kamienie mamroczą pod stopami
odę do bezrobotnych panien

miasto dziś mnie olewa
nie skąpiąc z nieba kropel
samotnie przed ołtarzem
dopijam łyczek wspomnień

gdzieś na ławeczce bywał
i dziad i jego baba
dziś nie mam nawet kota
tu nawet czas nie siada

dorożki pognały konie
przez kielich taniego wina
dorożkarz utopił w rowie
ostatnie godziny życia

kolejna odsłona
wędruję z Prusem na ręku
i lalką za rękę
po Nowym Świecie biegają purpurowe psy
na smyczy hula wiatr
gęby wyrostków
łykają bluźniercze słowa
kilku pseudo poetów

wiesz do tej książki
brakuje ciepłej zupy
i czystej narodowej

ale po kolei
jutro też jest dzień
warszawska noc kończy się o świcie
z kroplą żalu w dłoni
tak małą a tak gorzką

to podróż przez
karnawał w szafie
z motylami
które umarły w imię pięknych skrzydeł
dla przyjaciół

w miasteczku pozostały okna
i kilka owadów
okropnych jak przyczajony człowiek
na dachu w roli snajpera

każdy rozgrzesza siebie
w imię bólu prawego kolana
i pędu świata
w przeciwną stronę

śpiewaliśmy cały dzień
by pieśń nocy
utopić
w jednym winie

cieniem kota
zdrapałaś ostatnią nadzieję
na słoneczny poranek

uwielbiam gdy Kraków
biegnie w moją stronę
a mos Krakusa
zwala z nóg

w imię Twoje i za narodzenie Twoje
zdrowie nasze
w ten wieczór

kiedy tramwaj zgarnia noc do pustej torby
po szynach wędruje księżyc
pierwsza gwiazdka błyszczy w oczach dzieci
a my dziś kochamy nawet siebie
i to mokre miasto za oknem

znasz to uczucie
kiedy goście wpędzają Cie w zakłopotanie
a kot szybko i skutecznie rozbija ostatnią bombkę
a ty w złości usuwasz go z domu

teraz możesz poczuć się swobodnie
nie ma gości i zięcia dokuczają wzdęcia
rano skonsultuj się z lekarzem
życie szkodzi zdrowiu
zdrowie zagraża życiu

cieniem krzyżowej codzienności
przygarnij mnie Panie

idź sobie
pobiegaj po księżycu
aż w głowie się zakręci
mrugnięciem kociego spojrzenia
sprowadzę Cię na moją dłoń

naga otulona w niewinność
oczyszczona pełnią
powrócisz ostatnim tramwajem
ta noc pojedzie kilka przystanków dalej

ranek powitamy czajem
i spojrzeniem w grudniowe okno
spadających z nieba niedowiarków
wstępną grą

za szklanką morza ujrzałem brzeg
kołyszący oddech duszy
w tangu mocnej rakij
wiatr przegania chmury
drwiąc z wędrowców
na odległość
w kierunku nocnego Istambułu

W Pomorie jest katiusza
i codzienny cerkiewny dzwon
rzeźby samotności odganiam rankiem
kawą i zakuskami
każde morze mieni się inaczej
Czarne pragnieniem przebycia
samego siebie

nad kanałem jest pas zieleni
gdzie krasnoludki piją alkohol
owinięci w plasterki sera

w imię wolności rowery
wyzbyły się łańcuchów
kręcąc do woli przemierzamy
chwiejne domy i uliczki

pod czerwoną latarnią ...się koty
we flakonach przytulają kwiaty
zielone lizaczki rozdają
martwi widzowie doktora Tulpa

dopijam kawę
smakując miasto
na słodko

po Ringstraße z biletem w ręku
na smyczy z bezdomnym psem
Pan z Tobą
krzyczy wariat
za zdrowie za grzech
uliczny toast ku niebu

teraz i za godzinę miłości naszej
Wiedeń dzień
nie potrafię odnaleźć Ciebie