tak wierzyć w tę ciszę
jakby można było wiarą ją otworzyć
sięgnąć na wskroś przez lata zastygłe
do tego co czułe – biegnące na bosych stopach
po skoszonej trawie

i nic wyżej ponad wiatr
nic niżej od dżdżownic wychodzących po ulewie
nic głębiej od zapachu kory
o którą ociera się zwierzę

nic bardziej bez siebie niż gdy się jest
dla innych
i ty dla mnie jesteś – choć ja tu bez ciebie

jak to jest rodzić się po śmierci
tu łatwo o nadinterpretację
przykładowo w ogrodzie róża
urasta dziś wyżej niż kiedykolwiek
wcześniej
ponoć do ciebie - wyciągnij białe ręce

tutaj twoja sześćdziesiąta jesień
przylgnęła do ścian bluszczem:
kłębią się włosy oderwane suche
zmiecione różewiczowską miotłą
"matka odchodzi" napisał i cóż więcej dla niego
i dla mnie
tato: ojcowie umierają
ale jak długo trzeba się rodzić
w swoim ciele raz jeszcze
aby pozostać twoim dzieckiem
nie wiem -

złożę parasol pod płaczącą wierzbą - z dna studni
mój głos wspięty do jej opuszczonych rzęs
bezptasi łopot: jakby zakopane serce żurawia
nasze spojrzenia w niebo pordzewiałe

jesień jaskółczym smyczkiem rozetnie
szyje ulicznym śpiewakom - stężeje czas
zamarznięty w półtonie rzek
co zobaczysz? barwę utopioną za marzannę
co wychodzi na brzeg wykręcając trupią suknię
siną dal - śpiącą na twarzy jak pośmiertna maska
zza której twoje oczy wzruszające: horyzont zdarzeń

wrzesień zakwili w sieni
i drzewa znowu zostaną mi w rękach
a dłonie owinięte liśćmi: najczulsze listy
i lament deszczu biegnący motylim śladem
wzdłuż ulic: jak hycel wiążący przestrzeń w echo kałuż

upadnie blask - obmyje stopy zimnym przypływem
napiszę o smutku piątej stronie świata
dokąd znika moja pamięć zmęczona
w krzyku jak na papierowym statku
cięższym ode mnie wołaniu przez śmierć
burzę przepłynę - otworzę drzwi
jesieni co na progu się rozsypie
niczym książki w dziecięcych ramionach
i zapalę lampę jak myśl o tobie

w wilgotnym płaszczu jesieni
przemieniony w senny poblask
świt

pokój był tutaj
na ziemi
mały i święty - ukochany

zrodził się
wśród skromnych mebli
i świat przybieżył [...]

wtulić głowę
w koronę dziecięcej czereśni
w kurz - na drodze wezbrany
nasiąknąć na wietrze
pogłosem ze studni bez grosza
objąć się
wzruszeniem zza zakrętu
gdzie rower pordzewiały przy starej mleczarni
remiza i płot wyłamany

cóż więcej - oto strona mojego świata
dom bez ciebie żyjący
wspomnienie: głos co wzrasta jak łąka
i łzy
okno obrócone do słońca

***

twoją wieczność przedłużę rękoma wyciągniętymi
ona zimna i nieskończona
przepłynie przez snu zapalczywość
w korytach żył pod prąd
do oczu w obraz
do uszu w głos
do serca w litość
i jak krwi chorągiew wbita w ciało załopocze
niewiedza kochająca - moja śmierć w twoją wtulona:
ledwie miłość

(Ojcu, 23.04.2021)

***

a więc ja do świata a świat do mnie
mówimy językiem ciała którego nie ma
otwieram kopertę - w niej list do ciebie
ramię anioła
ściskam je a skrzydło zamyka się
na rzeczy żywej
niewiedzącej
drży pisklę zakryte cieniem

moje oczy - drogowskaz
buty poczta pantoflowa
rozwieszam białe nitki mannę z nieba
niemą nowinę
rozstąpiło się
morze
przeze mnie
widać tętno ziemi

(Ojcu, 27.04.2021)

nie zabierajcie jej
prosiła prababka na kolanach

spośród wszystkich wiedziała najbardziej
jak należy kochać moją matkę: w sercu odebrań
bijącym inaczej
w umiłowaniu tego co tracone
wychodziła naprzeciw
z nieśmiertelnością przeznaczoną innym

w domu dziecka
matka biegnąca ścieżką
krzycząca za nią nie odjeżdżaj
brama zamyka się
płyta nagrobna
opadająca z hukiem
na nich palce dziewczynki
dziś widzę - odstępujące

moja matka jest księgą wyjścia
wodą wypływającą z kamienia: rysunkiem ryby
wnika wgłąb

(24.05.2021)

moje miasto
powstało z martwych
od dziecięcego marzenia

jedno dziecko za drugim
wydobywane spod rumowisk
odkopywane
opłakiwane grzebane

przez wyrwy w ścianach budynków
widać było rodziny siedzące przy stole
i żałobne wozy jadące ulicami
wymijające
powolny proces odradzania się
wiosny
na wystygłych popiołach

(22.05.2021)

za szosą rośnie jabłoń
pod nią dojrzewa owoc
wypukłość
zwiewnej sukienki
kobiety w oliwnej koronie

zwiastowanie
uformowane w bochny
wzbiło się powłóczyście
złocistą bielą
nad czerwonym dachem [...]

moje ciało składa się z dosłowności
jest kość za kością: słowem szkielet
kręgosłup dzielący mnie na widoki
widok uniesień - widok poniżeń
pomiędzy nimi drzewo srebrzyste jak strumień
widoczne z lotu ptaka - pod dotykiem dłoni
rozpada się na odloty

06.05.2021

w ślad za tobą ojcze
niedośpiewana kołysanka
pióro moje wietrzne: rozpacz

słowem jak dłutem
wyrzeźbi krzyk w piersi godzin - lirykę braku
tajemnicę bolesną odmawianą ciałem

jest pusto: to moje palce przy ustach zastygłe
noc szumiąca w zgiełku liści - dziecięce wołanie
a na ramieniu wzrok skupiony jak elegia
struna księżyca odgięta w lament

(29.04.2021)