Los się zły przydarzył
nas wziął, śmierć zostawił.
Chwila ta przeklęta
kolęda... kolęda.

Tak obecni wszędzie,
nigdy nas nie będzie.
Kto o nas pamięta?
kolęda... kolęda.

Opadły pocałunki jesieni
tak jak liście szeleszcząco.
Żadna pora roku nic nie zmieni,
bo ja cię kocham gorąco.

Pierwszy śnieg tej zimy na twych włosach
odgarnąłem dłonią drżącą.
Jeszcze chwila i stopnieje w oczach,
bo ja cię kocham gorąco.

Nagie rozpościerają korony
leśne olbrzymy znacząco,
wśród drzew wspominam rodzinne strony,
bo ja cię kocham gorąco.

Wspomnieniem pomaluję twe wargi,
młodością barwię płonącą
i na nic tu minionych lat skargi,
bo ja cię kocham gorąco.

Więc te szepty w wyznania zamieniam,
widzę cię w sen mój wchodzącą
i porę roku dzisiaj odmieniam,
bo ja cię kocham gorąco.

To miło czytać znów twoje słowa
Trochę odległe, pachnące zimą.
To już nie nasza, lecz powieść nowa
Inny już chłopiec, z dziewczyną inną.

Lecz coś zostało – wczorajsze piętno...
Przecież piszesz list za moim listem,
Czytając – komu gna serca tętno?
Aż wstyd się przyznać, nawet przed pismem.

Jest źle i będzie niedobrze zawsze,
Aż ktoś porzuci samotność pierwszy.
„Dyga spłoszona świeca...” bo właśnie
To „Smutny Ktoś i biedny Nikt” cierpi.

Świt rozproszy
zimny dotyk
krótkiej nocy.
Patrzę w oczy,
gdzie blask złoty
- masz już dosyć.
Świt uroczy.

Może zejdę już z obłoków
By stąpać po naszej ziemi...
Nauczę się paru kroków
U boku złotej jesieni.

ref.
Bo ja mam taki dylemat,
Czy pisać prozę, czy poemat.

Porzucę dziś mleczną drogę
Zostawię księżyc i słońce.
Po prostu - z nieba dam nogę
I nie zbudzę gwiazdy śpiącej.

Pewnie nikt nie zauważy
Jeśli już dzisiaj to zrobię.
Nic gorszego się nie zdarzy,
Lecz się jeszcze zastanowię...

chociaż dzień gaśnie
jesteś ze mną znów
w oczy ci patrzę
- jak uroczo tu

a za oknem czego dotkniesz wszystko mokre przez te krople

jesteśmy razem
tylko parę chwil
o tobie marzę
- poprzez życie iść

a za oknem czego dotkniesz wszystko mokre przez te krople

stoi słodycz w szkle
lecz chciałbym teraz
słodkie usta twe
- co ty wybierasz?

a za oknem czego dotkniesz wszystko mokre przez te krople

W kalejdoskopie zdarzeń powiał wiatr
Rozsypał układankę - domek z kart
Pozostał kolorowych szkiełek stos
I w gwiazdach zapisany smutny los.

Słowa, słowa rzucane na wiatr
Słowa niechciane, samotne tak
Niczyje tak...

Po miłości nie zostało wiele
Zasuszony kwiat i garść muszelek [...]