A na deszczowe dni lubię poezję.
Kiedy każda kropla z osobna
opowiada jakąś historię.
Małą kursywą napisane
całe serce.
Z kubkiem herbaty w dłoni,
pod kocem przy oknie.
A na deszczowe dni lubię poezję.
Kiedy delikatne dusze pragną głosu.
Uciekają się do pisania,
lecz nie szukają rozgłosu.
A na deszczowe dni lubię poezję.
Kiedy każde uczucie jest widoczne,
miłość siedzi w fotelu obok.
A inne...
Inne spacerują po pokoju.
Burza mózgów.
A na deszczowe dni lubię poezję.
Kiedy każda kropla z osobna
opowiada jakąś historię.

Z kwitnących liści urosły kwiaty,
o których za chwilę ktoś zapomni.
Blask słońca podkreśla ich głębię,
podkreśla, przekreśla nadzieję.
Kwiaty utworzyły cienie,
które za chwilę znikną.
Znikną i nikt o nich
nie będzie pamiętał.
Znikną, jak znika człowiek,
gdy cień nad nim dominuje.
Z pękniętymi sercami,
próbujemy brnąć w ciepło snu.
Lecz przypływ myśli
rozmywa nas.
Czas jest wrogiem,
uwidacznia nas strach.
Gdy nocą nasze twarze
zmieniają się w smar.
Jesteśmy niczym więcej,
jesteśmy tym co zniknie za chwilę.
I nikt nie będzie pamiętał.
Ludzie mają ulotną pamięć.
I nikt nie będzie pamiętał.

Czymże one są, przychodzą i znikają.
Człowieka nagle ogarniają.
Tak wiele ich, tak rożnych.
Dużo cennych, kilka próżnych.
Miłość - jeden podmuch wiatru
wiosenną nocą.
W sercu euforia - gwiazdy
na niebie się migocą.
Wiara - kruchość jednego dnia.
Jak rozpostarte dłonie przechodnia.
Mijające postaci tworzą historię, [...]

Puste, brukowe ulice
otworzyły swe czarne,
ciemne oczy.
Ogarnął mrok - czas cieni.
To się już nigdy nie zmieni.
Kilka osób, kilka dusz...
wszystkie okrył kurz.
Wyprute z uczuć, poszarpane
serce czarnym, gęstym smarem
pooblepiane.
Nostalgia sprawia rozbicie,
poprzecinała nici szyjące życie.
Tli się płomyk nadziei tak nikły,
jak piękne chwile, które były i znikły.
Czas trwania, czas bycia nastąpił,
zastanawiam się więc dlaczego...
Bóg tak postąpił?