Życie jest ulotne.
Życie jest jak chwila.
Mija szybko,
Za szybko.
Nie dając szansy na naprawienie błędów.
Na przeżycie szczęśliwych chwil.
Zatracam się,
A potem już nie potrafię odnaleźć samej siebie.
Popękane linie przemierzają moje lustro.
Ukazują twarz…
Czerwoną od płaczu.
I choć krzyczałam,
Nikt nie przybył.
I choć krzyczałam,
Nikt mnie nie znalazł.
Nie, nie jestem bezpieczna.
Nie jestem bezpieczna przy sobie.

O smutku!
Ty cierpieniem wypełniony...
O bólu!
Tyś zaś łzami słonymi po brzegi...
A szczęście!
Co opuściło me ciało i duszę,
Szczęście, które labiryntem samotności lgnie do mnie i dotrzeć nie może,
Któreś dawało mi tyle chwil niezapomnianych...
Zgasło...
Czas mija, a ból wzrasta. Samotność pogłębia się.
Łzy, które po mym policzku się toczą śpiewają pieśń, pieśń smutną.
Opowiadają one zaś o tym co mnie boli, co mnie smuci i trapi.
Łzy cierpienia...
Nie ma nikogo kto by troskę okazał,
otulił ramieniem,
Zrozumiał...
Ukryta pośród swego smutku, bólu, cierpienia
poszukuję wyjścia, ale go nie ma...
Zamknięta, więc w swoim 'więzieniu' czekam,
Czekam na odrobinę szczęścia.

To ja, witaj w moim świecie. Mam dla ciebie jedno ostrzeżenie. Uratuj swoją duszę, zanim będzie za późno, moja jest już stracona.

Czasami chciałabym skończyć z życiem, ze sobą. Jednak jestem za dużym tchórzem aby zostawić bliskie mojemu sercu osoby. I boję się bólu.