poblask deszczowych lampek
i kroki zakochanych wędrujących
między srebrnymi witkami drzew
jak zjawy zegarów

mój sen jak hycel chwytający
twoją nieobecność
w siatkę ciała - na jego konturach
najdotkliwiej upływa czas
bez dotyku rąk - i bez śladu ust tęskniących

spadła godzina - z gałęzi wiatru
pod okno mojego trwania
w nim miłość całująca przestrzeń
słowem: zaśnijmy
nie stanie się już nic ukochana...

Hannie

dziś nie śniła mi się śmierć
nie wpuściłem jej na swoje dłonie
odeszła: jak kot w pustym mieszkaniu
zasnęła w kącie pokoju
gdzie nie chodzę - gdzie nie myślę o tobie

zostawiła - ta śmierć
moje kolana wolne i delikatne palce
co gładzą za uchem

zostawiła oczy [...]

na płótnie twojej skóry kwadra księżyca
zastygła: białe drobiny klepsydry czasu
blask spadający do rzęs omdlałych w noc

tak cię widzieć - zapatrzoną jak toń w której
zanurzam oczy i usta - niby morze odbijające lot mewy
tęskną myśl
i wzrok o twój wsparty

tak cię wiedzieć - świadomością ciała
które układa się w moim: z tkanki każdej i kości
zrodzonej w gwieździe a zasypiającej we mnie
jak żagle mgławic: i mój dotyk odkrywcy
płynący w światło

Hannie

spójrz na mnie październiku jestem silny
Warszawa obmyje zaraz oczy w srebrnym potoku
szyb: wzbierze pieśń syren i ich skrwawiony miecz
zetnie korony z drzew - a moja żałoba lotny pomnik
wtuli się w łabędzią pierś

jak górski kontur dźwigam na ramionach
spojrzenia dalekie - i deszcz
i uśpiony rycerz wybudza się czasem
na nich i płacze: więc tęskniąc jestem silny
październiku - w tym czasie który trzeba nieść

czy pierwsza siwizna chłopca z Ukrainy
patrzącego na dym nad jego domem
jest inną siwizną niż ta
której dotykałem
mojego umierającego ojca
co zmarł nie doczekawszy starości

oraz - mój wieku
mój sierpniu - rdzo niewypłakana

czy moje siwe włosy wystarczą
na ten jesienny spacer pomiędzy
drzewami
na zmęczenie - na zmęczenie
i zaczepianie palców o gałęzie
ciężkie od deszczu...

ten człowiek nie słyszy rakiet
i skrzydeł ptaka ale
czuje je inaczej: pierwsze są martwe zanim się wzbiją
drugie giną już w powietrzu

pocisk rozdziera najpierw kości
ten człowiek rozpoznaje go
w swoim szkielecie: wtedy zamknięty w ścianach
próbuje znaleźć wyjście z labiryntu
poprzez kręgi łopatki żebra
chowa się strwożony nie mając dokąd [...]

kobieta jest Matką
ma dziecięce rysy twarzy na
rękach: obmywa dłonie z krwi
woda obija się powoli
o ścianki naczynia

woda ma kolor ze starego proroctwa
o końcu świata
ale Morze
rozstępuje się
[...]

[poszukiwany]
martwy człowiek numer jeden
ewentualnie - pierwszy martwy człowiek
trafiony rakietą pociskiem karabinowym odłamkiem
w mieście jednym z wielu
ewentualnie - w wielu z jedynych miast

ten o którym nikt nie może powiedzieć
że to na pewno on zginął przed
innymi

przed którym zawsze będzie
ten hipotetyczny ktoś
ten najprawdziwszy
za którym wszyscy i wszystko - jednym ciałem

przerzucając wieszaki moja matka
przymierza sukienki do ciała
choć to ciało jest daleko stąd
zamknięte w chłodni

to historia o oczach spadających
niżej od wzroku
o tym że paznokcie jeszcze rosną

o niczym już w zasadzie. jest jej szloch
w pokoju. jest nasze nic,
coraz głębszy pokój - łóżko lampa kredens
wieszak za wieszakiem spomiędzy
których widać kontur
powieszony na barwie tamtej pustej

(17/6/2022)

mojej matce
która właśnie opłakuje swoją

piszę

gdy umierał mi ojciec
myślałem o niej
jak o kobiecie
odchodzącego mężczyzny
jego żonie

teraz zaś
myślę o niej
jak o córce tamtej kobiety
co odeszła wczoraj

i może jesteśmy już oboje inni
dla siebie

ale mówimy że nie po to
tyle straciliśmy
by się osierocić

(16/6/2022)

wdusić twarz w ziemię
i zagryźć piach

nie wydać dźwięku odgryźć język
rwą się skóra ścięgna łamie kość
kiedy trzeba leżeć nieruchomo czekać

nie będzie potrzebna ręka noga
nie będzie pianin dla palców które zostaną
nie będzie szumu morza czy wiatru
ponad szum krwi wsiąkającej w ciało i sen

trzeba czekać
trzeba słuchać: pod warstwami martwych
pod gnijącym mięsem amputowanych
rzuconych byle jak na pożarcie psom
gnieździ się życie: drgnie zapłacze
którędy na świat
a potem długo będzie umierać
coraz ciszej

i trzeba to wszystko słyszeć
wdusić twarz w ziemię
zagryźć piach

studium odczuwania
można zacząć od stóp

reagują gorączkowo rozkopując ziemię
bez skrępowania bez więzów wierzgają
walczą! gdyby mogły nabrać powietrza
lecz potrafią tylko wyczerpywać: w skurczach mięśni
cofa się świat zadławiony: wchodzi przez otwarte
szeroko oczy
zgniata płuca
poprzez łzy wyciska z ciała resztki
sił [a potem]

wypełnia sobą wszystko
co puste

włosy przeistoczą się w suchą trawę
oczom blisko będzie do żyłki słońca
usta jak kamień potoczą się dalej

nadgarstki pozostaną związane
dopóki ktoś nie przetnie sznura
i uniesie je leciutkie pod niebem

wody wystarczy na góra kilka dni

co potem gdy przejdzie się ponad zwłokami
dziadków i ojców
mężczyzn co oddali ostatni łyk
w końcu babć matek sióstr

a potem będzie pustynia
dzieci ze skulonymi nogami

ich wysuszone ciała w
kolorowych swetrach
wytracające wodę
na krawędzi morza

biegnąca w delirium linia brzegowa
spienione usta fal wyrzucające
rybi bezdech
konwulsję o głos

jest wstążka w szarym warkoczu
mysim ogonku uduszonej
pod gruzami

warkoczyk ten jak dym płynący
pośród płomieni
pachnie ziemią i popiołem

z tego dymu
ktoś może starym zwyczajem
odczyta sygnały [...]

w kałużach widać ptaki powieszone
na pętli syren

a wokół nieruchomy cień człowieka
jak złamana gałąź pod
jego ciężarem

w świecie półotwartym jest zimno
od wykopanych dołów

w świecie półotwartym
jak usta mężczyzny co leży
przy bramie przykryty folią

jest pusto
od uchylonego nieba