Pomiędzy ruchem pod sercem matki
a odciskiem małej stopy pod niebem
czasem rozciąga się tylko różaniec.

Prosty, zrobiony z kasztanów czy jarzębiny,
z milczącym Chrystusem
zbierającym pąki z różanego ogrodu
do wiklinowych koszy.

Przez ten ogród przebiega dziewczynka
z wiankiem na głowie.
Jej oddech jest paciorkiem,
co przewija się między palcami.

W wiklinowym koszu
ułożony na pąkach wianek
przypomina okno,
z którego nierozkwitłe kwiaty
wołają swoje dzieci do domu.

Stoliczku, nakryj się
pełnym talerzem dla Wędrowca
co dociera do ciebie z daleka, słyszysz,
jego kroki miękkie jakby podszyte sianem
niosą dziecięce życie zawinięte w zwiewność godzin.
Każda jest jasna, jedyna. Każda
choinką rozświetloną w oknie.

Stoliczku, nakryj się
rumieńcem kandelabrów,
przy tobie dłonie Wędrowca,
złożone w cienką serwetkę
drżą. Na nich blady całun choroby,
a świece płomykiem niby gwiazda betlejemska
prowadzą już anielski pokłon przez noc.

Stoliczku, nakryj się
opłatkiem życia śnieżącym w małych palcach,
na nim biała łąka, po której biegnie dziecko
spieszące do ostatniej choinki migoczącej w oknie.
Ona mu bliźniaczką, gałązkami jak obłokiem
sięga do pustych rąk,
zmartwychwstaje zapachem świerku we włosach.

Morze
to dla Małego Latarnika zbyt daleko.
Słyszy tylko jego szum,
w muszelce przykładanej do ucha
rozpoznaje śpiew syren,
wyobraża sobie wtedy
marchewkowe nosy pienistych bałwanów,
niknące grzbiety ryb jakby gasły gdzieś
światła Atlantydy.

Z łóżka,
morze widać na olejnym obrazie
i w matczynych lokach o barwie piasku,
co pochylone muskają delikatne policzki.

Kiedy Mały Latarnik zasypia,
okręt jej dłoni podpływa łagodnie, kotwiczy,
ucisza zmącone fale na jego czole.
Obserwuje, jak pod tlenową maską
kłębi się spokojnie
obłok dziecięcego oddechu.

W kocim hospicjum
marzenia mają kształt dziecięcych nosów
przykładanych do zwierzęcych pyszczków,
ufnie i troskliwie.

Drobne, szerokie, szpiczaste,
zdrowe lub zakatarzone -
z bliska ich ciepło jednakie,
jak ewangelia niesiona z głębi piersi,
ojczyzny spotkań.
[...]

W łodygach trawy mieszka Słońce,
które świeci ludziom do rąk.

Widzę jego refleksy w czułych gestach,
miękkim dotyku, gdy mówią do siebie:
poczekaj.

Ono ogrzewa ściany ich domów.
Wspina się na nie obrazem i bluszczem.

Miewa oblicze mrówki, rosy,
chorego niemowlęcia
unoszonego w ramionach.

Słońce to łaskocze w dłoń dzieci,
a one zrywają je i układają w bukiet,
idąc polną drogą.

Ich usta i nosy zanurzają się w nim
jak górski pejzaż w tafli jeziora.

nazwą mnie kiedyś szaleńcem
większym nawet od poety
który wyminie ich w drzwiach
kiedy grupą przyjdą zapytać jak się dziś czuję

ten poeta
wychodząc nie rzuci mi nawet spojrzenia
opróżni doniczki rozsypie sól na progu
zabierze każdą barwę z moich oczu
i powiesi gdzieś pod mostem
jak podobizny topielców
aby świeciły do spaceru pogrążonym w lęku i ciemności

ten poeta
spełni swoją powinność
i odejdzie

a ja będę uczył się słów od nowa
i nazwą mnie starym szaleńcem
gdy zapytam o miłość

a więc dwudziesty szósty raz
październik

tutaj są buty płaszcz
krzyżyk na drogę na cienkim rzemyku

z chleba - można wziąć trochę głodu
z miłości - inną miłość

małej wierze założyć welon tej wielkiej
i przysięgać na Boga
że gwoździ zawsze jest tyle
ile dni do zmartwychwstania

i to prawie tyle
i jeszcze życie
noszone jak kamyk w kieszeni

w pustej walizce zużyty notatnik
nad nią moja twarz w dłoniach
nadzieja bez sensu i serca

tyle znam już wszystkiego co będzie

***

szła do mnie mądrość niosąc pomarańcze
jak uboga handlarka z nadzieją zgarbioną od spojrzeń
w jej zmarszczce rozkwitł ogród - tam dla mnie ławka i miejsce
każdy siwy owoc z wyszumionych drzew

ofiarowuję jej młodość w wypchanych koszach
niczym święconkę na wiosnę
pisklę smutku co mieszka w orlim gnieździe
i śpiewa

a ona daje mi ziarno
daje ulewę i trwogę
mówi - musisz być teraz słońcem

więc jaśnieję i gasnę
a mądrość wraca do mnie niosąc pomarańcze