kiedy układasz poranek
między mną a tobą
przytula się ciepła kawa
ucho do ucha
z uśmiechem filiżanki

w puzzlach horyzontu
brakuje kilku wierzb
brzegu Narwi
i kawałka studni

mgła owija klonowe okna
w promieniach słońca
dwa żubry przysiadły na parapecie

wyciskam cytrynę
między mną a zachodzącym słońcem
jest ten atlantycki

fal
start
wynurzają się LED-y
neony z piasku
i drinki z ziarenkami plaży

rozwibrowana palma
przepycha się w tłumie

tak to było wczoraj
mała naftowa lampka
i kolacja po zęby
wielki wóz
szwagier twierdził że Audi
to jedyna konstelacja jaką zna

potem ktoś ululał gwiazdy
syte niebo
sypało spaghetti

kolejny toast
ulokowaliśmy na wysoki procent
wino zmieniło kolor

co któryś świt uaktualniam się
w lichym śnie zginęły ostatnie dinozaury
stoję w ciele mojego poranka
otwarty na oścież

w głębi nieba pod farbą
kolejny poniedziałek

dokupię jeszcze chwilę
wystarczy siąść nad
świeżo namalowanym brzegiem

w oddali tli się morze
pierwsze opuncje zrywam
za kwadrans
wtedy dojrzewa niebo

nagie słowa wędrują po plaży
slow down
na mojej łysej głowie
marzenia szarpią się za włosy

każdej nocy
w naszych snach pada śnieg
między słowami
błyszczą kolejne gwiazdy

teraz huśtamy się w blasku księżyca
między turczyńskim lasem
a pełnią pustego peronu

gdzieś w bieli poranka
przybędzie pierwszy pociąg
jak zawsze spóźniony o jeden wiersz

Boże Narodzenie
stąpa po niebie pełnym gwiazd
ta jedyna przybędzie jutro

zanim pojawi się słowo
w nierozbudzonej ciszy nocy
przytulimy świat na nowo

nie pytaj o przestrzeń
w kruchym istnieniu
wystarczy wszystkim

Zdrowych, pełnych miłości i radości świąt Bożego Narodzenia
oraz bliskości wszystkich, których kochacie.

gdyby pragnienia zrodzone nocą
mieściły się w kołysce dnia
powstrzymałbym oddech

i zanurzony na chwilę
w ustach oceanu
szukał tej jedynej kropli

w której pozwoliłbym ci dojrzeć
to co niepoczęte

gdzieś jest kolejne niebo
pierwsza i ostatnia gwiazda
na progu istnienia

w ciemności nierozplątanych snów
koty zlizały dzieciństwo

zostały mleczne fotografie
posiwiałe dni
i zmarszczki
nieprzespanych nocy

udostępniłem się w innym kolorze
za horyzontem
na portalu nocy
szczekają bezpańskie psy

jeszcze nie wystygły słowa
czytam w snach
spóźnione esemesy
od nikogo

staromodne życzenia upycham do butelki
w morzu iluzji
wędruję brzegiem
falujących wierszy

są wiersze uczepione do choinki
zatrzymaj mnie jeszcze
wczoraj czytaliśmy na lesnej polanie
dziś w pośpiesznym do Krakowa

potem był pusty peron
i czerwona czapka
nie pasujemy do nikogo
nawet w dobranych słowach

miasto kwitnie śniegiem
na białych ulicach
marzną kartki niezapisane
i wersy do nieba przytulone

w naszym śnie mruczą koty
mędrcy siedzą między wersami
matki tulą dzieci
do snu

zaraz będzie północ
ten z Bielska do Gdyni pojechał w drugą stronę
samotni podróżują w ostatnim wagonie
czytają porzucone książki

noc jest na sprzedaż
z torbą pełną gwiazd
i sentymentalnych wspomnień
w staroświeckiej sypialni
jak mówisz

w bielszym odcieniu bieli
nagie okładki zakrywasz dłonią
zawijasz dzieciństwo w pieluchy
obracasz myśli we wszystkie pory roku
i nastaje zima

wtedy wdrapujemy się na swoje ciała
między wyobraźnią a kolejnym słowem
jest naga przestrzeń

gdzieś w równoległym wszechświecie
między tobą a mną
kochają się wiersze

siedzimy między tobą a mną
gryzie nas proces starzenia się
i popękane ściany miasta

losowo między kartkami
mruczą koty
w nieziemskich kolorach
płynie księżyc

na pryczy między gwiazdami
kochają się wiersze
poeci żyją w skrócie

miasto gaśnie
nasze ciała świecą przykładem

mi­jam to­ry z których zdjęto po­ciągi
w cza­sie dnia brzęczą już tu tyl­ko puszki po pi­wie
mam sta­le zmien­ne nas­tro­je
dla­tego w tej chwi­li od­wie­dzam cmen­tarz
gdy widzę mo­nument śmier­ci
życie wy­daje się ta­kie piękne
rdza­wa cisza krzyży
pta­ki mają pra­wo tu zaśpiewać

w pow­rotnej drodze przez Ru­mej­ki
na­pije się dob­rej ka­wy
gram słod­kich cias­teczek pop­ra­wi nas­trój
ach prze­jadę jeszcze ro­werem
po sier­pniowych łąkach
za­gubiona zieleń
i te cze­kola­dowe kro­wy
ra­zem z mo­tyla­mi w ko­metkę grające
w od­da­li bo­ciany zos­ta­wiają w gniaz­dach
zmarłe ar­le­kiny