po nocy trudno się pozbyć
blasku gwiazd w oczach

słońce robi mi wyrzuty
piegami na twarzy

a kwiaty znów zawładnęły
na własność powietrze

oddychać tobą chciałem

Gałązką, jarzębina
w me okno zastukała,
a mi się przypomina
jak jesienią płakała.

Wiatr jej wyrywał liście,
wraz z deszczowymi łzami
czerwieniły się ślicznie
strojne garście korali.

I

Gdzie tylko spojrzysz dzika preria się rozciąga;
Czerwone słońce szczyt wędrówki swej osiąga
Roztapia błękit – trawy osłoną zaciąga...
Razi wzrok zwierza.

Ogromna pustka przeraża ciszą przestrzeni,
Punktu oparcia dla oczu nie ma na ziemi.
Gdzie spojrzysz – preria spalona żarem promieni...
Dokąd myśl zmierza?

Czy za mustangiem dzikim, kłusującym rączo,
W którego żyłach po przodkach, znajdziesz krew wrzącą?
Patrz, obejrzał się i mrugnął okiem znacząco...
Śle Ci spojrzenia.

II

Razem z ogierem czarnym i [...]

dotyki wrosły mi w dłonie
szorstką stroną pocieram
czoło
a ono już płonie

na bezdotyk umieram

W kalejdoskopie zdarzeń powiał wiatr
Rozsypał układankę - domek z kart
Pozostał kolorowych szkiełek stos
I w gwiazdach zapisany smutny los.

Słowa, słowa rzucane na wiatr
Słowa niechciane, samotne tak
Niczyje tak...

Po miłości nie zostało wiele
Zasuszony kwiat i garść muszelek [...]

Zamknięci w sercowym kręgu,
tak przez miłość zniewoleni
pełni obaw i popędu
przez swe życie wciąż biegniemy.

Trwamy u granic obłędu
i w blasku gwiazd – zagubieni,
po omacku, bez dostępu
swoją drogę odnajdziemy.

My nie zdobędziemy szczytu
bo myślimy tak przyziemie.
Nie dla nas luksusy bytu,
a czy tam jest tak przyjemnie?

Lecz żyjemy w szarym dzisiaj
roześmiani kolorami.
Wcale nie czujemy życia?
- my czujemy emocjami.

śpij maleńka
zostawiam ciepłe wgłębienie
i swój zapach na poduszce
zanim słoneczne promienie
zza okna będą posłuszne

śnij maleńka
twoich loków nie obudził
pocałunek mój pośpieszny
jak nie zdąży się ostudzić
taki będzie tkwił pocieszny

obraz Vicente Romero Redondo

w otwartym stoję oknie
czyichś szeptów słucham
wiatr czasem włosy dotknie
powie coś do ucha

o tobie opowiada
że przyjdziesz dziś w nocy
nie wierzyć nie wypada
ujrzę twoje oczy

tymczasem w oknie stoję
słońce już zachodzi
pójść spać – teraz się boję
bo wierzę wiatrowi

Zanim uchwyci spojrzenie, co się przedrze przez powietrze,
a w oczach dojrzy omdlenie - nie uwierzy jeszcze.
By uwierzyła - cóż robić? - jeśli oczy nie wyrażą,
jakie słowa przysposobić, co nie zlekceważą?
Kiedy dotrze szept mój płochy i zadrży serce dziewczęce,
już "pierwsze koty za płoty" - dusza dalej w męce.

pomiędzy szeptem a pieszczotą
oczy dłonie i usta proszą
pochyl się nade mną tą nocą
niech cwałem serca nas poniosą
do nieba gdzie gwiazdy migocą
pod stopą

kiedy cię zniewolę
szeptem który pieści
kiedy cię rozbiorę
z zaciśniętych pięści
wtedy cię otworzę
na miłosne pieśni

wezmę to co moje
zdrapię z twoich piersi
podzielę na dwoje
erupcje law-dreszczy
niech to będzie twoje
wspomnienie do śmierci

maki - kilka dni czerwone
czerwienią rozżarzone
łąki pola rozpalone

na ustach utrwalone

Już nocka zapada
i pieczołowicie
gwiazdeczki układa,
a zgasi o świcie.

Tymczasem niech świecą
na drzew nagich czubach.
Pełno płynie rzeką,
dwie ma w oczach luba.

Nim księżyc rozpocznie serenadę nocy,
swoje instrumenty już nastroją świerszcze,
a na nocne loty nabiorą ochoty
czyjeś wiersze.

Przy maleńkim blasku zapalonej świeczki
ulatują w półmrok myśli rozedrgane,
uwięzione w słowa, na papierze - ścieżki
potargane.

Słów tych nie przeczytasz
jeśli już nie kochasz.
Zanim zacznie świtać
trafią... do kosza.

Chyba dzisiaj Noc robi porządki.
Zwinęła Drogę Mleczną w rulonik.
Już omiotła Kometą zakątki,
Zgasiła Gwiazd światła - nic tu po nich.

Jak znaleźć tę Gwiazdę... tę jedyną
- Po niebie deszczowe chmury płyną...