Pod osłoną nocy, niebem pełnym gwiazd,
gdzie światło pełni pożerało ciemność
przyszła do mnie miłość, we śnie,
przyjrzala mi się ciepłym spojrzeniem
a do ucha wyspiewala mi pewną melodię,
której takt wyznaczało Twoje imię.

Do dziś moje serce kołacze
w rytm tej samej piosenki.

Wiatr zanucił piosenki ułamek,
o żołnierzu, którego
trafiła kula, ale zabił odłamek.

Las słowami pieśni się zachwycił,
kołysał się płynnie,
gdyż melodię piękną tę podchwycił.

Liście na pierwsze ballady takty,
tuląc się do siebie,
tworzyły iście apolińskie periakty.

Człowiek głuchy na słowa pieśni,
stoi zaślepiony,
czeka aż świat się w wojnie ścieśni.

Horyzontem świat wskazuje ścieżki,
czeka Cię zatem chwila przebieżki.
Bez wschodzącego w oddali słońca,
mrok w Twoim życiu nie pozna końca.

Ty liczysz gwiazdy, których martwy blask,
wciąż przysłania Ci upragniony brzask.
Błądząc wzrokiem wśród zgasłego nieba,
ustalasz, że wszak jutrzenki Ci nie trzeba.

Oto jestem
Iskierka przeszywajaca Twoje serce
Na wskroś
Na wzdłuż
I wszerz
Oto jestem
Nie biciem serca
Nie jego tchnieniem
Ani natchnieniem
Oto jestem
Prosta jak labirynt
W skomplikowanym życiu
Idealnie dopasowana
Z boskiej kolekcji
Wyrwana z piekieł Amora
Czasami ogrzewam
Czasami parzę
Oto jestem
Iskierka przeszywajaca Twoje serce

Miłość
wyszeptała mi Twoje imię,
potem
schroniła się w Twoim
cichutkim oddechu..

* * *

teraz żyje
w uścisku naszych dłoni..

w ciasnym labiryncie marzeń
zgubiły się
Nasze pragnienia…

uciekło pożądanie..
zaciera się
w cierpieniu...

a miłość scaliła się
z cieniem..
własnych wątpliwości.

Stoją martwo u podnóża gór,
w strugach deszczu.
Przyodziani w gniew i zaopatrzeni
w nienawiść.
Patrzą na horyzont
malowany barwami zemsty.
Okrzykiem wzniecają w sercach
rycerskiego ducha,
By za wrogim horyzontem
życiem pomścić życie.

Kruszy się jej dusza
pod ciężarem snów,
żyła marzeniami,
szukała pięknych słów.
Łkała osaczona
przez jałowe pragnienia
w kącie mizantropijnego
przeznaczenia.
Wyssała z niej życie
zmora rzeczywistości,
pozbawiając ją…

wiary, nadziei i miłości.

Złote szepty naszych chwil
zaszyły się w dźwiękach
Twojej duszy.

. . .

Pieszczotliwe słowa
odnalazły się w Twoich ustach
niczym niezmącone, prawdziwe.

Serce przestało ze mną rozmawiać,
bo chce w ciszy zamknąć swój ból.

Nie prosi o łzę, o tuzin słów pocieszenia,
w milczeniu doznaje pełnego oczyszczenia.
I choć od środka niszczy je cierpienie,
wie, że i ono ma swoje znaczenie.
Toleruje szmery i bolesne skurcze,
trzyma tylko wspomnienia wybiórcze.
Pilnuje by krew wciąż tętniła życiem,
Choć żyje tylko jednym bolesnym przeżyciem.

Pomiędzy naszymi spojrzeniami
kryją się ciche marznia,
którym los próbuje
dać ostatnią szansę.

Pomiędzy naszymi westchnieniami
kryją się myśli czułe,
którym rzeczywistość
chce dać nowe życie.

Pomiędzy naszymi kłamstwami
kryją się resztki wspomnień,
którym czas niestety
zabronił się odrodzić.

Śniłam, śniłam...
o szczęściu sięgającym dachów nieskończoności,
głaszczącym każdy zmysł rozbujanych emocji.

Po śnie przyszła jawa,
której jedynym udanym wytworem
stałaś się bezsprzecznie Ty.

Wierzę w świat, w którym żyjesz
i cokolwiek znaczą słowa,
którymi karmisz mnie jak dziecko,
uwierzę w każde, oprawione
nawet w największą obwolutę kłamstw.

Tak miłość jak balsam
wchłonęła się z łatwością w moje serce.

Odbarwione uczuciem
wyleczyła objawy niedrożności emocjonalnej.

I tylko sztywne milczenie
pomiędzy nami,
ciągnie się dniami...latami.

Zastanawiasz się teraz
czemu tak bywa,
że szczęścia nam ubywa.
Pomiędzy cichym szmerem
naszych serc bić,
milczenie zaplata nić.

I to sztywne milczenie
przeszywa nas oboje,
co było nasze, teraz tylko moje.

Zaczaruj mnie, zaczaruj,
rzuć w otchłań słowa,
na każde zaklęcie
jestem gotowa.

Zaczaruj mnie, zaczaruj
magią swojej poezji.
Niech mnie potępią
pod zarzutem herezji.

Zaczaruj mnie, zaczaruj,
pokaż rymy i akcenty.
Niech wiersz, który powstanie
będzie sławą przeklęty.

Głębiej, no głębiej
ukryj słów znaczenie.
Niech odkrycie prawdy
będzie jak największe marzenie.

Fraszka - igraszka nieduża
choć z wersem się wydłuża.
Sensu powoli też już nabiera,
tematu konkretnego nie wybiera.
A gdy już dociera do sedna sprawy
traci polot do dalszej zabawy,
ucina wersy i sens umyka,
de facto - znika.