długo trwa powrót tych co obronili życie
ich stopy nie pamiętają już starych ścieżek
ich wąski cień kładzie się inaczej
na ścianach i chodnikach

kiedy patrzą w słońce są jak szara fotografia
prześwietlona promieniem
gdy stanę blisko widzę ścięgna i napięte mięśnie
suche ręce zaciskane na poręczy balkonu
przecierające sińce po igłach
pocące się nerwowo strupy [...]

ileż trzeba przejść żeby zdjąć buty
przed ludzkim cierpieniem
nie mówić o ziemi obiecanej
jeśli nie przyniesie się jutro choćby szklanki wody

ileż trzeba zrozumieć by nie stukać w szkiełko zegarka
tylko samemu być dla człowieka wskazówką
godziną która nadejdzie

kwadransem po
co wciąż stoi i czeka

bo wszystko co chce minąć
tak często jest nie w porę

cicho mi w duszy jak przed kaplicą
odkąd patrzy twoimi oczami smutnymi
którędy w życie? kiedy poezja prowadzi donikąd
tylko w śmierć - i głębiej niż ciało w niej drąży snem

szkoda naszych słów tato - szkoda śród popielnych
września co rozpacza dziwnie po ludzku

wszystko teraz mniejsze - wszystko w bólu proste
nawet nadzieja płacze mi w ramię
małymi prostymi łzami

nie wierzyłem tak długo
myślałem - urwie mi się w połowie
prychnie wzgardliwie
zostawi w pustym teatrze
strapione i młode

stanęło przede mną
całe - calutkie
życie jakże małe
w drugim człowieku
prosząc o zaledwie słowo

nie rozpoznałem
że to właśnie moje

najmniej wiem o swoich oczach kiedy nie płaczą
najsłabiej znam rękę gdy nie trzyma pióra

i tak niepoznany na wpół sobie obcy
przystaję w dni kondukcie jak smutek zagapiony
garstka ziemi pod nogi wieczności

powiedzą - nie uronił ni jednej łzy
odpowiem - oczy poznaję w samotności

są słowa z których wraca się trudno i samotnie
jak po miłości przełożonej na inny termin
z powodu choroby

a potem idziemy wzdłuż torów poezji
myśląc że to co po nich przejedzie
że to co nas minie i zniknęło
zostało z nami dłużej dało więcej ciepła
choć nie zatrzymało się wcale

wszyscy ludzie o których pisałem wiersze
mijam ich codziennie w każdej strofie kiedy mówię
muszę iść dalej tam gdzieś czeka
poezja stęskniona -
tkliwa czuła
niezbyt dosłowna

są uśmiechy zaniedbane niby pordzewiałe rowery
rozterki tak nie do pomyślenia
i reszta co w głowie się nie mieści

ktoś musi opisać dzień najupalniejszy w roku
prawą albo lewą nogę flaminga i tę bezrobotną
kroki niemowlęce jak pierwsze miodobranie pełne użądleń

muszę iść dalej - tam czeka poezja
mówię do nich - nie mogę zostać już
z wami

a wszyscy ludzie o których pisałem wiersze
wszyscy ludzie którzy byli a potem umarli
i nigdy mojego wiersza nie przeczytali
słuchają patrzą mi na ręce
lecz słów nie biorą do serca

prosiłem - daj mu więcej czasu
Boże który potrzebowałeś sześciu dni
miłości co ofiarowujesz piąte szanse
piękno ty jesteś cierpliwe i miłosierne

patrzyłem na chudnącego ojca
prosiłem - daj mu wiaro więcej czasu
wyplącze się
wywinie

teraz nie proszę o nic
mam ojca
i wieczny niepokój
który posłusznie składam jak ofiarę

(2019)

pomyślałem zasępiony:
szukałem kiedyś pierwszej gwiazdy
w wigilijny wieczór
dziś nie odróżniam śniegu ubiegłego
od ubiegłejszego

przygarbiony przegapiłem zaćmienie słońca
w zabieganiu nie napchałem w kieszeń
perseidów sierpniowych

zmartwiony i kolokwialny
całe szczęście zapomniałem
ile radości może sprawić
naburmuszony kasztan wlatujący za kołnierz

wpadł kiedyś na mnie goniec
niósł modlitwy zawinięte w stare gazety
wysypały mu się z rąk do kałuży
jak papierowe żaglówki

mówię do niego - biegnij dalej
będę przychodził codziennie
na drugi brzeg
czekając aż łódeczki dopłyną

zniknął za rogiem kulawy goniec
nie zapytałem od kogo był i dokąd pędził

stateczki z prośbami do dziś nie dotarły na ląd
ale wszyscy się dziwią że w mojej kałuży
nigdy nie brakuje wody

znamy się dziś bez widzenia
bez minuty milczenia na krześle
z prostym oparciem
spojrzeń ku cholewkom upartemu guzikowi
dwóm pierścionkom na lewej ręce wdowy
tak blisko siebie a z miejscem pomiędzy
dla czyichś palców

wszyscy już przestudiowani
zanim wyminięci w drzwiach - zanim nieostrożnie spotkani
zadumą bez siły jak łysiejąca choinka
mówiący przepraszam i nie szkodzi

wszyscy dziś bez zdziwienia niby dróżka do skrótu
stareńka wydeptana
coraz młodsi o człowieku wiemy
coraz młodziej z niego wyrastamy

a potem tylko oczu brak i gestu co kot napłakał
gdy stajemy przed sobą po raz pierwszy
liście nieważne bo gatunek drzewa poznany
i grudniowa jesień tak niedoceniana
będzie wczesną zimą choć tyle spacerów je dzieli

w japońskim haiku
sprzed setek lat
cykadę oślepia refleks słońca
na wilgotnej korze śliwy

ponad szmerem pijących korzeni
odwiązane łódeczki mchu

giętkie witki wierzby
mącą poblask źródła
rysują srebrną płetwę

białe oczy hibakusha
tego który przeżył wybuch
rozwarte nocą jałowe
odwrócone grzbietem
do góry
rozkłada w nich gałęzie księżyc

o kamień uderzają martwe ryby

bądź mój wierszu autentyczny
wyznam ci trwogę jak spowiedź najmilszą
poskarżę na małoduszność spraw narosłych
krótkie nóżki odwagi co ucieka pokazując język

przyswoję cię jakbyś był jerzykiem pod dachem
odsunę krzesło niczym tren przysypię

a ty bądź mój wierszu autentyczny
kiedy dzieje się co chce i musi
kiedy nie można nic tylko oczy w rzekę wodzić
jedyną prawdą dla mnie zostań

wolniej
nie oczekują pociągu tylko sąsiedztwa torów
pozwalają odjeżdżać staromiejskim bryczkom
dzień jutrzejszy wyczytują z ubiegłych periodyków
na podłożonym kartonie zmieszczą łóżko i narzutę
obserwatorium miskę

nie muszą chować nosów za wachlarzem
nie muszą wstydzić się plamy na swetrze
gdy jest sweter - to znaczy cieplej
gdy jest plama - to znaczy cenniej

wyzwolone z klatki ważkości czy starań
uciążliwych rytuałów pucybuta i klucznika
dla towarzystwa - przygarną bezpańskiego kota
dla pokoleń - poronią na kościelnych schodach