„Być wczesnojesiennym drzewem, Być aniołem na czatach. Złote liście rozdane. Zieleń oczekiwaniem. Przybyłeś w porę.“ — Bogusław Żurakowski.

W ciszy spowitej mgłą
szelest niebiański
zostawił srebrzysty ślad

anioł białym
skrzydlatym cieniem
otarł się o próg mego domu
nie widziałam go

a jednak jego roztrzaskane
myśli czułam w sobie
serce niby moje
a ulotne takie
jakby ktoś mu je chciał wyrwać

Jesteśmy
sobie tylko ciszą

taką od,której
nie sposób się oderwać

i nie wiem gdzie
jest punkt zaczepienia

tu gdzie styka się nasza dusza
odrywam swoje serce

Nie
mogę już pisać

tak bardzo chcę z siebie
wyrzucić te niepotrzebne słowa
co drżącymi powiekami
spadają w przepaść

zgubiłam się
wiem zatrzymasz mnie
jeszcze na chwilę
choć odejść muszę

zmywam z siebie strach
mój anioł
już mnie chwyta za skrzydła

pozwolę sobie odlecieć
minę bezpowrotnie

"Nikt prawie nie wie, dokąd go zaprowadzi droga
póki nie stanie u celu" J.R.R. Tolkien

Nie wiem
gdzie mnie prowadzisz

nie widzę
śladów stóp

tylko czas
nie zwalnia [...]

Spadam sobie
pod twoje stopy

niewinnie
od tak od niechcenia

szum powiek
spojrzeniem umyka

i czuje oddech
na mej szyi [...]

Jeśli
myślom pozwalasz płynąć
to zatrzymaj je wierszem

słowa ułożą się same
metafory śpiące ożyją

pod piórem łatwiej
im będzie zatrzymać

ten czas co zaklęty [...]