Jak to możliwe, że tak piękna osoba mogła mieć tak cholernie zepsute wnętrze? Pewnie większości dziewcząt, widzących go przechodzącego po przeciwległej stronie ulicy zmiękłyby kolana, a w głowie zrodziły się nieprzyzwoite myśli. Jednym słowem, ten chłopak nie sprawiał pozorów osoby chorej umysłowo, zimnej i bezuczuciowej. Póki nie byłeś z nim sam na sam, mogło Ci się nawet wydawać, iż otacza go jakaś miła, ciepła aura. Ale to wyłącznie przez wygląd.
Przez oczy.
Bo tylko on miał takie oczy.

Kim jest? Marzycielką, nie zapominającą o ostrożności, realizmie i ograniczeniach, przed jakimi stoi człowiek. Każdego dnia dostrzega piękno, nawet jeśli nie jest ono ładne i na nim właśnie opiera swoje życie. Zaufa Ci, jeśli potrafisz znieść ból porażki, jej albo swój, nie próbując go ukryć, pomniejszyć, ani złagodzić. Nie obchodzi ją, co, gdzie i z kim studiowałeś. Za to chce wiedzieć, co podtrzymuje Cię od wewnątrz, kiedy wszystko inne zawodzi.

Marzyła, by świat uznał ją za szaloną, szukała miłości, przygody i spełnienia, które przywróciłyby jej życie. Chciała zatracić się w tańcu i pozwolić, by po koniuszki palców wypełniła ją ekstaza, chciała nauczyć się znosić oskarżenia o zdradę i nie zdradzić własnej duszy oraz znaleźć kogoś, z kim usiadłaby w ogniu i wyjątkowo - nie cofnęła się. Pragnęła pocałunku z strugach deszczu i osiągnięcia głębi swojej radości oraz umiejętności rozczarowania kogoś, aby pozostać wierna swojej prawdzie.

Mówią, że stary ból nie umiera. Więc szukałam Cię długo na dnie swojego serca, Kochanie. I rzeczywiście. Znalazłam gdzieś w jego zakamarkach, tak ciasno ulokowanego, że prawie niedostrzegalnego.