zapisane
ciszą w dłoni
przypadkowo sklejone
szeptem skrywane

rozmawiają sercem

ciemną nocą
spacerują
niezapominajkami

jutro
odnajdą siebie

dziś
zawieruszone
spoglądają w przyszłość
rozespane świetliki

zamilkłam w kurtynie nocy
czarny kruk odszukał kamienne serce
dłonie rozdzierają mgłę na pół
unosząc się w blasku szarości

kruk zawładnął sercem omotał w krzyku bieli
nieproszony rozerwał rzeczywistość na sekundy
w dłońmi trzymając mgłę unoszę marzenia

zwierciadłem spojrzeń odchodzę w lśniące czarne oczy
zbierając nieskończoność milczeniem słów

spacer na krawędzi ciszy
rozbudza płynące rozmycie
zaplatając delikatnie zbłąkane obietnice

w bańce mydlanej zatracona baletnica
utkana ze snów
tańcząca muśnięciem lustra
pochwyca płynące gwiazdy

zaplatając dłonie
rosą tka srebrnobiałą suknię
spojrzeniem ucieka w takt melodii lasu

dziś przymknę powieki
chcę podążać
tam gdzie nie dosięgnie mnie mgła
zamknę oczy na sekundę

zgubiłam siebie
szukam siebie w codziennośći

kiedyś odnajdę powrotną drogę
dziś pragnę pofrunąć

śmiejąc się
oddycham marzeniami
potrafię walczyć
znając smak rozczarowania

walczę
nie wiem kiedy odpuszczę
może nigdy
narazie pokonuję przeszkody

odpłynąć w niepamięć słów
uciekając w niebyt osłonięta mgłą
zapachem róż zapalając światła

podążać ścieżką
błądząc między nadzieją a marzeniem
światła otulone srebrnym spojrzeniem

czuły głos z oddali płynie
rozkołysany mieniąc się w blasku gwiazd
kołysząc niepokój w szarości dnia
nucąc niecierpliwie kołysankę niepewności

zabierz mnie oddechem spojrzeń
w bezdechu nocy

wiatr ucichł
westchnieniem utkałeś moje spojrzenie
dotykiem ust musnąłeś świt

schwytałeś zanurzony ogień
płynącym pocałunkiem myśli

zanurzyłeś dłoń na krawędź brzegu
drżeniem serca płomyk nadziei tli się

wciąż płynąc zabierasz ze sobą ciszę słów
płynąc zabierasz spadające marzenia

senne milczenia
zanurzone w upływie czasu
zimne melodie utkane ze spojrzeń

zapomniałam o tamtym śnie
tamten most taki niezwykły a jednak pochłonął ciszę

znam się na łzach
wierzę że kiedyś miną

szarość pochłonie złudzenie
tak trudno biec
nim ciemność zaświeci marzeniami

dokąd znika mgła w twoim spojrzeniu
okryta szalem w chłodny dzień
muśnięciem wiatru
lekka jak piórko schwytana w dłoni

rozmyta w chwilach uśmiechu
westchnieniem okryta kocem
wtulona w zamarznięte ramiona
nuci słowa codzienności

oddechem ciszy
dotyka ciepłych spojrzeń
melodii serca
kreśląc słowa wiatru

zmęczona zaczerpnęła oddechu
w purpurowym zapachu snu