Czasami człowieka i z własnego serca ubywa. Wiesz? Są takie noce, kiedy płacz jest ostatnią gwiazdą, na którą patrzę. I kiedy spada mi w dłonie, to tak, jakbym w jednej łzie mógł zbudować dom. Dom, w którym zawsze będziesz mieć miejsce.

Ciepło chleba nie opowie o każdej jesieni, co płakała nam do oczu.

Z człowiekiem czasami jest jak z kwiatami przy zapomnianym grobie...
nikt tak pięknie nie prosi o deszcz.

Listopad jest z odwróconych spojrzeń. Deszczem, co wraca ostatnim pociągiem, wróblem tulącym się do zimnej szyby. Listopad jest nauką puszczania dłoni, pozostawiania ciepła na nieznanym płaszczu. Jak zmęczony dozorca, przysiada przy furtkach zmokniętych domów, i przetrząsa kieszenie w poszukiwaniu klucza.
Jak dobrze, że będzie listopad. Tyle jest zimna do opowiedzenia...

Jest w tym coś cudownie pocieszającego, że prawdziwe piękno jest bardzo dyskretne. To jakby zgubiona apaszka, na której pozostał zapach cudzych włosów. Można się do niej wtulić w zimne wieczory, nie płosząc przy tym niczyjego snu.

Jest tak wiele jutra do przeczucia, że noc zastaje nas z opuszczonymi zasłonami.

Może to najwcześniejsze wspomnienie, kiedy znajdujesz ręce, na których mógłbyś zasnąć.

Czasem dopiero we łzie dojrzysz, jak piękny jesteś w cudzych oczach.

Kiedy zapukasz do drzwi, w sąsiednim oknie zapłonie lampa, a z drugiego zerwie się ptak. Tak jest z czekaniem. Niekiedy jest tak ciche, że wtapia się w niebo.