Koniec walki jest tak blisko,
Już niedługo stracisz wszystko.
Wszystkie twoje fobie, lęki,
Doprowadzą do udręki.

Czy też będę wśród tych ludzi,
Których nic już nie obudzi?
Może będę tylko cyfrą,
Wśród tych wszystkich zmarłych istot.

Bo jak walczyć z tym co teraz ważne,
Kiedy przeszłość zamyka mnie w klatce?
Trzyma klucz i nie chce go oddać,
Zmusza, by przez kraty wspomnień przyszłość oglądać.

Idę przez las pełen krzewów róży.
W oddali słychać już pierwsze oznaki burzy.
Zapadła ciemność i zaczął padać deszcz,
Gałęzie drzew ranią mnie niczym miecz.
Przedzieram się przez krzaki i korzenie drzew,
Lekiem na moją duszę byłby ptaków śpiew.
Nie mam już siły - bezwładnie upadam,
Konając pod drzewem - proszę cię, błagam.
Przede mną ciągnie się ten sam las, a przed końcem,
Jest ścieżka pełna kwiatów, oświetlona słońcem.
Podchodzę do niej, chcę zobaczyć drogę ku wolności,
Lecz przed nią tabliczka "To nie twoja droga - twoja jest w ciemności".

Na bezludnej wyspie żyję.
Widzę ląd, może podpłynę.
Lecz tak wiele nas dzieli,
A wy nie chcecie mostu, który to zmieni.

Mówią, że trzeba być optymistą i na ludzi patrzeć z litością,
Lecz wyspa nadal będzie tylko wyspą otoczoną nicością.
Siedzę na brzegu i przez lornetkę obserwuję tych ludzi.
Tańczą i śpiewają, nikt tam się nie nudzi.

Niedużo czasu było trzeba, by zabawa się skończyła.
Ktoś jest zły na dziewczynę, bo zły taniec zatańczyła,
Ktoś inny zazdrosny o przyjaciela,
Bo ten śpiewem fanów mu odbiera.

Nie widzę wszędzie podstępu, więc spokojnie się wyśpię,
I chyba wolę moją bezludną wyspę,
Gdzie na drzewach rosną honor, szacunek i godność,
Na waszych drzewach rosną pieniądze, lecz na pewno nie wolność.

Niektórzy mogą oglądać sufit cały dzień.
Czasem nawet pojawi się na nim jakiś cień.
Ale jak straszny musi być ich świat na zewnątrz,
Skoro możliwość spędzenia całego dnia w domu sprawia taką przyjemność.

Ta ściana nie zrani, nie powie przykrych słów,
Nie da Ci powodów do koszmarnych snów.
Lecz zabiera Ci życie, minuta za minutą,
Podczas, gdy za oknem rośliny do życia się budzą.

Gdy problemy jak bumerang powracają,
Gdy ludzie o wszystko Cię obwiniają,
Gdy wewnętrzne trzęsienie ziemi przeżywasz,
Gdy twoje myśli błądzą jak w ciemnych ulicach.

Czy przyjdzie ktoś z latarką i oświetli Ci drogę?
Czy zgasi twe cierpienia w wulkanie wspomnień?
Bo przecież coś się kończy, a coś się zaczyna,
Ale ktoś musi dać Ci odczuć, że to nie twoja wina.

Czy słyszysz me wewnętrzne wołanie pośród krzyku ludzi?
A może zabierzesz mnie do swej łodzi,
I pomożesz mi przepłynąć to morze łez,
I pokażesz mi, że jest w tym jakiś sens.

Nie będą nam straszne sztormy i rekiny,
Bo płyniemy razem - zwyciężymy.
I możesz być pewna, że gdy wypadniesz za burtę,
Ja cię wyciągnę i oddam ci swoją kurtkę.

Lecz ty wolisz płynąć z kimś innym,
Wielkim statkiem, którego rekiny dosięgnąć nie powinny.
Ryzyko, że wypadniesz nadal istnieje.
Tylko czy ona rzuci ci koło ratunkowe - nadzieję?

Już wypłynęliście, a ja siedzę na środku pustyni.
Nadal żadni ludzie się nie zjawili.
Gdzie nie spojrzę widzę tylko piach.
Tam daleko też - odczuwam wielki strach.

Zaczyna brakować mi wody.
Hieny i sępy wyszły na łowy.
Zachodzi słońce i widzę w czarnym płaszczu postać.
Podchodzi do mnie, chwyta za rękę i mówi "czas niebo poznać".

Co sprawia, że tak wiele sprzętów kochamy?
Komputer, telewizor, tego typu sprawy.
Jak wielu jest ludzi, tak wiele powodów.
Lecz skutek podobny - nie wychodzimy z domu.

Jedną z przyczyn na pewno jest samotność.
Nudzimy się, a przyjaźń za daleko, by ją dotknąć.
Więc, żeby nie chodzić bez celu po domu,
Wymyślamy rzeczy, które dadzą nam więcej spokoju.

Cały czas coś oglądamy, co chwilę coś innego.
To staje się naszym życiem, nie wiemy dlaczego.
I choćby były same powtórki,
To chyba lepsze niż ciągłe sprzątanie tej samej półki.

I może widzicie w nich fanatyków,
Mało rozrywkowych, nudnych samotników.
I nawet jeśli schowali się w domu w obawie przed ludzką podłością,
Ja widzę ich rozpaczliwą walkę z samotnością.

Stoję nad przepaścią.
Czy podasz mi rękę?
A może tylko lekko mnie popchniesz.
Wcale mnie nie dotykając.

Cisza
Mnie nadal dzielą centymetry od innej rzeczywistości.
Gdzieś w oddali tłum ludzi.
Chcą zaprosić cię do tańca.

Zamilkły drzewa.
Wszyscy czekają na twoją decyzję.
W końcu się obracasz.
I bez słowa odchodzisz do ludzi, którzy pokazali Ci dobrą zabawę.

Nadal cisza
Lecz jakaś obojętna.
Mówią, że od każdego dna można się odbić.
Ale czy w tej przepaści jest jakieś dno?

Już niedaleko
Czy wydłużysz tę drogę?
Musisz wiedzieć czy warto.
Bo jeśli nie zrobisz tego teraz, już nigdy więcej nie będziesz mieć okazji.

Wspaniali ludzie umierają młodo.
Lecz zanim odejdą niejednemu pomogą.
I może to zbyt odważne stwierdzenie.
Ale każdy został w jakimś celu zesłany na ziemię.

Są ludzie, którzy mogą zmienić świat.
Jeśli nie cały to chociaż kilku z nas.
Mogą zostawić po sobie ślad.
Zanim ich serce powie "pas".

Ludzie o wielkich sercach są bardziej potrzebni tutaj.
Potrafią sprawić, by człowiek ich słuchał.
Na ucztę w niebie jeszcze przyjdzie czas.
Póki co niech naprawiają świat.

Niektórzy czują się lepsi i silni.
Lecz nie mają odwagi powiedzieć ci co o tobie myślą.
Nie czują się winni.
Chcą tylko sprawić ci przykrość.

Niektórzy nie mają zasad.
Spędzają czas na zabawie w klauna.
Nie potrafią egoizmu zwalczać.
Niepotrzebna osoba jest dla nich niewidzialna.

Nie każdy początek jest końcem.
Nie każdy dzień zaczyna się słońcem.
Jeśli znajdziesz powód do życia.
Nie będziesz mieć powodu do picia.

Pytanie tylko jak tego dokonać.
Jak swój strach i słabości pokonać.
Niestety, nie wszyscy znaleźli na to przepis.
A pewnie tak wiele chcieliby zmienić.