Wykrochmaliłam Je nawet!
Dobrze czytasz! Serce wykrochmaliłam!
Myślałam, że teraz będzie takie twarde, ułożone i porządne. Że z takim sercem to i w gościach można się pokazać. A ono... nic sobie z tego nie zrobiło! Przez chwile było sztywne, ale po chwili... wylało strumienie łez i teraz znowu... znowu jest miękkie, czułe i wrażliwe.
Nie krochmalcie serca. Nie ma sensu.

Może gdybyśmy My - Ludzie - wyciągnęli do siebie ręce...
Może gdybyśmy spojrzeli sobie w oczy...

Może wtedy odkrylibyśmy, że to co uważamy, że nas dzieli - tak naprawdę nas łączy.

Zastanawiam się czy dorosłość jest czymś co spada na nas znienacka, czy jest to długotrwały proces wymazywania głębszych części samego siebie.

Jest takie spojrzenie na świecie, które daje całkowite ukojenie.
Jest taki uśmiech, który odbiera wszelkie troski.
Jest także miłość, która nigdy nie przemija.
To spojrzenie, uśmiech i miłość małego dziecka.

Oczyściłam serce z żalu, niewdzięcznych miłostek i pychy.
W rezultacie przytrafiła mi się MIŁOŚĆ.
Prawdziwa, przejrzysta, odwzajemniona miłość mężczyzny.
Mój świat już nigdy nie będzie taki sam.

Wszechogarniająca obojętność powolną drogą do szaleństwa.

Lękam się burzy.
Utraty równowagi.
Ulewy rozmywającej grunt pod moimi stopami.

Bywają też ludzie, którzy do końca swych dni pozostaną ślepi.