wstaję rano
ratuję świat przed śniadaniem
niszczę kometę strachu
co zwątpienie z ogona skrzy

w drodze do pracy
kobieta gwałcona przez los
zakuwam czasu bandytę
wyrzucam w kosmos
własnej kieszeni

w robocie zoo
stado małp żab
tygrysów słoni
buraków marchwi
zjadam błoto na lunch

po obiedzie w domu
zażegnuję wojnie
na miecze docinków
wybuchowi bombie
swoich absurdów
problemowi głodu
w swoim ciele
i morowej zarazie
swoich wykrętów

przed spaniem pomyślę
tak sennie jeszcze

"Jestem bohaterem"

ocean nicości wokół istoty
kończyny rozpaczliwie z nią walczą
chcą przeżyć
a głowa
szuka rozumu

w tej bitwie człowiek stracony
sam jest jeden
i w tej gwałtowności burzy
los ciska
pioruny

nikt go nie nauczył pływać
bo kto?
sam jest - to prawda
lecz inni
nie-razem

jedyny w zamieci
nie jak pan i władca
lecz sługa

czy wiecznie będzie spadać?
w otchłani nie widać
dna

lecz czeluść stopniała
znad tafli wynurza się
blask
moc

oddech łapie
czerpie tlen
żyje

czy podobna?
skąd światło?
czy ślepy?
oświecony?

pytania nie służą
zabijają

teraz cały
pełny
dwie jednego części
wspaniały
lecz nie on

razem.

2 I 2012

Człowieku szukający światła
słońca wszelkiego zrozumienia
Ty, który kroczysz w blasku
papierowych płomieni
wieczności promieni

strzeż się

Widoczności zbytniej
która Cię pawio oślepi
szukaj raczej
cichość cnota

strzeż się

Rozwiązania prostego
plotkarskiej choroby tłumu
prawdę najczystszą
znajdziesz w sercu

strzeż się

cienia swojego
druha ciemności
otumania on
obietnicą boskości

nie znajdziesz światła w nocy
ale też nie w jasności

21 V 2011