Przy swojej ciszy zasiadam
I wnikam w głąb siebie
W myśli gram
I szukam tam
Też Ciebie
Aby blisko być
Razem
Gdzie stary portret
W złotej ramie
Jest
Dla mnie obrazem

W lustrze wspomnień
Odbija się różnica
Jak tajemnica
Którą powierza się
Tylko raz
Będziemy co dnia
Ślepo we mgłach
Wyobrażeń
Z nadzieją że zbudzi
Je czas

Między dniem a nocą
Serce ludzkie pęka
Na ustach pozostały słowa
Nie do końca wypowiedziane
I marzenia
W subtelny sposób rozwiane
Budzimy się
By iść
Za szczęściem w zaparte
Po stronie słońca stanąć
Iść szlakiem myśli, rozterek i pragnień
I kiedy któreś z nas
Upadnie
Podać swoją dłoń - dosadnie

Filiżanką kawy
się dzisiaj częstuję.
Tak jak miłością
się nią delektuję.
Łyk za łykiem
i rozgrzewa od środka.
Z łyżeczką cukru
potrafi też być słodka.
Z pianką i posypką
czekolady na wierzchu.
Otula i pieści
moje zmysły
już długo - bez przeszkód.

W tęsknotę ubrany dzień
Wspomnienia są jak
Dobry sen
Marzymy ciągle
O szczęściu gdy....
Przed oczami mamy
Takie same dni
Jesienią wciąga
Melancholii czas
Wiosną zaś bliżej
Nam jest do gwiazd

Trwam obok nawet,
gdy mnie nie widać.
-Wzrokiem uśpionym-
Choć w miarowym takcie
wciąż serce bije.
-A tęsknota ściska-
Nikt nie zatrzyma
pędzącego czasu.
Gdy myśli przytłaczają
gęste wspomnienia.
Na ustach zostawione
do Miłego Zobaczenia.

W twych oczach
Widzę
Moj skrawek
Nieba
W ust naszych
Splocie
Tego mi trzeba.