Krucha skorupa, co okrywa życie,
słaba o zmroku, w pełni sił o świcie...
Do wieku czasu sprawna być może,
choć bywa i tak, że do dekady nie dotrze...

Krucha skorupka, tak silna zarazem-
niezbędna do spełnienia przyziemnych marzeń.
A gdy skorupka pęknie na pół...
Spełni marzenia swe tam, nie tu...

Życie szybko przemija,
nim się obejrzysz, zostaje tylko chwila -
obecna nie przeszła,
bo to ona tworzy tą, która odeszła.
Tkwiąc w minionej,
tracisz, co trwa.
Na życie marzeń szansę masz.

Dziękuję Ci Boże, nie po raz pierwszy,
nie zawiodłeś nigdy człowieka, który wierzy.

Bez chwili zwątpienia, co dzień i co noc;
trwam, wierzę, dzielę Twą moc.

Każda z modlitw wiem, że z uwagą,
spełniona, bezpochopnie, zawsze z rozwagą.

Choć czasem nie rozumiem po cóż mam czekać,
w chwilach słabości łzami ociekać. [...]

Odnaleźliśmy się w końcu po latach Mój Luby!
W czasie apokalipsy, gdy świat darzy do zguby...

Przyszłości ciekawa czekam Ukochany,
choć ciężko powiedzieć ile czasu jeszcze mamy.

Czy został nam wiek, dekada, czy miesiąc?
Ach, zagubiony świat owładnięty przez pieniądz.

Chociaż jutro nie pewne, jedno dziś wiem -
Ty i Ja, na zawsze Kocham Cię.

Boję się, ale strach ten inny.
Znów... Poczucie winy.
Poczułam coś, co dawno pochowane.
Uczucie, prawda, strach - zakochanie?
Tyle łez już wylałam i bólu znosiłam,
przysięgłam sobie - już tylko siła.
Świadoma porażki na polu miłości,
akceptacja braku do uczuć zdolności.
Co jeden to gorszy, upadki bez wzlotów;
Inwestycje naiwne i zero zwrotów.
Dziś wstałam z myślą, "Och czyżby?"...
Ukłucie w piersi, puls wyższy.
Jego głos, cichszy - troski głośniejsze,
Ach! Potrzebuje palety barwniejszej.
Dziś mimo strachu, jego uśmiech mym celem,
Pragnę radości, jego... Niewiele.
Boje się, ale strach ten inny.
Stalowe serce, a jednak z gliny.

Popadam i tworzę,
nie upadek.
Piszę.
Natchniona maluję,
nic takiego.
Wiersze.
Ujęta składam,
nic wielkiego.
Film.
Obudził sztukę,
Ugrzęzłą -
w latach.
Zastały zmysł,
piękna,
melodi.
Popadłam - artyzm,
nowa dekada.

Czy miłość leczy?
Szalone, to fakt.
Jednakże przy nim
zbędnych myśli brak.
Pomimo rozmów,
o dobrym i złym;
rozprasza się nagle mych zmartwień dym.
Nic się nie liczy,
nie boli, nie rani.
Będąc z nim, sami.
Pamiętam Boże mą prośbę do Ciebie - [...]

O północy na drodze odżywa nadzieja,
rodzi się nowa, swój szlak przeciera.

Gdzie cisza strumykiem lekko zdobiona,
a ona beztrosko w objęciach tulona.

Wszystko już znane, a jednak na nowo -
mniej nieświadomie i bardziej z głową.

W blasku gdzie lampa ich cienie maluje;
serce spokojne, choć głowa wiruje.

Spokój i cisza, i aura jest czysta;
cała niepewność, jak gdyby... gdzieś prysła.

Powieki opadły, a usta złączyły -
O północy na drodze, dwa serca tańczyły.

Historia niezwykła,
dwóch ludzi złączyła -
od czasów Wojny
do dziś prowadziła.

Od lat Dwudziestych,
po Nowy Wiek.
Do Niebios Bezkresnych,
na Niebiański Brzeg.

Wczoraj za oknem
widziałam was razem;
Tulących się, wolnych -
poznaliście Oazę.

Historia niezwykła,
Dwa Gołąbki złączyła.
Od dziś, po Wieczność
będzie prowadziła.

Czy cierpię z miłości,
czyżbym zwariowała?
Czyżbym kolejny raz serce oddała?
Kochałam raz, dawno to było-
już sama nie pamiętam co się zdarzyło.
Czasem i nocą przysiadam pod oknem,
tonę w księżycu okrytym obłokiem.
Tak bardzo go kocham,
księżyc na niebie;
tyle nas łączy, patrzymy na siebie.
Pewnego wieczoru leżąc spokojnie,
widzę go, zerka dostojnie.
Pytam - Księżycu czym jest co czuje?
Nawet go nie znam... Wariuję?
Dodyk, zapach, pocałunki mi obce,
a jednak myślami gdzieś za nim błądzę.
Dwie dusze, być może, sobie znane
choć w obce ciała przybrane.
Kim jest? Kim się stanie?
Czy to on? Znów śnię na jawie...
I pytam - Księżycu, jak mam postąpić?
Boje się, tak... Nie chcę już błądzić.

Málaga twórczością Picasso zdobiona,
miasto w którym zaesze gra muzyka.
Gdzie radość częsta gorycz znikoma,
gdzie Afryka Hiszpanie spotyka.

Gdzie dżentelmeni wciąż żywi kobiety czarują,
swą klasą i strojem w ich serca celują.

Andaluzja tak piękna i pełna uroku,
gdzie każdy się śmieje za dnia i o zmroku.

Niebo znów rozbłysło i pioruny strzeliły;
bramy niebios sie otworzyły.
Wieść o aniele ocean przebyła:
"Jego misja się zakończyła."

Nagłe światło przykryło nocy cień,
Odszedł w spokoju, już wiem.
Wraz z mymi łzami łkało i niebo.
Spoglądał z góry, na mnie... bez niego.

Już drugi anioł opuścił tą ziemię,
skromnie, zostawiając miłość od siebie.
Jak pierwszy anioł przeszło trzy lata,
dziś zjednoczeni - dołączył do Brata.

Śpijcie spokojnie na barwnej łące,
na zawsze razem pomimo rozłące...
Moje dwa aniołki sa w domu - w niebie.
Kocham na zawsze, Ja... Ciebię.

Czy to już koniec?
Czy magia prysła?
Minął czar?
Rzeczywistość przyszła?

Po roku ciszy, po roku zmian -
niby inny, jedank ten sam.
Inne poglądy, ta sama droga -
zmieniłeś się, szkoda?

Jakby na nowo poznać się przyszło, [...]