zupełnie niedorzecznie

marzą mi się drzewa płonące malachitem
w niewoli słońce po krańce nieba
powodzią żyta skąpane pola
i szept maciejki słodki
jedyny

ni mniej ni więcej lata parnego
cudowne ręce

- nie zimy

opowiedz sobie mnie na dobranoc
sennym wieczorem
nieśpiesznym
szeptem

zanim mi w łące rzęs zgasną chabry

- bo przecież...

i zanim zaśniesz zanim cokolwiek
przywołaj uśmiech ten w którym było ci [...]

i tylko nie daj mi proszę w tym chaosie całym
zgubić pewność kruchą

(która prawie żadna)

że odnajdzie się wreszcie
na nowo na wieczność
dusza moja
zbolała

co nie przychodzenia
grzechem

kolana podarła

mam takie miejsca w sobie
że w pustych żył uliczkach
gasną wszystkie
latarnie

a może oczy popiołem
zasypuje mi strach
marznę

może znów niepotrzebnie
[...]

kiedy
z kiru wypłowiały moje sny

kiedy siebie z trumny wyjęłam by żyć
a dobry dzień szepnął wstań
wtedy właśnie

jak śmierć

przyszła tęsknota

znikasz w martwym punkcie moich ramion
a ja drogi plączę między nami
zapomnieniem

już nie będę Ariadną
co wierzy w nici
powroty

zapomnieć ogłuchnąć chcę
pod powiekami swoim
nie twoim
być

imieniem

kiedy umierałam

plażą bez zakonnic taszczyły się
tabuny rodzinne w termosach
ciepłych uczuć

tak być powinno

ja też łapałam słońce w zimne dłonie
i serce wlekłam jak szmacianą
lalkę

- do życia

świat osiem ma lat po trzydziestu
migawka trawa piach
oczy na pół

ktoś kogoś sobą kaleczył
jak brzytwą
nie krzyczał nikt
zniknął czyjś świat

anioł jak głupek stał
i nie obronił

- modlitwą

Saszeńce, wszystkim świata Saszeńkom.

to minie

zasną
obudzą się słońca
kasztany obrodzą dziećmi

czasem wygładzą krawędzie
i w ścieżki nowe
lżej będzie

płakać

bo od przepisów na życie dostałam już niestrawności
że tak że siak i do przodu tylko
bo za siebie oglądać się
to zbrodnia

a powiem w nosie mam wszystko
i jeśli zechcę to wejdę
piątkiem

w początek tygodnia

powiedz co we mnie widzisz kiedy nie patrzysz
pod światło

kształt słów zdziwaczałych
co pulsują pod skórą
w sobie znanym
takcie

a może jestem złudzeniem

szarym motylem przez życia kpinę
rzuconym niedbale

przepraszaniem ciągłym
za nic i za wszystko
za to że jestem
jednak

- choć nie ma mnie

wcale

pachnie jesienią

znów w długie
jasne zimne warkocze
kropla się z kroplą w niebie zaplata
za drzwiami chciwie na cytrynowe herbat ramiona
armia zmarzniętych wieczorów czeka

nie
nie narzekam
patrzę zdumiona jak po chodniku tańczą
żałośnie

rdzawe dowody istnienia lata