Chwycili się za ręce. A oświetlał ich księżyc odbijający się w tafli weneckiej wody.
Szeptnęli sobie coś czule do ucha.
To był właśnie początek.
Początek ich końca.

Bez Ciebie trudno jest mi znaleźć miejsce w dwuosobowym łóżku, choć przestrzeni znacznie więcej.

I kiedy już myślałam, że bliżej być nie mogę, zbliżyłeś się, choć fizycznie nic nas nie dzieliło. Wtedy zrozumiałam, że można zbliżać się całą wieczność, choć mamy do siebie mniej niż milimetr.

Winston Groom pisał, że "Życie jest jak pudełko czekoladek - nigdy nie wiesz, co ci się trafi."
Racja. Tylko szkoda, że często człowiekowi te czekoladki szkodzą. Ale trzeba szukac innych, tych smacznych. Można na nie trafić od razu. Można na nie trafić po dwóch, trzech niedobrych. Czasami jest tak, że zjesz niemalże wszystkie czekoladki, a zostanie Ci tylko jedna. Jedyna. Ostatnia. I nie masz pewności, czy jest dobra, czy zła. Lecz kiedyś po nią sięgniesz. Zostawisz ją na potem, na później. Zazwyczaj to jest ta dobra, ta smaczna, a jeżeli nie, jeżeli okaże się, że żadna nam nie smakowała, to trzeba się cieszyć, że się miało te czekoladki. Pamiętaj, niektórych nie stać na takie pudełko.

Każdą chwilę spędzoną z Tobą chciałabym otoczyć bursztynem, by zastygła w nim na wieki.

Ci, którzy mają być w Twoim życiu, będą w nim zaw­sze, niezależnie od wskazówek ze­gara. Są ludzie, z który­mi ma się własną strefę cza­sową. W ta­kich re­lac­jach nie spóźnisz się nig­dy, na­wet na niewyz­naczo­ną godzinę.

Sa­memu nig­dy się nie dos­trze­że , jak wiel­ki jest Bóg. Trze­ba na­pot­kać na swej drodze rękę pro­wadzącą - osobę, która będzie miała w so­bie Bo­ga i chciała pom­nażać Je­go miłość każdego dnia z dru­gim człowiekiem.

Każda sekunda może być wyjątkowa, jeśli tylko o to zawalczysz.