moje ciało składa się z dosłowności
jest kość za kością: słowem szkielet
kręgosłup dzielący mnie na widoki
widok uniesień - widok poniżeń
pomiędzy nimi drzewo srebrzyste jak strumień
widoczne z lotu ptaka - pod dotykiem dłoni
rozpada się na odloty

06.05.2021

w ślad za tobą ojcze
niedośpiewana kołysanka
pióro moje wietrzne: rozpacz

słowem jak dłutem
wyrzeźbi krzyk w piersi godzin - lirykę braku
tajemnicę bolesną odmawianą ciałem

jest pusto: to moje palce przy ustach zastygłe
noc szumiąca w zgiełku liści - dziecięce wołanie
a na ramieniu wzrok skupiony jak elegia
struna księżyca odgięta w lament

(29.04.2021)

***

jeszcze twoją śmierć chcę pojąć w sobie
i jej końce upchnę w piersi - choć wystają
tam gdzie widać mnie najbardziej jesteś ty
a swym oczom nadal nie dowierzam
gdy się otwierają

w ciemnej wstążce włosy zdarzeń
w nich dłoń moja - czas gasnący
czarną nicią spłyną w nagość
wtedy przyjdę - w sercu śpiący

(Ojcu, 27.04.2021)

***

wszystkie jej sukienki
tulące do ciała pejzaż
przygarniające łkające wierzby
zaplatające ich szelest
we włosy

matka stoi na łące
jej obojczyki jak mewy
kołują i upuszczają słońce koniczynom [...]

***

ty - drzewo w ogrodzie
liści zapatrzeniem wskazujesz wiatr
korzeniami ziemię
matką - że jest tu miejsce moje i czas

a ból - ślepy lot domknięty ciałem
a krzyk - w pęku ust rozkwita majem

na stole słoneczny zegar
wybija złotą godzinę
refleksy na moich rękach
układają się czule w łabędzi śpiew

czekam - umrą
czekam - ożyją
przeze mnie
przechodzi biel śmierci
kości jak wzdęte żagle
zwrócone na wyspy zielone
tęsknią

(Ojcu, 2021)

***

pamiętasz? jest widok zapłakany na wskroś
jesienna aleja wśród ścian i luster uwiędłe liście
w tym widoku ja - drzwi niedomknięte jak rana
przez którą wychodzisz wciąż nie wracasz
przeciąg dmie ode mnie - nie zakryję go ciałem
nie zubożę brakiem
w jesiennej alei pośród ścian
gdzie mebli listopad i zdjęć żałobne zdziwienie
sufitu rozdarty obłok przysiada winą nad snem
jak twoje spojrzenie mgliste
i usta półotwarte i oczy szkliste

a ja w tym widoku - sam dla siebie jestem łkaniem
i czekaniem
mostem moje ręce między niknięciem a czuwaniem
mostem moje ręce
na twoich wyśnionych
i z tego mostu w przepaść
jak w sen - frunąć pozostaje

(Ojcu, 24.04.2021)

***


przesuwam rękę po konturze
twojej nieobecności

a więc dom jest pasmem utraceń
który na chwilę wypełniają moje palce:
spod nich tryska zieleń paproci
pęka żyłka deszczu smutny sonet
wskazówka odchodzeń przesuwa się - łamię gałąź słońca
w moim dotyku gaśnie gwiazda - gdybyś to widział
jak karleje w kwadrans: tak mi w dłoniach usycha blask
przetacza się zamieć - jaskółczy tren

ty - myśl moja
wisielcza wiosna
pulsuje żywy przy ustach liści
czas zaklęty w szkiełko rosy
ja źdźbło - płomień

(Ojcu, 2021)

wyrwany pień drzewa
spływający żywicą

pulsujący jeszcze krwiobiegiem wiatru
drapiący ziemię kikutami konarów
ślepnie
liśćmi obróconymi do korzeni

jego korona upadła
toczy się pod nogami
na pustym tronie [...]

muszę być dla siebie dobry
wychodzę pod niebo
jest we mnie manekin
jak słonecznik obraca się do słońca

idę w las
ściana rozpaczy
składa się z sosen dębów
są jesiony
wilcze jagody

w dłoniach rozcięty owoc
puszczający sok jak echo
trucizna i lekarstwo
zabija
uśmierza ból

zanurzam szyję w pętli mchu
w głębinach martwe wilki
moje palce wplątane
w brodzące gałęzie
wyją

***

zmienię tych ludzi poezją
poczekaj tylko

zaśmiałeś się powątpiewając
i zostawiłeś mnie
trzymającego pióro
w zawieszeniu

siedzę w pustym mieszkaniu
obserwuję kruka co przelatuje za oknem
jego pióro
zawieszone w powietrzu
kreśli linię życia

upadnie na drogę
naznaczy ją
ktoś je podniesie
założy za ucho
cieniowi

***

twoje życie i agonia
w moim ciele
dwa organizmy
stykające się twarzami

ja - dziecko ich zbliżenia
bardziej niż śmierci
boję się narodzin

ja tobie tym wierszem się przyśnię
a ty mi nocą zajrzyj pod powiekę
taka rozmowa nasza
gołębice między ziemią a niebem
wzlatujące - spadające cieniem
babim latem
śniegiem...